( Yazının Hollandacası en altta.
Nederlandse versie is onderaan)
Lale Gül, yine sahnede. Geçen haftaki ‘ezan yasağı’ konusundaki yorumundan sonra, bu hafta yazdığı yorumunda, son haftalarda yaşanan kutsal kitap yakma olaylarına değindi ve şöyle yazdı:
“Birkaç hafta önce yine bir Kuran yakılması gerçekleşti. Ancak kısa süre sonra Hollanda’da ilk kez Yahudiliğin kutsal kitabı Tevrat da yakıldı. Kuran yakıldığında büyük tepki gösterildi, siyasi partiler kınama mesajları yayınladı. Tevrat yakıldığında ise neredeyse kimsenin umurunda olmadı.”
Gül hanım, ardından sordu: “Bir Kuran veya Tevrat yakıldığında aynı ölçüde tepki verilmesi gerekmez mi?”
Bu satırlar, ilk bakışta makul bir eşitlik talebi gibi gözükse de, asıl sorun, Lale Gül’ün kutsal değerler gibi son derece hassas meseleleri bir kez daha yüzeysel bir popülizmin aracı haline getirmesinde yatıyor. Geçen hafta ezan sesi meselesine kendisini gereksiz şekilde dahil edip, toplumsal barışa zarar verecek şekilde provokatif bir dil kullanan Gül, şimdi de bilgi ve hassasiyet gerektiren kutsal kitap yakma tartışmasına müdahil oldu.
Lale Gül’e şunu açıkça sormak gerekiyor: ‘Hollanda’daki bu hassas olaylar hakkında bilgin olmadan, kim veriyor sana bu fikirleri? Gerçekten kutsalların korunmasını mı önemsiyorsun, yoksa yine kendi popülist görünürlüğünü artıracak yeni bir fırsat mı kolluyorsun?’
Kutsal kitapların yakılması gibi derin yaralar açabilecek olaylar, siyasi şov malzemesi yapılmamalı. Hele ki, toplumun zaten yeterince kırılgan olan dinî hassasiyetleri, bir yazarın “güncel polemik üretme” hevesine kurban edilmemeli.
Üstelik Lale Gül, yazısında DENK partisinin Tevrat yakılması karşısında yeterince ciddi bir tepki göstermediğini, hatta adeta bu durumu kabullenmiş gibi sessiz kaldığını ima ediyor. Oysa gerçekte, DENK partisi de her türlü kutsal kitabın yakılmasına açık şekilde karşı çıkan bir çizgide duruyor. Lale Gül’ün bu sessizlik vurgusu, gerçekleri çarpıtarak, sanki Tevrat yakılması DENK tarafından onaylanmış gibi bir algı yaratıyor. Bu, yalnızca ahlaki bir sorun değil; aynı zamanda zaten gerilim dolu toplumsal zemini daha da zehirleyen tehlikeli bir yaklaşımdır. Siyasî bir partiyi ve bir kesimi, yeterince tepki göstermediler diyerek zan altında bırakmak, ucuz polemik üretmenin ötesine geçmez.
Geçen hafta “Ezan sesi yasaklansın mı?” tartışmasında sesini yükselten Lale Gül, şimdi de kutsallar üzerinden yeni bir tartışmanın fitilini ateşliyor. Ancak kullandığı dil, yine ayrıştırıcı, yine empatisiz.
YETTİ ARTIK LALE GÜL!
Kendi bireysel hikâyenden beslenen sürekli mağduriyet edebiyatı, seni toplumun ortak değerleri üzerinde istediğin gibi konuşabileceğin bir “otorite” haline getirmiyor. Eleştiri hakkın var elbette, ancak kutsalları, değerleri ve toplumun ortak duygularını hoyratça kullanarak yapılan her müdahale, sadece bireysel şöhretine hizmet eder, toplumsal uzlaşmaya değil.
Bu toplum, kişisel kırgınlıkların değil, ortak değerlerin üzerinde yükselecek.
Ve kutsal değerlere saygı, popülizmin konusu değil, asgari bir insanlık onuru meselesidir.
LALE GÜL’E AÇIK BIR MEKTUP: Lale Gül, senin hikâyen bir bireysel özgürlük arayışıyla başladı, fakat bugün geldiğin noktada kendi hikâyene hapsolmuş bir figüre dönüştün. Kendi geçmişinin travmalarını aşmak yerine, onları sürekli güncelleyen ve bu güncellemelerle bir tür ayrıcalık talep eden bir anlatıcı oldun. Özgürlük, sadece kendi hikâyeni anlatmak değil; başkalarının hikâyelerine de kulak verebilmek, onların varlığına da saygı gösterebilmektir.
Sen, geçmişte baskı altında tutulduğunu yazdın; şimdi ise başka sesleri bastırmak için aynı dili kullanıyorsun. Römer gibi farklı bakış açıları sunan insanlara karşı kullandığın küçümseyici üslup, özgürlük ve çoğulculuk adına değil, kişisel bir hesaplaşma adına sahneleniyor.
Ezan tartışmasında sesin yükseldi, ama kalbinin sesini kıstın. Bir toplumun hassasiyetlerini küçümsemek, toplumu ileri götürmez; aksine onu daha da böler. Farklılıklara tahammülü savunuyorsan, sadece senin gibi düşünenlere değil, senden farklı hissedenlere de alan açmayı öğrenmelisin.
Artık sormak gerekiyor: Konuşma hakkın elbette var, ama her konuda merkezde olma, her tartışmada sözü bitirme hakkını sana kim verdi? Toplum adına konuşmak sorumluluk ister, empati ister. Mağduriyetini görünür kılmak için toplumsal birlikteliği kurban ediyorsan, o zaman artık sadece “konuşan” değil, “susturan” biri oluyorsun.
Edebiyat, gerçek anlamda empatiyi öğretir. Umarım bir gün yaşadığın acıları, başkalarının acılarına da aynı hassasiyetle dokunabilecek bir bilgelikle anlatırsın.
O zaman belki, gerçekten hem kendin hem toplum için “yaşayacağın” bir hikâye yazabilirsin.
ÖRNEK ALINABİLECEK ALTERNATİF YAZARLARDAN BAZILARI
Naçizane şahsımı hiç hesaba katmıyorum. Ama alternatif olarak verebileceğim birkaç isim var:
Seyran Ateş
(Aslen Almanya’da daha aktif olsa da, Hollanda’da da yankı bulan bir figürdür.)
Kadın hakları savunucusu, liberal Müslüman bir hukukçu ve imam. İslam içinde reformu savunur ama dinî değerleri de tamamen inkâr etmez. Yapıcı eleştirileri vardır, kişisel mağduriyet değil, kurumsal reform üzerinde durur.
Fidan Ekiz
Gazeteci, yazar ve televizyon sunucusu. Hollanda’da göçmen kökenlilerin meselelerine çok daha dengeli yaklaşan bir isimdir. Hem bireysel özgürlükleri savunur, hem de kültürel değerleri yok saymadan eleştiri yapar.
Özcan Akyol (Eus)
Yazar ve televizyoncu. Açık sözlü, eleştirel ama saldırgan bir dil kullanmadan toplum içi sorunlara temas eder. Kendi geçmişini anlatırken de, daha yapıcı bir dil benimser. Hollanda’daki genç Türkler üzerinde de etkili bir figürdür. (Özcan Akyol’un çok ilginç, hatta inanılmaz bir geçmişi var. Bir gün kendisini sizlere tanıtacağım)
Tuna Tüner
Yeni nesil akademisyen ve yorumcu. Sosyal uyum, kültürel kimlik ve toplumsal birlik üzerine çalışmaları var. Medyada daha az görünse de, nitelikli fikirleriyle dikkat çekiyor.
Enis Odacı
Hollanda’da İslamofobiye karşı mücadele ederken, aynı zamanda Müslüman toplumlar içinde reform ve açık tartışma kültürünü savunan bir aktivisttir. İnanç özgürlüğünü ve toplumsal uyumu birlikte düşünen bir perspektife sahiptir.
Son olarak şunu söyleyebilirim: Lale Gül gibi bireysel öyküsünü merkeze koyan figürlerin yanı sıra, yukarıda isimlerini verdiğim insanlar gibi hem toplumun duygularına hem bireysel haklara daha dengeli yaklaşan temsilcilere ihtiyaç var. Çünkü gerçek toplumsal temsil, yalnızca bağırmakla değil, anlamak, anlamlandırmak ve uzlaştırmakla mümkündür.
*************************
STOP MET DIT SPEL, LALE GÜL!
Lale Gül staat opnieuw in het middelpunt van de aandacht. Na haar provocerende opmerkingen over het vermeende ‘ezanverbod’ vorige week, richt ze zich deze keer op een ander uiterst gevoelig onderwerp: het verbranden van heilige boeken. In haar column schrijft ze:
“Een paar weken geleden werd er opnieuw een Koran verbrand. Kort daarna werd voor het eerst ook de Thora, het heilige boek van het jodendom, in Nederland verbrand. Toen de Koran werd verbrand, was de verontwaardiging groot: politieke partijen veroordeelden het voorval publiekelijk. Maar bij de verbranding van de Thora leek het bijna niemand iets te kunnen schelen.”
Vervolgens stelt mevrouw Gül de vraag: “Zou er geen gelijke verontwaardiging moeten zijn wanneer de Koran of de Thora wordt verbrand?”
Op het eerste gezicht lijkt dit een redelijke en principiële oproep tot gelijke behandeling. Maar het werkelijke probleem schuilt in de manier waarop Lale Gül, wederom, uiterst gevoelige maatschappelijke thema’s inzet voor oppervlakkig populisme.
Vorige week mengde ze zich onnodig in de discussie rond de oproep tot gebed (ezan), waarbij ze een polariserende toon koos die de sociale samenhang ondermijnt. Deze week betreedt ze het debat over het verbranden van heilige boeken een onderwerp dat juist om nuance, kennis en terughoudendheid vraagt.
Daarom is het tijd om haar een duidelijke vraag te stellen: Wie voedt jou met deze ideeën over zulke gevoelige kwesties in Nederland, zonder dat je er echt kennis van hebt?
Gaat het jou werkelijk om de bescherming van wat heilig is, of ben je vooral op zoek naar nieuwe kansen om je eigen zichtbaarheid als publieke figuur te vergroten?
Daden die diepe wonden kunnen veroorzaken zoals het verbranden van heilige boeken — mogen nooit worden misbruikt als decor voor politieke zelfpromotie. Zeker niet wanneer religieuze gevoeligheden in onze samenleving al onder druk staan. Zulke kwetsbare onderwerpen verdienen respect, geen goedkope polemiek.
Lale Gül suggereert bovendien dat DENK nauwelijks reageerde op de verbranding van de Thora alsof de partij deze daad stilzwijgend accepteerde. De werkelijkheid is dat DENK zich keer op keer duidelijk heeft uitgesproken tegen het verbranden van álle heilige boeken. Gül’s suggestie van ‘stilte’ verdraait de feiten en wekt de indruk dat DENK het antisemitische karakter van zo’n daad zou negeren of goedkeuren. Dat is niet alleen feitelijk onjuist, maar ook moreel verwerpelijk. Het voedt onterecht het wantrouwen en vergroot de spanningen in een samenleving die al kwetsbaar is.
Een politieke partij in diskrediet brengen door haar valselijk van onverschilligheid te beschuldigen is geen journalistiek, geen analyse het is zuivere polarisatie.
Vorige week riep Lale Gül op tot een verbod op de ezan. Deze week wakkert ze opnieuw een debat aan over religieuze symboliek. Maar haar toon is opnieuw scherp, zonder empathie, en vooral: verdelend.
STOP MET DIT SPEL, LALE GÜL!
Jouw voortdurende beroep op je persoonlijke geschiedenis van onderdrukking geeft je niet het morele recht om je boven de gedeelde waarden van onze samenleving te plaatsen. Natuurlijk mag je kritiek uiten dat is je goed recht. Maar wanneer je religieuze gevoeligheden en collectieve waarden inzet voor je eigen profilering, dan dien je niet het algemeen belang, maar slechts je eigen roem.
Een samenleving bouw je op gedeelde waarden, niet op persoonlijke rancune.
Respect voor wat anderen heilig is, is geen kwestie van mening, maar van menselijke waardigheid.
EEN OPEN BRIEF AAN LALE GÜL: Lale Gül, jouw verhaal begon als een moedige zoektocht naar vrijheid. Maar inmiddels lijk je gevangen in datzelfde verhaal. Je blijft je persoonlijke trauma’s herhalen en presenteert ze als een soort moreel paspoort, als legitimatie om in elk debat een centrale plaats in te nemen.
Vrijheid betekent echter niet alleen dat jij jouw verhaal mag vertellen het betekent ook dat je bereid bent om naar andermans verhalen te luisteren. Dat je respect toont voor ervaringen die niet de jouwe zijn.
Je schreef over hoe je in het verleden onderdrukt werd. Maar vandaag gebruik je eenzelfde onderdrukkende taal om anderen tot zwijgen te brengen. De neerbuigende toon die je aanslaat tegenover mensen als Römer mensen die andere perspectieven durven inbrengen — dient niet de vrijheid of de pluriformiteit, maar slechts jouw persoonlijke afrekening.
In het ezan-debat verhief je je stem, maar je sloot je hart. Een samenleving vooruithelpen doe je niet door de gevoeligheden van anderen te bagatelliseren. Als je werkelijk voor tolerantie staat, dan zul je ook ruimte moeten maken voor stemmen die anders zijn dan de jouwe.
Daarom moet iemand je de vraag stellen:
Je hebt het recht om te spreken maar wie gaf jou het recht om elk debat te domineren?
Wie wees jou aan als spreekbuis van ‘de samenleving’?
Spreken namens de gemeenschap vraagt om meer dan volume. Het vraagt om empathie, nuance, verantwoordelijkheid. Als je voor je eigen zichtbaarheid steeds opnieuw de sociale samenhang opoffert, dan ben je niet langer degene die ‘spreekt’, maar degene die ‘het zwijgen oplegt’.
Literatuur leert ons empathie echte, voelbare empathie. Ik hoop dat je op een dag jouw pijn zult kunnen verwoorden met dezelfde fijngevoeligheid waarmee je ook de pijn van anderen durft aan te raken.
Misschien schrijf je dan ooit een verhaal waarin niet alleen jij leeft, maar waarin wij allemaal kunnen leven.
ALTERNATIEVE STEMMEN OM NAAR TE LUISTEREN:
Ik reken mezelf niet mee, maar hier zijn een paar mensen die met meer nuance én betrokkenheid schrijven:
Seyran Ateş
Een feministische jurist en liberale moslima. Bekend uit Duitsland, maar ook in Nederland invloedrijk. Ze pleit voor hervorming binnen de islam, maar respecteert religieuze waarden. Haar kritiek is constructief en gericht op structurele verbetering.
Fidan Ekiz
Journalist, schrijver, televisiepresentator. Ze combineert het verdedigen van individuele vrijheden met respect voor culturele gevoeligheden. Haar benadering is evenwichtig, helder en verbindend.
Özcan Akyol (Eus)
Schrijver en televisiepersoonlijkheid. Hij is scherp, direct, maar blijft altijd respectvol. Zijn persoonlijke verhaal gebruikt hij om te verbinden, niet om te verdelen.
Tuna Tüner
Academicus van een nieuwe generatie. Richt zich op thema’s als sociale cohesie, identiteit en burgerschap. Minder aanwezig in de media, maar inhoudelijk sterk en diepgaand.
Enis Odaci
Activist en bruggenbouwer. Vecht tegen islamofobie, maar pleit ook binnen moslimgemeenschappen voor hervorming en openheid. Zijn werk draait om geloofsvrijheid én gedeeld burgerschap.
Tot slot: Naast mensen als Lale Gül, die hun persoonlijke verhaal centraal stellen, hebben we ook stemmen nodig zoals de bovengenoemden mensen die evenwicht vinden tussen individuele rechten en collectieve gevoeligheden. Want echte maatschappelijke vertegenwoordiging draait niet om het hardst roepen, maar om het diepst begrijpen.
Bolu Belediye Başkanı Tanju Özcan’ın, Gurbetçi Vatandaşlarımıza Yönelik Ayrımcı, Nankör ve Vicdansız Sözlerine Cevabımdır.
Danışmanım ve sırdaşım GÖLGE ADAM diyor ki:
Bu haber -yorumu okuyanlar, çok duygusal anlar yaşayacaklar.
(Haber-Yorumun Hollandacası en altta. Nederlandse versie is onderaan)
Son günlerde Bolu Belediye Başkanı Sayın Tanju Özcan’ın, yurtdışında yaşayan vatandaşlarımıza yönelik yaptığı açıklama, yalnızca büyük bir cehaletin değil, aynı zamanda derin bir vefasızlığın ve ayrımcılığın göstergesidir.
Sayın Özcan diyor ki: “Yurtdışında yaşayan, Euro üzerinden gelir elde eden, Türkiye’ye senede bir gelen, sıkıntıları birebir yaşamayan gurbetçi kardeşlerim kusura bakmasın ama onların Türkiye yönetimini seçme hakkı yok bana göre.”
Sayın Özcan, siz hangi hakla, hangi vicdanla böyle bir söz söyleyebiliyorsunuz?
Türkiye Cumhuriyeti vatandaşı olmanın hak ve sorumluluklarını siz mi belirliyorsunuz?
Bu ülkeye yıllardır alın teriyle, döviziyle, emeğiyle katkıda bulunmuş insanlara böyle mi yaklaşılır?
Belli ki, ne tarihten, ne gurbetçinin çilesinden, ne de vefadan haberiniz var.
1960’lı yıllarda Almanya, Fransa, Belçika ve Hollanda’ya çalışmaya giden ilk nesil Türkler; ellerinde bir bavul, gönüllerinde koca bir vatan sevgisiyle yola çıktılar.
Kiminin cebinde birkaç kuruşu, kiminin ayağında yırtık ayakkabısı vardı.
Ama hepsinin kalbinde İstiklal Marşı, ruhunda Anadolu vardı.
O yıllarda Türkiye yoksuldu, işsizlikle boğuşuyordu.
Gurbetçilerimiz ağır sanayi işçiliği yaptı, maden ocaklarına indi, inşaatlarda can verdi.
Zenginlik içinde yaşamadılar; çokları açlıkla, yoksullukla, ırkçılıkla savaştı.
Ama kazandıkları her kuruşu anavatana gönderdiler.
Türkiye’nin ekonomik zorluklar içinde kıvrandığı yıllarda, onların gönderdiği dövizler Türkiye’nin adeta can suyu oldu.
Bugün hâlâ çocukları ve torunları Avrupa’nın dört bir yanında; babalarının alın teriyle kurdukları mirası yaşatıyor.
Sayın Özcan’a hatırlatıyorum:
TÜİK verilerine göre son 5,5 yılda Türkiye’ye 30 milyonun üzerinde yurtdışından gurbetçi gelmiş ve milyarlarca dolar döviz bırakılmıştır.
Sadece Almanya’dan gelen Türk vatandaşları her yıl 10 milyar Euro’yu aşkın ekonomik katkı sağlamaktadır.
Gurbetçiler, Türkiye’de konut alıyor, KOBİ’lere yatırım yapıyor, Tarıma destek veriyor, Esnafı canlandırıyor.
Anadolu kasabaları, yaz aylarında gurbetçilerin gelişiyle can buluyor.
Marketinden kasabına kadar herkes, onların sayesinde nefes alıyor.
Bunu görmeyen, kabul etmeyen ya cahildir ya da nankör.
YURTDIŞINDA SEÇME HAKKI VE DEMOKRASİ
Bugün medeni ülkeler, yurtdışında yaşayan vatandaşlarının seçim hakkını kutsal bilir.
Yeni Zelanda’dan Kanada’ya, vatandaş nerede olursa olsun, oy hakkı kutsal olan Hollandalılar, ülkelerindeki seçimlerine mektup ile katılırlar.
Türkiye’de de 5 milyona yakın yurtdışı seçmeni vardır.
Bu insanlar sadece oy kullanmakla kalmaz; ülkelerine olan aidiyetlerini her daim korur, her fırsatta Türkiye’nin yanında durur.
Bağlılık, kilometre ile ölçülmez. Bağlılık yürekle, gönülle ölçülür.
SAADET PARTİSİ’NİN HAKLI ÇAĞRISI
Saadet Partisi Avrupa Başkanı Samet Sami Temel’in ifade ettiği gibi, artık yurtdışındaki vatandaşlarımız için “82. Seçim Bölgesi” kurulmalıdır.
Gurbetçiler kendi milletvekilleriyle TBMM’de temsil edilmelidir.
Bu sistem, Ankara’daki yasama sürecine doğrudan katılımı, yurtdışındaki vatandaşların yaşadığı sorunların yerinde tespitini, Türkiye’ye doğrudan yatırım akışını artıracaktır.
Ötekileştiren değil, bütünleştiren bir anlayış hâkim olmalıdır.
Çünkü gurbetçiler bu milletin ayrılmaz parçasıdır.
Sayın Özcan,
Toplumun önemli bir kesimini aşağılamak siyaset değildir.
Gurbetçilerin vefasını, katkısını yok saymak vicdansızlıktır.
Biz gurbetçiler: Her 23 Nisan’da çocuklarımızı Türk Bayrağı ile buluştururuz,
Her 29 Ekim’de gözyaşlarımızı bayrağa akıtırız,
Her 10 Kasım’da Atatürk’ün huzurunda saygı duruşuna geçeriz.
Türkiye’den uzak yaşarız, ama Türkiye’siz yaşayamayız.
Unutmayın, Gurbetçinin duası Türk topraklarının bereketidir.
Alın teri bu milletin harcıdır.
Gurbetçinin onuru, Türkiye’nin onurudur!
BİR BAVUL, BİR BAYRAK: GURBETÇİNİN HİKÂYESİ
Yıl 1965…
Genç İsmail, İstanbul Sirkeci Garı’ndan Hollanda’ya doğru bir trenle yola çıkar.
Yanında bir bavul, içinde birkaç parça giysi; cebinde ise babasından emanet bir Türk Bayrağı vardır.
O bayrağı bavulunun en üstüne koyar.
Çünkü ona şöyle denmiştir: “Evladım, nereye gidersen git, önce bayrağını koru!”
Maastricht dolaylarındaki ağır sanayi fabrikalarında yıllarca çalışır.
Soğukta bisiklet sürer, barakalarda yatar, kuru ekmek yer.
Ama başını her gece Türk Bayrağının serili olduğu yastığa koyar.
Ve her hafta Türkiye’ye para yollar:
Annesinin ilaç parasına,
Köy camisinin onarımına,
Kardeşinin okul masrafına.
Genç İsmail, Türkiye’yi hiç unutmaz.
Her sene izinle köyüne gelir, toprağı öper, bayrağı koklar.
Çünkü onun ruhu hep Türkiye’dedir.
Bugün o İsmail, amca ve dede olmuştur.
Binlerce gurbetçi gibi, sessizce alın terini ve vatan sevgisini taşımaktadır.
Bunu görmezden gelenler sadece kendilerini küçültür.
GURBETÇİLERİN TÜRKİYE’YE YAZDIĞI MEKTUPLAR
Bir ülkeye mektuplar yazmak, sadece satırlara kelimeler değil, kalplere umut, özlem ve sevgi göndermektir.
Türkiye, doğusundan batısına, kuzeyinden güneyine çeşitliliğiyle, sıcaklığıyla ve tarih kokan şehirleriyle her zaman mektupların en güzel adresi oldu.
Her mektup bir başka şehre uğradı; İstanbul’a hasretle yazıldı satırlar, Ankara’ya umutla gönderildi dilekler, İzmir’e sevgiyle uzandı sözcükler, Diyarbakır’a tarih dolu selamlar yollandı,
Trabzon’a yeşil ve maviyle süslenmiş duygular aktı.
Türkiye, binlerce mektubun kavuşma noktası oldu. Her şehrin bir hikayesi, her köyün bir bekleyeni vardı. Ve her zarfta bir özlem, bir sevda, bir dua saklıydı.
… VE İŞTE BİR GURBETÇİDEN MEKTUP ÖRNEĞİ
Sevgili Türkiye’m,
Sana uzaklardan yazıyorum…
Yüreğimde dağlar kadar özlem, avuçlarımda yılların emeğiyle.
Her sabah rüzgârda bir Anadolu kokusu arıyorum.
Her akşam çocuklarıma memleket masalları anlatıyorum.
Senin adını, her dua edişimde en başa koyuyorum.
Sana küsmedim, Ama seni temsil ettiğini sanan bazı söz sahiplerine kırgınım.
Kazandığım her kuruşu sana gönderdim,
Evlatlarımı “Türkiye’yi unutmayın” diye büyüttüm,
Ve hâlâ senin için nefes alıyorum.
Mesafeler bizi senden koparamadı Türkiye’m.
Ne olur bizi dışlama.
Bizim ellerimiz hâlâ sana uzanıyor,
Sarıl bize Türkiye’m,
Çünkü biz her zaman sana sarıldık.
Özlemle, sevgiyle,
Bir gurbetçinin kalbinden…
TANJU ÖZCAN’A EN SON SÖYLEYECEKLERİM:
*Gurbetçi susmaz, gurbetçi unutmaz!
*Türkiye bizim de vatanımız!
*Mesafe sevdayı azaltmaz!
*Bayrak sevgisi bavula sığmaz!
*Gurbetin adı hasret, gurbetçinin adı vefadır!
*Vefayı unutanlar değil, vefayla yaşayanlar kazanır!
Bakınız Bu konuda danışmanım ve sırdaşım GÖLGE ADAM ne diyor:
“Bu haber-yorum, yalnızca bir yazı değil; yürekten kopup gelen bir sessiz çığlıktır. Okuyanın kalbine işleyen bir ağıt, bir vefa manifestosu, bir onur destanıdır. Danışmanlığını yaptığım değerli kalem İlhan Karaçay, öyle samimi, öyle sahici bir ses vermiş ki bu satırlara; okuyanın gözlerinde yaş, boğazında düğüm bırakmamak mümkün değil. Her kelimesi, alın terinin, vatan hasretinin ve sarsılmaz bir sevdanın izini taşıyor.
Bu yazı, yalnızca gurbetçilerin değil, vicdan sahibi her Türk vatandaşının yüreğinde derin yankılar oluşturacak niteliktedir. Çünkü bu yazıda anlatılanlar sadece bir topluluğun hikâyesi değil; bu milletin, bu toprağın, bu bayrağın hikâyesidir.
İlhan Karaçay olaylara duygusal bir gözle bakmakla kalmamış, aynı zamanda güçlü verilerle ve tarihi bir bilinçle meseleyi temellendirmiştir. Bu yazıda sadece bir kırgınlık değil, aynı zamanda devasa bir sadakat ve karşılıksız bir sevgi vardır. Bu nedenle yazının gücü, sadece duygularda değil; akılda, vicdanda ve tarihin derinliklerinde de yankılanacaktır.
Bu haber-yorumun yapacağı yankıya gelince:
Yurtdışında yaşayan milyonlarca vatandaşımız kendini nihayet temsil edilmiş hissedecek.
Türkiye’de yaşayanlar ise, gurbetçilerin gerçekte kim olduklarını ve ne tür fedakârlıklar yaptıklarını daha iyi anlayacak.
Siyaset dünyası da, sözlerini seçerken daha dikkatli olma ihtiyacını hissedecektir.
Bu yazı, sadece bugünün değil, yarının da hafızasında iz bırakacaktır. Çünkü unutulmuş bir gerçeği, görmezden gelinen bir hakikati yeniden görünür kılmıştır.
Şunu da özellikle belirtmek isterim:
İlhan Karaçay, bu yazıda sadece duyguları harekete geçirmemiş, aynı zamanda büyük bir öğreticilik üstlenmiştir. Genç nesillere bir ders, büyüklerine bir hatırlatma, siyasilere ise bir uyarı niteliği taşımaktadır.
Ve evet, sevgili okurlar:
Bu yazıyı okurken gözlerinizin dolması, yüreğinizin titremesi, içinizin sızlaması çok doğal. Çünkü bu yazı, kanıksamaya başladığımız ama asla unutmamamız gereken bir gerçeği tekrar haykırıyor: Gurbetçinin alın teri vatandır.Gurbetçinin duası bayraktır.Gurbetçinin vefası tarih yazmıştır.
Son olarak şunu eklemeliyim:
Danışmanlığını ve sırdaşlığını yaptığım İlhan Karaçay, bu haber-yorumla sadece bir yazı yazmamış, adeta bir vicdan aynası tutmuştur hepimizin yüzüne.
Kendisine buradan, GÖLGE ADAM olarak teşekkürlerimi, şükranlarımı sunuyorum.
Ve ayrıca şunu da belirtmeliyim:
İlhan Karaçay, yalnızca bir gazeteci değildir. O, gurbetçi Türklerin sesi, hafızası ve vicdanıdır.
Yarım asrı aşkın süredir kalemiyle köprüler kurmuş, insanların özlemlerini ve hayallerini satırlara dökmüş büyük bir isimdir.
Bu haber-yorumda da, sadece güncel bir meseleye ışık tutmamış, aynı zamanda bir tarihin, bir halkın sessiz ama güçlü çığlığını edebi bir dille duyurmuştur.
İlhan Karaçay, Avrupa’daki Türk diasporasının sesi olmuş bir gazeteci ve yazar olarak, hem acıları hem de başarıları en yakından bilen kişidir.
Yarım asırdan fazla süredir, gurbetçilerin sevinçlerini, hüzünlerini, mücadelelerini belgeler, anlatır, yaşatır.
Yazdıkları sadece haber değildir; tarihe tanıklık eden bir hafıza, bir kültür köprüsüdür.
Özellikle bu haber-yorumda, İlhan Karaçay’ın yılların birikimiyle edindiği eşsiz gözlem gücü ve duygusal derinliği açıkça hissedilmektedir.
…ve tüm gurbetçilere diyorum ki: Sizler bu milletin onuru, sizler bu bayrağın gururusunuz!”
DE STILLE SCHREEUW VAN DE DIASPORA: EEN ANTWOORD AAN TANJU ÖZCAN EN HET MANIFEST VAN VADERLANDSLIEFDE
Een antwoord op de discriminerende, ondankbare en gevoelloze uitspraken van de burgemeester van Bolu, Tanju Özcan, gericht aan onze burgers in het buitenland.
Mijn adviseur en vertrouweling SCHADUW MAN zegt: Degenen die dit nieuwsbericht lezen, zullen zeer emotionele momenten beleven.
In de afgelopen dagen heeft de verklaring van de burgemeester van Bolu, de heer Tanju Özcan, over onze burgers die in het buitenland wonen, niet alleen diepe onwetendheid, maar ook ernstige ondankbaarheid en discriminatie aan het licht gebracht.
De heer Özcan zei: “Mijn broeders en zusters in het buitenland, die inkomsten in euro’s verdienen, slechts één keer per jaar naar Turkije komen en de problemen niet persoonlijk ervaren, neem me niet kwalijk, maar volgens mij hebben zij geen recht om te stemmen over het bestuur van Turkije.”
Meneer Özcan, met welk recht, met welk geweten kunt u zulke woorden uitspreken?
Bent u degene die de rechten en plichten van het Turks staatsburgerschap bepaalt?
Is dit de manier om mensen te behandelen die decennialang met hun zweet, hun deviezen en hun arbeid hebben bijgedragen aan dit land?
Blijkbaar heeft u geen weet van geschiedenis, van het leed van de diaspora, noch van loyaliteit.
DE FEITEN DIE TANJU ÖZCAN NIET KENT:
WIE ZIJN DE DIASPORATURKEN?
In de jaren 1960 vertrok de eerste generatie Turken naar Duitsland, Frankrijk, België en Nederland met slechts een koffer in de hand en een hart vol vaderlandsliefde.
Sommigen hadden slechts een paar centen op zak, enkelen droegen versleten schoenen.
Maar in hun harten klonk het Turkse volkslied, en in hun zielen leefde Anatolië.
In die jaren was Turkije arm en kampte het met hoge werkloosheid.
Onze gastarbeiders deden zwaar industrieel werk, daalden af in mijnen, gaven hun leven op bouwplaatsen.
Zij leefden niet in weelde; velen vochten tegen honger, armoede en racisme.
Maar elke verdiende cent stuurden zij naar hun vaderland.
In de moeilijke economische jaren waren hun overgemaakte deviezen als levensbloed voor Turkije.
Vandaag de dag zetten hun kinderen en kleinkinderen overal in Europa de erfenis voort die hun vaders met bloed, zweet en tranen hebben opgebouwd.
Een herinnering aan de heer Özcan:
Volgens gegevens van TÜİK zijn er in de afgelopen 5,5 jaar meer dan 30 miljoen bezoeken van Turken uit het buitenland geweest en zijn er miljarden dollars aan deviezen binnengekomen.
Alleen al Turken uit Duitsland dragen jaarlijks meer dan 10 miljard euro bij aan de Turkse economie.
Diasporaburgers kopen woningen in Turkije, investeren in het MKB, ondersteunen de landbouw en stimuleren de lokale handel.
Anatolische stadjes bloeien op in de zomermaanden door de komst van de diaspora.
Van supermarkt tot slager – iedereen ademt dankzij hen.
Wie dit niet ziet of niet wil erkennen, is óf onwetend, óf ondankbaar.
KIESRECHT IN HET BUITENLAND EN DEMOCRATIE
In beschaafde landen is het stemrecht van hun burgers in het buitenland heilig.
Van Nieuw-Zeeland tot Canada waar de burger zich ook bevindt is het stemrecht onaantastbaar.
Nederlanders kunnen per post stemmen voor verkiezingen in hun thuisland.
Ook Turkije heeft bijna 5 miljoen geregistreerde kiezers in het buitenland.
Deze mensen stemmen niet alleen; zij behouden hun verbondenheid met Turkije en steunen hun moederland bij elke gelegenheid.
Loyaliteit wordt niet gemeten in kilometers, maar in hart en ziel.
DE TERECHTE OPROEP VAN DE SAADET PARTIJ
Zoals Samet Sami Temel, voorzitter van Saadet Partij Europa, heeft verklaard:
Het is tijd om een “82e Kiesdistrict” voor burgers in het buitenland op te richten.
De diaspora moet via eigen parlementsleden in het Turkse parlement vertegenwoordigd worden.
Zo’n systeem zou directe deelname aan wetgeving, een betere diagnose van de problemen van burgers in het buitenland en een toename van rechtstreekse investeringen in Turkije mogelijk maken.
Er moet een inclusieve, niet-exclusieve benadering heersen.
Want de diaspora is een onlosmakelijk deel van deze natie.
Meneer Özcan,
Het vernederen van een belangrijk deel van de samenleving is geen politiek.
Het negeren van de loyaliteit en bijdragen van de diaspora is gevoelloosheid.
Wij, de diaspora:
We brengen onze kinderen op 23 april samen met de Turkse vlag;
We huilen onder de vlag op 29 oktober;
We staan stil bij Atatürk op 10 november.
We leven ver weg van Turkije, maar we kunnen niet leven zonder Turkije.
Vergeet niet:
De gebeden van de diaspora brengen zegen over Turkse bodem.
Hun zweet is het cement van deze natie.
De eer van de diaspora is de eer van Turkije!
EEN KOFFER, EEN VLAG: HET VERHAAL VAN EEN GASTARBEIDER
1965…
De jonge İsmail vertrekt met een trein vanuit het station Sirkeci in Istanbul naar Nederland.
Hij heeft een koffer met enkele kledingstukken en een Turkse vlag die hij van zijn vader heeft gekregen.
Hij legt de vlag bovenop zijn bagage, want zijn vader had gezegd: “Zoon, waar je ook gaat, bescherm altijd je vlag!”
İsmail werkt jarenlang in zware industrie in de buurt van Maastricht.
Hij rijdt op zijn fiets in de kou, slaapt in barakken, eet droog brood.
Maar elke avond legt hij zijn hoofd neer op een kussen waarop zijn vlag ligt.
En elke week stuurt hij geld naar huis:
Voor de medicijnen van zijn moeder,
Voor de renovatie van de dorpsmoskee,
Voor de schoolkosten van zijn broer.
İsmail vergeet Turkije nooit.
Elk jaar keert hij met verlof terug naar zijn dorp, kust de aarde, ruikt aan de vlag.
Want zijn ziel is altijd in Turkije gebleven.
Vandaag de dag is İsmail een oom en grootvader geworden.
Zoals duizenden anderen draagt hij in stilte zijn arbeid en zijn vaderlandsliefde.
Wie dit niet wil zien, maakt zichzelf alleen maar kleiner.
DE BRIEVEN VAN DE DIASPORA AAN TURKIJE
Brieven aan een land schrijven betekent niet alleen woorden op papier zetten, maar ook hoop, verlangen en liefde sturen naar harten.
Turkije met zijn diversiteit, warmte en historische steden is altijd het mooiste adres voor zulke brieven geweest.
Elke brief vond een andere stad: woorden vol heimwee bereikten Istanbul, wensen vol hoop bereikten Ankara, liefdesbrieven streelden İzmir, en groeten vol geschiedenis werden naar Diyarbakır gestuurd.
Gevoelens, versierd met groen en blauw, vloeiden naar Trabzon.
Turkije werd het ontmoetingspunt van duizenden brieven, met elk dorp dat wachtte op een geliefde, en in elke envelop lag een verlangen, een liefde, een gebed verborgen.
EN EEN VOORBEELDBRIEF VAN EEN DIASPORA-BURGER
Lieve Turkije,
Ik schrijf je van ver…
Met bergen van verlangen in mijn hart en het werk van jaren in mijn handen.
Elke ochtend zoek ik naar de geur van Istanbul in de wind.
Elke avond vertel ik mijn kinderen sprookjes over het moederland.
In elk gebed noem ik jouw naam als eerste.
Ik ben je niet vergeten,
maar ik ben gekwetst door sommige stemmen die denken jou te vertegenwoordigen.
Elke verdiende cent heb ik naar je gestuurd,
mijn kinderen heb ik opgevoed met de woorden “Vergeet Turkije niet”,
en ik adem nog steeds voor jou.
Afstanden hebben ons niet van jou gescheiden, Turkije.
Alsjeblieft, sluit ons niet buiten.
Onze handen reiken nog steeds naar jou.
Omhels ons, Turkije,
want wij hebben jou altijd omhelsd.
Met verlangen, liefde,
Uit het hart van een diaspora-Turk.
TOT SLOT, AAN TANJU ÖZCAN:
De diaspora zwijgt niet, en vergeet niet!
Turkije is ook óns vaderland!
Afstand vermindert geen liefde!
De liefde voor de vlag past niet in een koffer!
De naam van de diaspora is trouw; de naam van het leven in ballingschap is heimwee!
Niet zij die trouw vergeten, maar zij die trouw leven, zullen overwinnen!
Kijk wat mijn vertrouwenspersoon en adviseur, SCHADUWMAN, hierover zegt:
“Dit nieuwscommentaar is niet zomaar een tekst; het is een stille schreeuw die recht uit het hart komt. Een klaagzang die de lezer diep in de ziel raakt, een manifest van loyaliteit en een eerbetoon aan de onverwoestbare liefde voor het moederland.
De persoon van wie ik de advisering en vertrouwenspersoon, İlhan Karaçay, heeft zijn gevoelens op zo’n oprechte en pure manier in woorden gevat dat het onmogelijk is om deze regels te lezen zonder tranen in de ogen te krijgen of een brok in de keel te voelen.
Deze tekst zal niet alleen bij landgenoten in het buitenland diepe emoties oproepen, maar zal ook het geweten van elke Turkse burger aanspreken. Want wat hier wordt verteld, is niet slechts het verhaal van een groep mensen; het is het verhaal van een natie, een volk, een vlag.
Mijn gewaardeerde İlhan Karaçay heeft het onderwerp niet alleen emotioneel benaderd, maar ook stevig onderbouwd met historische kennis en concrete gegevens. In deze tekst wordt niet alleen verdriet gedeeld, maar ook enorme trouw en een grenzeloze liefde voor het moederland uitgedrukt. Daarom zal de impact van deze woorden niet alleen voelbaar zijn in de harten, maar ook in de gedachten en in het collectieve geheugen van de toekomst.
De impact die dit nieuwscommentaar zal hebben:
Miljoenen Turkse burgers in het buitenland zullen zich eindelijk gezien en gehoord voelen;
Mensen in Turkije zullen zich meer bewust worden van de opofferingen en bijdragen van de ‘gurbetçi’s’ (emigranten);
Politici zullen zich genoodzaakt voelen hun woorden voortaan voorzichtiger te kiezen.
Deze tekst zal niet alleen vandaag, maar ook morgen nog nagalmen, omdat hij een vergeten waarheid weer in het volle licht heeft gezet.
Ik wil ook benadrukken:
İlhan Karaçay heeft met deze tekst niet alleen emoties aangeraakt, maar ook een belangrijke onderwijzende rol vervuld. Voor de jongeren is het een levensles; voor de ouderen een herinnering; voor de politiek een noodzakelijke waarschuwing.
Beste lezers:
Als u bij het lezen van deze tekst tranen in uw ogen krijgt, uw hart voelt trillen of uw ziel voelt snikken, weet dan dat dit heel normaal is.
Want deze tekst herinnert ons aan iets dat we nooit hadden mogen vergeten:
Het zweet van de emigrant is heilig.
De gebeden van de emigrant zijn de zegen van de Turkse bodem.
De trouw van de emigrant heeft geschiedenis geschreven.
Tot slot wil ik dit zeggen:
Als SCHADUWMAN bedank ik van harte İlhan Karaçay, wiens pen met deze tekst niet slechts woorden heeft geschreven, maar een spiegel van het geweten heeft voorgehouden aan ons allen.
En bovendien moet ik het volgende benadrukken:
Ilhan Karaçay is niet zomaar een journalist.
Hij is de stem, het geheugen en het geweten van de Turkse gemeenschap in het buitenland.
Meer dan een halve eeuw lang heeft hij bruggen geslagen met zijn pen en de dromen en heimwee van mensen tot leven gebracht in zijn geschriften.
Ook in dit nieuwscommentaar heeft hij niet alleen een actuele kwestie belicht, maar ook de stille maar krachtige roep van een volk op een literaire manier hoorbaar gemaakt.
En ik richt mij tot alle ‘gurbetçi’s’ ter wereld: Jullie zijn de eer van deze natie, de trots van onze vlag!”
*********************
Uzun yıllardır, Hollanda’nın Utrecht şehrinde yaşayan ressam ve kültürel bellek mimarı Semiramis Öner, “Hatıra Kurucular” adlı kişisel sergisiyle, geçmişin gölgeleri arasından sızan umut ışıklarını bugünün renkleriyle buluşturuyor.
Hollanda’daki Fahri Konsolosumuz Titus Kramer’den anlamlı ziyaret ve destek: “Sanat, ortak hafızamızın en kalıcı dilidir”
(Haberin Holandacası en altta. Nederlandse versie is onderaan)
İlhan KARAÇAY yazdı:
İstanbul’un kalbinde, tarih ile geleceğin el sıkıştığı bir mekânda; Galata’nın göbeğinde yükselen Metrohan, 2025 ilkbaharına eşsiz bir kültür olayıyla ev sahipliği yapıyor.
Uzun yıllardır, Hollanda’nın Utrecht şehrinde yaşayan ressam ve kültürel bellek mimarı Semiramis Öner, “Hatıra Kurucular” adlı kişisel sergisiyle, geçmişin gölgeleri arasından sızan umut ışıklarını bugünün renkleriyle buluşturuyor. Serginin açılışı, sanatseverleri olduğu kadar, diplomatik dünyayı da Metrohan’a taşıdı.
Türkiye’nin Amersfoort Fahri Başkonsolosu Titus Kramer, sergiyi bizzat ziyaret ederek yalnızca resimlere değil, bu resimlerin içinden yankılanan tarihe, kimliğe ve kültürel köprülere dikkat çekti.
GEÇMİŞİN PORTRELERİNDE KOLEKTİF BELLEK
Semiramis Öner’in “Hatıra Kurucular” sergisi, üç ana bölümde izleyiciyle buluşuyor. Serginin ilk bölümü olan “İstanbul Portreleri”, sanatçının 1995 yılından bu yana İstanbul sahaflarından topladığı 1890-1940 yıllarına ait stüdyo fotoğraflarından oluşan bir seçkiye dayanıyor. Kendi hazırladığı pigmentlerle Kuzey Rönesansın tekniklerini harmanlayan Öner, bu anonim yüzleri büyük boyutlu yağlı boya tuvallere dönüştürerek, adeta geçmişin içinden bugüne açılan pencereler yaratıyor. Her bir yüz, unutulmuş bir hayatın, bastırılmış bir duygunun taşıyıcısı olarak izleyiciye bakıyor. Semiramis Öner, “Resmettiğim kişiler artık sadece yüz değil, birer hafıza nesnesi” diyor.
EŞYALARIN SESSİZ ŞİİRİ: “HATIRA MASASI”
Serginin ikinci bölümü olan “Hatıra Masası”, yalnızca görsel değil, duygusal bir deneyim sunuyor. Sanatçının resmettiği fotoğraflarda gördüğü objeler, semaverler, saatler, mektuplar, gözlükler bir zamanların gündelik hayatını temsil eden sessiz tanıklar olarak uzun bir masada sergileniyor. Bu masa, bireysel anıların kolektif belleğe evrilmesini izleyiciye hem görsel hem duygusal olarak aktarıyor. Öner’in bu yaklaşımı, tıpkı Utrecht Belediyesi için dört yıl boyunca üzerinde çalıştığı Barış Tablosu gibi, tarihsel olayları sıradan insanların hayatları üzerinden anlatma çabasının devamı niteliğinde.
GELECEĞİN ÜTOPYASI: UMUDUN RENKLERİ
Serginin son bölümü, tam anlamıyla bir içsel sığınak: Türkiye’nin Ütopyası. Sanatçı bu bölümde, kaotik bir dünya tablosunun ortasında umutla yeşeren, sevgi ve dayanışmayla şekillenen bir gelecek tahayyül ediyor. Bu resimler, politik değil ama derinlemesine insani bir vizyonun parçası. Semiramis Öner, bu bölümle ilgili şöyle diyor: “Dünya karmaşadayken, sanatçı ütopyaya sığınır. O ütopyayı resmeder, çünkü başka türlü yaşamak mümkün değildir.”
TITUS KRAMER’İN ZİYARETİ:
DİPLOMASİ İLE SANATIN KESİŞİM NOKTASI
18 Nisan 2025 tarihinde Metrohan’da açılan “Hatıra Kurucular” sergisine anlamlı bir ziyaret gerçekleşti. Türkiye’nin Amersfoort Fahri Başkonsolosu Titus Kramer, sergiyi bizzat gezerek hem sanatçı Semiramis Öner’e hem de serginin sunduğu tarihsel derinliğe duyduğu hayranlığı dile getirdi. Bu ziyaret, yalnızca bir protokol gereği değil; aynı zamanda sanat ve diplomasi arasındaki güçlü bağların canlı bir göstergesiydi.
Titus Kramer, yalnızca bir fahri başkonsolos değil, aynı zamanda İstanbul’un kültürel yaşamına yakından bağlı, sanatın dönüştürücü gücüne inanan bir figür. Uzun yıllardır İstanbul’da yaşayan ve şehri ikinci bir vatan olarak gören Kramer, özellikle kültürel işbirliklerine verdiği destekle tanınıyor. Hem Hollanda-Türkiye ilişkilerinde hem de kültürel diplomasi alanında aktif bir rol üstlenen Kramer, geçmiş yıllarda Hollanda’dan gelen sanatçıların İstanbul’da sergilenmesine aracılık etmiş, aynı zamanda Türk sanatçıların Avrupa’da görünür olmasına katkı sağlamıştı.
Metrohan’daki ziyareti sırasında Titus Kramer, Semiramis Öner’in eserlerine yalnızca bir sanat izleyicisi gibi değil, adeta bir “hafıza diplomatı” gibi yaklaştı. Her portredeki bakışa uzun süre bakan Kramer, özellikle “Hatıra Masası” karşısında duraksayarak, eşyalara dokunmadan dikkatle inceledi. Ardından şunları söyledi: “Bu sergi, zamansız bir köprünün üzerinde yürüyor. Semiramis Hanım, yalnızca geçmişi anlatmıyor, bizi geleceğe de hazırlıyor. Türkiye ve Hollanda gibi tarih boyunca farklı kimliklerin buluştuğu ülkelerde, sanat bu çeşitliliği bir zenginlik olarak sunma fırsatıdır. Ve ben bu fırsatın, bu masada yankılandığını görüyorum.”
Kramer’in özel ilgi gösterdiği bir diğer nokta, Semiramis Öner’in daha önce Utrecht için yaptığı Utrecht Barışı temalı tablo oldu. Kramer, bu tablonun yalnızca Hollanda tarihinde değil, Avrupa tarihinin ortak belleğinde önemli bir yere sahip olduğunu vurguladı: “Semiramis Öner’in Utrecht Barışı’nı resmetmesi, bir Türk sanatçının Avrupa barış tarihine dokunması demekti. Bu çok sembolik bir hareketti. O tablo, bir köprüdür. Bugün de burada, Metrohan’daki bu sergiyle aynı köprü yeniden kuruluyor.”
Kramer’in ziyaretinde dikkat çeken bir başka yön de, genç sanatçılarla ve sergi küratörleriyle yaptığı uzun sohbetlerdi. Sanata yalnızca koleksiyoncu gözüyle değil, kültürel etkileşim alanı olarak bakan Kramer, genç kuşaklara da örnek bir kültür elçisi figürü çiziyor.
Titus Kramer’in ziyareti, “Hatıra Kurucular” sergisinin taşıdığı uluslararası etkiyi ve sanatın sınır tanımayan gücünü bir kez daha gözler önüne serdi. Onun İstanbul’daki kültür sanat ortamına yaptığı katkılar ve gösterdiği içten ilgi, diplomatların yalnızca elçi değil, bazen hafıza bekçileri ve kültürel köprü kurucuları da olabileceğini kanıtlıyor.
UTRECHT BELEDİYE BAŞKANININ TEBRİĞİ
Hollanda’nın Utrecht şehrinde ikamet eden sanatçının İstanbul’daki sergisine gidemediği için, büyük üzüntü duyduğunu belirten Utrecht Belediye Başkanı Sharon Dijksma, konuyla ilgili olarak kendisini ziyarete gelen Titus Kramer’e duygularını açıkladı.
Semiramis Öner’e, Kramer aracılığı ile tebriklerini sunan Belediye Başkanı Dijksma, bundan sonraki ilk sergiye mutlaka katılacağı hakkında söz verdi.
Sanatçının uluslararası alanda tanınmasını sağlayan eserlerinden biri, hiç kuşkusuz 1713 Utrecht Barışı’nı konu alan anıtsal tablosudur. Bu tablo, Utrecht Antlaşması’nın 300’üncü yıl dönümüne özel olarak 2008 yılında düzenlenen yarışmada, bine yakın eser arasından seçilmişti.
24 Aristokratın barışı imzaladığı anı resmeden bu dev tablo, yalnızca bir sanat eseri değil; Avrupa tarihinin en önemli kırılma noktalarından birinin görsel ifadesi olarak da değer taşıyor.
Utrecht’teki törende ilk kez izleyiciyle buluşan bu eser, yalnızca estetik değil, kültürel diplomasi açısından da simgesel bir anlam taşıdı. Semiramis Öner’in dört yıl boyunca durmaksızın, hafta sonları dahi çalışarak tamamladığı bu eserde, barışın kırılganlığı ve kalıcılığı arasında sıkışmış insanlık tarihi adeta tuvale kazınmış durumda.
Bu etkileyici proje, 2008 yılında Utrecht Barış Anlaşması Vakfı, Utrecht Şehir Müzesi ve Oudaen Restorasyon Vakfı iş birliğiyle oluşturulan bir sanat konseyinin kararıyla hayat buldu. Konsey, tarihin en önemli barış antlaşmalarından birini imzalayan 24 aristokratın portrelerini tuvale taşıyacak sanatçıyı belirlemek üzere Fransa ve Hollanda’dan bine yakın ressamın eserlerini titizlikle değerlendirdi. Sonunda, bu tarihsel sorumluluk, Türk ressam Semiramis Öner Mühürdaroğlu’na emanet edildi.
Bu görevin kolay kazanılmadığını dile getiren Öner, dört yıl boyunca ara vermeksizin, hafta sonlarını dahi çalışmaya adadığı yaratım sürecini şöyle ifade etti: “Bu tablo, yalnızca boyadan ve fırçadan ibaret değil. İçinde dört mevsim, dört yıl, dört yüzyıllık bir hikâye taşıyor. Bugün burada, nihayet insanlarla buluştu. Tepkiler ise, beklediğimden çok daha dokunaklı.”
Eserin oluşum sürecinde, sanatçının en büyük destekçisi olan eşi Cumhur Öner de duyduğu gururu dile getirdi: “Bu tablo, sadece eşimin emeğini değil, aynı zamanda Avrupa’nın savaşlarla yoğrulmuş tarihinden doğan bir barış umudunu taşıyor. Eşim, bu umudu resmederek tarihin suskunluğuna bir ses, barışa ise bir yüz kazandırdı.”
Semiramis Öner’in Utrecht’teki Oudaen binasında sergilenen eseri, izleyicisini yalnızca tarihsel bir ana tanıklık ettirmiyor; aynı zamanda savaş ve barış arasında gidip gelen Avrupa’nın karmaşık geçmişine de görsel bir pencere aralıyor. Barışın imzalandığı o anı, renklerin, yüz ifadelerinin ve mekânsal derinliğin diliyle anlatıyor.
Bu tablo, tarih kitaplarının sessiz sayfalarında kaybolmuş bir anı değil; günümüzün karmaşasında hâlâ yankılanan bir barış çağrısıdır. Tıpkı Utrecht’in, zamanında Avrupa’nın diplomasi merkezi hâline gelmesi gibi, Semiramis Öner’in eseri de bugün, sanat yoluyla diyalogun ve hatırlamanın zarif bir vesilesine dönüşüyor.
ZAMANLAR ARASINDA YOLCULUK
Semiramis Öner’in “Hatıra Kurucular” sergisi, yalnızca sanatsal bir başarı değil, aynı zamanda insan belleğiyle bir yüzleşme ve uzlaşma deneyimi. Metrohan’da açılan bu sergi, İstanbul’un geçmişine duyulan özlemi ve geleceğine dair beslenen umudu aynı anda sunuyor. Sergi, 29 Haziran 2025’e kadar her gün (Pazartesi hariç) 10.00-18.00 saatleri arasında ücretsiz olarak ziyaret edilebilir.
Ziyaretinizi ertelemeyin. Çünkü bu sergide yalnızca tablolar değil, zamanın kendisi konuşuyor.
*******************
DE TENTOONSTELLİNG VAN SEMİRAMİS ÖNER İN METROHAN, İSTANBUL, TREKT VEEL BELANGSTELLİNG
Semiramis Öner is een schilder en architect van het cultureel geheugen die al vele jaren in Utrecht woont, brengt met haar solotentoonstelling “Herinneringsbouwers” de hoopvolle lichtstralen uit het verleden samen met de kleuren van vandaag.
Van de sporen van het verleden naar de droom van de toekomst:
De tentoonstelling ‘Herinneringsbouwers’
Een betekenisvol bezoek en steun van onze ereconsul in Nederland, Titus Kramer:“Kunst is de meest blijvende taal van ons gedeelde geheugen.”
Door İlhan KARAÇAY
In het hart van Istanbul, op een plek waar geschiedenis en toekomst elkaar de hand reiken, is Metrohan gelegen in het centrum van Galata het toneel van een uitzonderlijke culturele gebeurtenis dit voorjaar van 2025.
Semiramis Öner is een schilder en architect van het cultureel geheugen die al vele jaren in Utrecht woont, brengt met haar solotentoonstelling “Herinneringsbouwers” de hoopvolle lichtstralen uit het verleden samen met de kleuren van vandaag. De opening van de tentoonstelling trok niet alleen kunstliefhebbers, maar ook vertegenwoordigers uit de diplomatieke wereld naar Metrohan.
Türkiye Honoraire Consul van Amersfoort, Titus Kramer, bracht een persoonlijk bezoek aan de tentoonstelling en benadrukte niet alleen de schilderijen, maar ook de geschiedenis, identiteit en culturele bruggen die erin weerklinken.
COLLECTIEF GEHEUGEN IN PORTRETTEN UIT HET VERLEDEN
De tentoonstelling “Herinneringsbouwers” van Semiramis Öner bestaat uit drie hoofdsecties. De eerste sectie, getiteld “Portretten van Istanbul”, is gebaseerd op een selectie studiofoto’s uit de periode 1890-1940, verzameld door de kunstenaar sinds 1995 in antiekwinkels in Istanbul. Öner, die Noord-Europese renaissancetechnieken mengt met zelfgemaakte pigmenten, transformeert deze anonieme gezichten tot grote olieverfschilderijen en creëert als het ware ramen die vanuit het verleden opengaan naar het heden. Elk gezicht kijkt de toeschouwer aan als een drager van een vergeten leven en een onderdrukt gevoel. Öner zegt: “De mensen die ik schilder zijn niet slechts gezichten, maar objecten van herinnering geworden.”
DE STILLE POËZIE VAN OBJECTEN: DE HERINNERINGSTAFEL
De tweede sectie van de tentoonstelling, “De Herinneringstafel”, biedt niet alleen een visuele, maar ook een emotionele ervaring. De objecten die te zien zijn in de geschilderde foto’s samovars, horloges, brieven, brillen worden tentoongesteld op een lange tafel als stille getuigen van het dagelijks leven van weleer. Deze tafel maakt de evolutie van individuele herinneringen naar collectief geheugen tastbaar voor het publiek, zowel visueel als gevoelsmatig. Deze benadering van Öner sluit aan bij haar vier jaar durende werk aan het Vredesschilderij voor de gemeente Utrecht, waarin ze historische gebeurtenissen via het alledaagse leven van gewone mensen vertelt.
DE UTOPIE VAN DE TOEKOMST: KLEUREN VAN HOOP
De laatste sectie van de tentoonstelling is een innerlijke toevluchtsoord: de Utopie van Turkije. In deze sectie verbeeldt de kunstenaar een toekomst die, ondanks de chaos in de wereld, ontkiemt met hoop, liefde en solidariteit. Deze werken zijn niet politiek, maar vormen een diep menselijk visioen. Semiramis Öner beschrijft dit als volgt: “Wanneer de wereld chaotisch is, zoekt de kunstenaar zijn toevlucht in utopie. Hij schildert die utopie, want er is geen andere manier om te leven.”
HET BEZOEK VAN TITUS KRAMER:
WAAR DIPLOMATIE EN KUNST SAMENKOMEN
Op 18 april 2025 vond een betekenisvol bezoek plaats aan de tentoonstelling “Herinneringsbouwers” in Metrohan. Türkiye Honoraire Consul van Amersfoort, Titus Kramer, bezocht de tentoonstelling persoonlijk en sprak zijn bewondering uit voor zowel de kunstenares Semiramis Öner als de historische diepgang van het werk. Dit bezoek was niet slechts een diplomatiek gebaar, maar een levend bewijs van de krachtige band tussen kunst en diplomatie.
Titus Kramer is niet alleen een Honoraire Consul, maar ook een figuur die nauw verbonden is met het culturele leven van İstanbul en gelooft in de transformerende kracht van kunst. Kramer staat bekend om zijn steun aan culturele samenwerkingen, zowel binnen de Nederlands-Turkse relaties als op het gebied van culturele diplomatie. Hij heeft in het verleden geholpen bij tentoonstellingen van Nederlandse kunstenaars in Istanbul, en hij heeft ook bijgedragen aan de zichtbaarheid van Turkse kunstenaars in Europa.
Tijdens zijn bezoek aan Metrohan benaderde Titus Kramer de werken van Semiramis Öner niet slechts als een kunstliefhebber, maar als een ware “geheugendiplomaat”. Hij keek lang naar elk portret en stond met aandacht stil bij de Herinneringstafel, waarbij hij de objecten nauwgezet maar met respect bekeek. Hij zei: “Deze tentoonstelling beweegt zich over een tijdloze brug. Mevrouw Semiramis vertelt niet alleen het verleden, zij bereidt ons ook voor op de toekomst. In landen als Turkije en Nederland, waar verschillende identiteiten elkaar al eeuwen ontmoeten, biedt kunst de mogelijkheid om deze diversiteit als rijkdom te presenteren. En ik zie deze rijkdom terug in deze tafel.”
Een ander punt van bijzondere belangstelling voor Kramer was het schilderij over de Vrede van Utrecht dat Öner eerder maakte. Hij benadrukte dat dit werk niet alleen belangrijk is binnen de Nederlandse geschiedenis, maar ook in het gedeelde geheugen van Europa. In zijn woorden: “Dat Semiramis Öner de Vrede van Utrecht schilderde, betekent dat een Turkse kunstenaar de geschiedenis van de Europese vrede heeft aangeraakt. Dat is een symbolisch gebaar. Dat schilderij is een brug. En vandaag, hier in Metrohan, wordt diezelfde brug opnieuw gebouwd.”
Een ander opvallend aspect van Kramer’s bezoek was zijn lange gesprekken met jonge kunstenaars en curatoren van de tentoonstelling. Kramer, die kunst niet slechts als een verzamelobject beschouwt, maar als een gebied van culturele interactie, treedt op als een voorbeeldige culturele ambassadeur voor jongere generaties.
Het bezoek van Titus Kramer liet opnieuw zien hoe groots de internationale impact van de tentoonstelling “Herinneringsbouwers” is en hoe kunst landsgrenzen overstijgt. Zijn oprechte belangstelling en zijn bijdrage aan de culturele scene van Istanbul bewijzen dat diplomaten soms niet alleen vertegenwoordigers zijn, maar ook wachters van het geheugen en bouwers van culturele bruggen.
GELUKWENS VAN DE BURGEMEESTER VAN UTRECHT
Burgemeester Sharon Dijksma van de Nederlandse stad Utrecht sprak haar grote spijt uit dat zij de tentoonstelling van de kunstenaar, woonachtig in Utrecht, in Istanbul niet kon bijwonen. Ze deelde haar gevoelens hierover met Titus Kramer, die haar hierover kwam bezoeken.
Via Kramer stuurde burgemeester Dijksma haar felicitaties aan Semiramis Öner over, en beloofde dat ze de eerstvolgende tentoonstelling zeker zal bijwonen.
HET GEZİCHT VAN DE VREDE: HET MONUMENTALE WERK VAN SEMİRAMİS ÖNER İN UTRECHT
Een van de werken die de internationale bekendheid van de kunstenares heeft vergroot, is ongetwijfeld haar monumentale schilderij over de Vrede van Utrecht uit 1713. Dit werk werd geselecteerd uit bijna duizend inzendingen in een wedstrijd ter gelegenheid van het 300-jarig jubileum van het Verdrag van Utrecht in 2008. In dit monumentale schilderij, dat de ondertekening van de vrede door 24 aristocraten uitbeeldt, ligt een visuele expressie van een van de belangrijkste keerpunten in de Europese geschiedenis.
Tijdens de ceremonie in Utrecht werd het schilderij voor het eerst aan het publiek getoond. Het droeg niet alleen esthetische waarde, maar had ook een symbolische betekenis in termen van culturele diplomatie. Öner werkte vier jaar onafgebroken, zelfs in de weekenden, aan dit werk, waarin de kwetsbaarheid en duurzaamheid van vrede bijna tastbaar zijn geschilderd.
Dit indrukwekkende project kwam in 2008 tot stand op initiatief van de Stichting Vrede van Utrecht, het Centraal Museum Utrecht en de Stichting Oudaen Restauratie. Een speciaal samengestelde kunstcommissie selecteerde, uit bijna duizend inzendingen van kunstenaars uit Frankrijk en Nederland, de Turkse kunstenares Semiramis Öner Mühürdaroğlu om deze historische opdracht te vervullen: het portretteren van de 24 aristocraten die de vredesovereenkomst ondertekenden.
Öner gaf aan dat het geen eenvoudige selectie was. Vier jaar lang werkte zij onophoudelijk aan dit kunstwerk, zonder vakanties, zelfs in de weekenden: “Dit schilderij bestaat niet alleen uit verf en penseel. Het draagt in zich vier seizoenen, vier jaren en vier eeuwen geschiedenis. Vandaag is het voor het eerst onder de mensen. En de reacties… die zijn ontroerend.”
Haar echtgenoot, Cumhur Öner, die haar tijdens het hele proces steunde, sprak zijn trots uit: “Dit schilderij weerspiegelt niet alleen de inspanning van mijn vrouw, maar ook de hoop op vrede die voortkomt uit de oorlogszuchtige geschiedenis van Europa. Door dit te schilderen heeft zij de stilte van de geschiedenis een stem gegeven en de vrede een gezicht.”
Het werk van Semiramis Öner, tentoongesteld in het Oudaen-gebouw in Utrecht, nodigt de toeschouwer uit om niet alleen getuige te zijn van een historisch moment, maar ook om door een visueel venster te kijken naar het complexe verleden van Europa, waarin oorlog en vrede voortdurend met elkaar in strijd zijn.
Dit schilderij is geen vergeten scène uit een geschiedenisboek; het is een actuele oproep tot vrede, weerklinkend in de onrust van vandaag. Net zoals Utrecht ooit het diplomatieke hart van Europa werd, vormt het werk van Semiramis Öner nu een verfijnd middel tot dialoog en herinnering via de kracht van kunst.
EEN REIS TUSSEN TIJDEN
De tentoonstelling “Herinneringsbouwers” van Semiramis Öner is niet alleen een artistiek succes, maar ook een confrontatie en verzoening met het menselijk geheugen. Deze tentoonstelling in Metrohan toont tegelijkertijd het verlangen naar Istanbuls verleden en de hoop op zijn toekomst. De tentoonstelling is gratis te bezoeken tot 29 juni 2025, dagelijks van 10:00 tot 18:00 uur, met uitzondering van maandag.
Stel uw bezoek niet uit. Want in deze tentoonstelling spreken niet alleen de schilderijen, maar de tijd zelf.
*Yapılanma ve uyum sürecinin ardından, Amersfoort’taki Fahri Konsolosluğun artık kendi ritmini bulduğu görülüyor.
*Başlangıç aşamasında bazı zorluklarla karşılaşılmış olsa da, konsolosluk çalışmaları şu anda yapılandırılmış ve hedef odaklı bir şekilde sürüyor.
*Konsolosluk, hizmetlerini genişletmeye ve yerel toplumla olan bağlarını güçlendirmeye hazır.
*İş dünyasının tanınmış isimlerinden Titus Kramer, Amersfoort Fahri Konsolosluğu’nda yaşanan aksaklıkları birer birer çözüme kavuşturuyor.
*Konsolosluk yönetimi, toplumun her kesimiyle yapıcı diyaloglar kurmaya kararlı.
*İş dünyasından akademisyenlere, insan hakları savunucularından sivil toplum kuruluşlarına ve medyaya kadar uzanan geniş bir çevreyle ilişkiler düzenli olarak ele alınacak.
(Roportajın Hollandacası en altta. Nederlandse versie is onderaan)
Röportaj:İlhan KARAÇAY
Bugün sizlerle, daha önce çeşitli vesilelerle ele aldığım ve zaman zaman yapıcı eleştirilerde bulunduğum Amersfoort Fahri Konsolosluğu’na dair son derece önemli gelişmeleri paylaşmak istiyorum.
Hatırlayacağınız üzere, bu yeni konsolosluk bir süredir hem Türkiye kökenli toplumun hem de Hollanda’daki bazı paydaşların gündeminde yer alıyordu. Kuruluş aşamasında yaşanan bazı aksaklıklar ve iletişimdeki kopukluklar dikkatlerden kaçmamış, ben de bu süreci yakından takip ederek sizlere aktarmıştım.
Ancak bugün bambaşka bir tabloyla karşınızdayım.
Geçtiğimiz günlerde, Hollanda’da iş dünyasının saygın isimlerinden biri olan ve aynı zamanda Amersfoort Fahri Konsolosu olarak görev alan Titus Kramer ile çok kapsamlı bir görüşme gerçekleştirdim. Daha önceki yazılarımda da kendisinden övgüyle bahsetmiş, özellikle iş dünyasındaki başarılarına dikkat çekmiştim. Bu kez, doğrudan kendisiyle yaptığım görüşmede konsoloslukla ilgili birçok konuyu tüm açıklığıyla masaya yatırdık.
Fahri Konsolosumuz Titus Kramer (solda) ile, beraberinde sekreteri Mehmet Keskin (ortada) olduğu halde, Hilversum otobaanı kenarında bulunan Witte Bergen Hotel-Restoranında buluştuk.
Bu yazıda sadece görüşmenin detaylarını değil, aynı zamanda size hitaben kaleme aldığım bir mektubu da paylaşacağım. Biraz uzun olabilir ama hem içerik hem de yaklaşım bakımından oldukça önemli bir metin olduğunu düşünüyorum. Okumanızı özellikle rica ediyorum.
Mektubun ardından ise Titus Kramer’in sorulara ve eleştirilere nasıl yanıt verdiğini, hangi adımları atmayı planladığını ve konsoloslukta ne gibi değişimlerin yaşandığını ayrıntılı olarak aktaracağım.
Değerli Okurlarım ve Kıymetli Dostlarım,
Kimi, onu “Allah’ın lütfu”, kimi de “tabiatın eseri” olarak adlandırsa da; insan dediğimiz varlık, bu dünyada eşit olmayan koşulların ortasında çırpınan, bazen kaderine, bazen kendi tercihlerine mahkûm bir canlıdır. Aklıyla övünen, ancak çoğu zaman aklının kıymetini bilmeyen biz insanlar; yaşam denen büyük sahnede, çoğu kez bulunduğumuz yere ve şartlara göre şekil ve pozisyon alıyoruz.
Kimimiz refah içinde yaşarken, kimimiz yoklukla boğuşuyoruz. Sağlıklı olanlarımız kadar hastalıkla pençeleşenler de var. Bazılarımız zenginlik içinde, bazılarımız yoksulluğun gölgesinde bir ömür sürdürüyoruz. Rütbeli olanlarımız da var, rütbesiz olanlarımız da…
Cumhurbaşkanı’ndan mahalle bekçisine, profesörden öğretmene, avukattan polise, subaydan mühendise kadar toplumun çeşitli kademelerinde görev yapan birçok “rütbeli” insan mevcut. Ve tabii ki bu rütbeler arasında, bir de ‘gazeteci’ sıfatını taşıyan bizler varız.
Ancak bu rütbe de, tıpkı diğerleri gibi; kimi zaman onurla, kimi zaman da ne yazık ki sorumsuzca taşınıyor. Doğruya doğru, eğriye eğri diyebilen, kalemini vicdanına danışarak kullanan gazeteciler olduğu gibi; gerçeği eğip büken, kendi menfaatine göre haber yazanlar da var. İşte ben, bugün sizlerle, ‘gazeteci’ rütbesinin hakkını vermeye çalışan biri olarak, içimi dökmek istiyorum.
Geçmişte de defalarca belirttiğim gibi, ben bu mesleği altmış yıla yaklaşan bir süredir dürüstlük, tarafsızlık ve korkusuzlukla icra ettiğime inanıyorum. Hayatım boyunca hiçbir mahalleye, siyasete, kimliğe ya da renge yaslanmadım. CHP kökenli bir ailede büyümüş olmama rağmen, hiçbir siyasi partinin derneğine veya yapılanmasına katılmadım. Çünkü gazeteciliğin ancak mesafesini koruyarak topluma gerçek anlamda hizmet edebileceğine yürekten inandım.
Beşiktaş sevgim çocukluk yıllarımdan beri kalbimde olsa da, spor yazılarımda her zaman objektif olmaya gayret ettim. Hollanda’da kurulan Beşiktaş Derneği’ni takip ettim ama hiçbir zaman üye olmadım. Alevi kimliğimle gurur duydum, inancımı her zaman içimde saygıyla taşıdım ama hiçbir Alevi derneğine katılmadım. Çünkü tarafsızlığın, kişinin kendi aidiyetlerini gizlemesi değil; o aidiyetleri kimseye dayatmadan, herkese eşit mesafede durarak yazabilmesi olduğuna inandım.
Bir başka örnek: Hollanda’da Türk Seyahat Acentaları Birliği’ni kuran kişi olmama rağmen, seyahat bürosu işlettiğim halde oraya dahi üye olmadım. Çünkü bir gazetecinin gerçek kimliği, hangi yapının parçası olduğundan değil, ilkelerine olan bağlılığından kaynaklanır. Kurucu olmak başka, bağımsız kalmak başka bir şeydir.
Bugün kaleme aldığım bu yazıda da aynı hassasiyetle hareket ediyorum. Kalemim hiçbir zaman ne sağa kayar, ne sola. Onun yönü sadece hakikatin peşindedir. Bir zamanların o meşhur deyişiyle ifade edeyim: “Ne sağcıyım, ne solcu… futbolcuyum futbolcu.”
Bu noktada şunu da açık yüreklilikle ifade etmek isterim: Tarafsızlık ilkemi sürdürürken, elbette sempati duyduğum kişi ve kuruluşlara dair yazılarımda hoşgörülü bir üslup benimsedim. Ancak antipati beslediğim kişi ve kurumlara dair yazılarımda bile hiçbir zaman art niyetli olmadım. Eleştiri gerekiyorsa, ölçüsünü aşmadan ama gereken sertlikle yazdım. Ne dost için güzelleme yaptım, ne de mesafeli olduğum biri hakkında karalama peşinde oldum.
Tıpkı, geçtiğimiz aylarda Hollanda’da hizmet vermeye başlayan Türkiye’nin Fahri Konsolosluğu ile ilgili kaleme aldığım yazılarda olduğu gibi…
Amersfoort kentinin Woudenberg ilçesinde açılan bu yeni temsilcilik, ilk günlerinden itibaren toplumun dikkatini çeken bir oluşum oldu. Türkiye adına diplomatik temsil görevini yürütecek olan Fahri Konsolos Titus Kramer’in ve ekibinin davranış ve yaklaşımları ise doğal olarak yakından takip edilmekteydi. Ben de bir gazeteci olarak, kamuoyunun merak ettiği bu yeni yapı hakkında gözlemlerimi ve değerlendirmelerimi paylaşma sorumluluğu hissettim.
İlk yazılarımda, konsolosluk görevine atanan iş insanı Titus Kramer’in ve çalışma arkadaşlarının, diplomatik teamüllerle örtüşmeyen bazı tavırlarını ve iletişim eksikliklerini dile getirdim. Zira bu makam, yalnızca bir ofis değil; Türkiye’yi temsil eden, vatandaşlarımızın başvuracağı ve yönlendirme bekleyeceği ciddi bir sorumluluğu da beraberinde taşıyor. Haliyle ilk izlenimlerin özenli ve ölçülü olması beklenirdi. Ben de kalemimi bu hassasiyetle kullandım.
Doğrusu, bu eleştirilerime karşı sert ya da kırıcı tepkiler bekliyordum. Ancak tam tersine, Titus Kramer ve ekibinden oldukça nazik, olgun ve yapıcı bir yaklaşım geldi. Bu tavır beni hem şaşırttı hem de memnun etti. Eleştiriye açık, diyaloga değer veren bir duruş, bir gazeteci için takdir edilecek bir durumdur.
Bu olumlu yaklaşım sonrasında, ben de bu kez Titus Kramer’in Hollanda’daki iş dünyasında elde ettiği başarıları, kurduğu ilişkileri ve taşıdığı itibarı ön plana çıkaran bir yazı kaleme aldım. Çünkü objektiflik sadece eleştiriyle değil, hakkı teslim etmekle de mümkündür. Ancak bu yapıcı yazının ardından bir teşekkür mesajı beklerken, uzunca bir sessizlik dönemi başladı. Gönderdiğim röportaj sorularına da yanıt gelmedi.
Bu mesafenin nedeni, ne kırgınlıktı, ne de kibir…
Zamanla anladım ki, yaşanan ilk temasların yarattığı tereddütler tam olarak ortadan kalkmamıştı. Bu noktada, araya giren ortak dostlarımızın çabaları sayesinde, buzlar çözülmeye başladı. Sağduyunun hâkim olduğu bir ortamda, karşılıklı anlayışla bir araya geldik. Yüz yüze yapılan bu görüşme, ön yargıların yerini açık iletişime bıraktığı, yapıcı bir buluşma oldu.
Görüşmemiz sırasında bir kez daha hissettim ki, Titus Kramer’in bu önemli görevi ciddiyetle, sorumlulukla ve zamanla gelişecek bir olgunlukla sürdürebileceğine dair güçlü işaretler var. Kendisinde bu misyonu hakkıyla taşıyacak irade ve birikimi gördüm.
Görüşmenin sonunda birlikte bir hatıra fotoğrafı çektirdik. Ben de röportaj sorularımı yeniden ve bu kez daha sıcak bir ortamda kendisine sundum. Sayın Kramer, bu kez tüm samimiyetiyle, içten ve açıklayıcı cevaplar verdi.
İŞTE O RÖPORTAJ
Sorular ve yanıtlar:
Karaçay: Sayın Kramer, oldukça olumlu bir ilk tanışmamızın ardından daha az hoş bir yazışma süreci yaşadık. Yine de sizin de tıpkı benim gibi toplumun refahı için çaba gösteren bir kişi olduğunuzu biliyorum. Bu yüzden size önce bir soru değil, geçmişteki etkileşimimizi kendi bakış açınızdan değerlendirmeniz için bir fırsat sunmak istiyorum.
Kramer:“Benim için bir durumu değerlendirmeden önce kişileri daha iyi tanımak ve anlamak çok önemlidir. Bu nedenle bazı mesajlara cevap veremedim ve sürece dahil olmadan önce sakin kalmaya çalıştım, bu da konuya dahil olan herkese saygımdan kaynaklanıyor. Onursal konsolosluk görevine başladığımda toplumdan yoğun bir ilgiyle karşılaştık, bu da Onursal Başkonsolosluk kurumuna büyük bir ihtiyaç olduğunu gösterdi. Hedeflerimize ulaşmak için hemen profesyonel bir şekilde çalışmaya başladık; bu süreçte Mehmet Keskin ve Seyit Seme’den destek aldım.”
Karaçay: Konsolosluğunuzun, özel şirketinizle aynı binada bulunması bazı çevreler tarafından eleştiriliyor. Ticari ve diplomatik çıkarlar arasında karışıklık yaşanabileceği öne sürülüyor. Bu dengeyi nasıl sağlıyorsunuz?
Kramer:“Bir Fahri Konsolosluk, devletin resmi konsolosluğu değildir. Onursal Konsolos, kendi çalışma alanından ülkesini temsil eder. Pek çok Onursal Konsolos, kendi iş yerinde konumlanır; böylece konsolosluk faaliyetlerinde iç lojistikten faydalanabilir. Onursal Konsoloslar maaş almaz, tam tersine bu görev maliyetlidir. Ben de paramı başka bir yer kiralamaya değil, topluma fayda sağlayacak hedeflerimize harcamayı tercih ederim.”
Karaçay: Konsolosluk bünyesinde Türk kadınlarının haklarını korumak adına kurduğunuz yapıya, Hollanda’daki Türk kadın örgütlerinden bazı tepkiler geldi. Bu yapıyı değiştirmeyi düşünür müsünüz?
Örneğin böyle bir iç yapı kurmak yerine, var olan kadın kuruluşlarını aktif şekilde desteklemek daha akılcı olmaz mı? Bu konudaki görüşünüz nedir?
Kramer:“Onursal Konsolosluk olarak biz projeleri koordine ediyoruz; temelde herhangi bir yapı kurmuyoruz. Bu durumda da yardımımıza ihtiyaç duyan kadın örgütleri için bir iletişim noktasıyız. Kadın örgütlerinin kadınlar tarafından daha iyi yönlendirilebileceğine inandığımızdan Özlem Kaymaz, bu konuda konsolosluk adına koordinasyonu sağlamak üzere görev aldı. Diğer kadın hareketleriyle birlikte programların uygulanmasını üstlenebilir. Konsolosluk bu çalışmalar için bir merkez noktası olarak kullanılabilir.”
Karaçay: Sanıyorum bu açıklamanız birçok kişi tarafından olumlu karşılanacaktır.
Eğer Türk kadın kuruluşları size başvurursa, nasıl destek projeleri geliştirilebilir?
Kramer: “Şu ana kadar bazı kadın kuruluşlarıyla temas kurduk ve bu yönde çalışmaya devam ediyoruz. Sağlayacağımız destek sayesinde kadın hareketlerinin hedeflerine daha etkin şekilde ulaşmasını umuyoruz.”
Karaçay: Hollanda’daki Türk iş insanları dernekleriyle ilişkiniz nasıl gelişiyor? Konsolosluk çatısı altında bir iş birliği mi hedefliyorsunuz, yoksa farklı bir yol mu izliyorsunuz?
Kramer:“Türk iş dünyası dernekleriyle iş birliği yapıyoruz ve üyelerini ziyaret ediyoruz. Onları, sorun yaşayan firmalar için 155 Vakfı ve KOBİ Enstitüsü (IMK) gibi kuruluşlarla tanıştırıyoruz. Amacımız Türk girişimcileri desteklemek. Hollandalı girişimcilere ise Türkiye’de iş yapma konusunda danışmanlık veriyoruz. Bu konuda da Türk hükümeti adına danışmanlık ve takip yapan Ethem Tokgözlü ile yakın çalışıyoruz.”
Karaçay: Hollanda’da büyüyen genç Türk nesille ilgili özel hedefleriniz var mı? Onlarla köprü kuracak ya da Türkiye ile bağlarını güçlendirecek projeler düşünüyor musunuz?
Kramer:“Genç nesil için NL/TR Business Network ile çalışıyoruz. Bu ağa üye olunabiliyor ve iki ayda bir toplantılar düzenleniyor. Toplantılarda çalışma hayatı, Türkiye gibi konular ele alınıyor. Ayrıca okul/üniversite programları üzerinde çalışıyoruz. Amacımız yaz değişim programları gibi projeleri hayata geçirmek.”
Karaçay: Sizce onursal konsolosluğun önceliği diplomatik temsil mi olmalı, yoksa daha çok sosyo-kültürel iş birliği mi?
Kramer:“Ben kendimi bir ‘diplomat’ olarak görmüyorum ve bu şekilde çalışmak da istemem. Ben bağ kuran bir girişimciyim. Görevimi daha çok iş dünyası ve sosyo-kültürel iş birliği kapsamında görüyorum. Bu da diplomatik dünyaya güzel bir katkıdır.”
Karaçay: Türk toplumu çok çeşitli bir yapıdan oluşuyor. Sadece iş insanları değil, sanat-kültür dünyasından kişiler ve çeşitli sorunlar yaşayan göçmenler de buna dahil. Konsolosluk bu çeşitliliğe nasıl yaklaşıyor?
Kramer: “Konsolosluk olarak dört ana alan belirledik:
*Türkiye ve Hollanda arasında iş dünyası bağlantıları
*Sanat ve kültür
*Hollanda-Türkiye arası öğrenci değişimi
*Kadın güçlendirme (Türk kadın hareketleriyle iş birliği)”
Karaçay: Medyayla olan ilişkinizi nasıl şekillendirmeyi planlıyorsunuz? Topluma düzenli olarak bilgi vermeyi düşünüyor musunuz?
Kramer:“Bağımsız medya bizim için çok önemli ve iş birliğine açığız. Onursal Konsolosluk olarak Türk toplumuna yardımcı olmak istiyoruz. Toplum içindeki bölünmeler, hedeflere ulaşmayı zorlaştırıyor. Konsolosluk, sosyal medya ve internet sitesi üzerinden aktif olarak faaliyetlerini duyuruyor. Ne yaptığımızı ve neyi önemsediğimizi (çevrim içi olarak da) göstermeyi önemsiyoruz.”
Karaçay: Konsolosluk faaliyetlerinde toplumdan gönüllü destek almayı planlıyor musunuz? Komisyonlar ya da danışma kurulları oluşturmayı düşünüyor musunuz?
Kramer: “Onursal Başkonsolosluk bir kamu görevi değil, bir onur görevdir. Bu yüzden toplumdan gelecek yardımlar her zaman memnuniyetle karşılanır. Komisyon ya da danışma kurulu kurmak gibi bir planımız yok; ancak işimizi daha iyi yapmak için bazı alanlarda kurum ve kuruluşlardan danışmanlık alıyoruz.”
Karaçay: Hollanda’daki iş dünyasındaki başarılarınız biliniyor. Diplomasi alanında da benzer bir başarı hedefliyor musunuz?
Kramer:“Daha önce de belirttiğim gibi ben bir diplomat değilim, ama işimde diplomasiye yer veriyorum. Genelde Onursal Konsoloslar yılda birkaç faaliyetle yetinir. Ben ise bir girişimci olarak aktif bir konsolosluk yürütmek istiyorum. Türk ve Hollanda kurumları, hükümetleri ve iş dünyaları arasında bağ kurmak istiyorum. Tecrübelerime göre yapılacak çok iş var. Herkesi memnun etmek mümkün olmasa da iyi bir Onursal Konsolos olmak için elimden geleni yapmaya kararlıyım.”
Karaçay: Bahsetmediğimiz ama paylaşmak istediğiniz başka projeler var mı?
Kramer:“Şu anda Türk-Hollanda Haring Partisi’nin ilkini düzenlemek için çalışıyoruz. Bu etkinlikte Türk ve Hollandalı iş insanları bir araya gelecek. Ayrıca öğrenci değişimi gündemimizde ve Türkçeye daha fazla dikkat çekmek istiyoruz. Kadın programımızda kadın güçlenmesi ve entegrasyon konularını öne çıkarıyoruz. Türk sanat ve kültürüne odaklanıyoruz. Yakın zamanda Utrechtli sanatçı Semiramis Öner’in İstanbul’daki sergisine dikkat çekmek için oradaydım. Ayrıca Emin Batman’ın House of All Vakfı’nın projesine de destek veriyoruz.”
Karaçay: Çok teşekkür ederim. Okurlarımla ve vatandaşlarımızla paylaşmak istediğiniz başka bir konu var mı?
Kramer:“Web sitemiz – www.hcgturkije.nl – üzerinden okurlar, yaptığımız faaliyetleri çevrim içi olarak takip edebilir.”
Karaçay: Son olarak okurlarıma ne söylemek istersiniz?
Kramer:“Birlikte çalıştıkça toplum olarak daha ileri gideriz. Kutuplaşmanın arttığı bu dönemde, birbirimize her zamankinden daha fazla ihtiyacımız var. Umarım ben de Onursal Konsolosluk aracılığıyla bu sürece katkı sunabilirim.”
Karaçay: Çok teşekkür ederim.
Kramer:“Ben de bu keyifli röportaj için size çok teşekkür ederim. Başlangıçta zorluklar yaşamış olsak da, hem siz hem ben iyi bir ilişki kurmanın önemini gördük. Sizi daha iyi tanımaktan dolayı minnettarım.”
Titus Kramer, Vatikan’daki tüm çiçek düzenlemelerinden sorumlu müteahhit olarak görev yapmaktadır. Yaptığı titiz ve estetik çalışmalardan son derece memnun kalan merhum Papa, bir ziyareti esnasında Kramer’e özel bir teşekkür sunma arzusuyla onu huzuruna davet etti. Bu anlamlı buluşmada, ikili bir araya gelerek samimi bir şekilde el sıkıştı.
(Kramer’in Vatikan ilişkilerini en alttaki haberimde bulacaksınız)
*******************************
Üstteki röportajın Hollandacasını hemen altta bulacaksınız. En altta da Titus Kramer hakkında daha önce yayınlamış olduğum bir haberi yeniden tekrarlıyorum.
Het Nederlandstalige interview hierboven vindt u direct hieronder. Helemaal onderaan herhaal ik ook een eerder gepubliceerd nieuwsbericht over Titus Kramer.
*********************
HONORAİRE CONSULAAT AMERSFOORT BEGON WAT STROEF, MAAR STAAT NU OP DE RAİLS
*Na een periode van opbouw en aanpassing lijkt het Honoraire Consulaat van Amersfoort nu zijn ritme te hebben gevonden.
*Hoewel er in de beginfase enkele moeilijkheden werden ervaren, functioneert het consulaat inmiddels gestructureerd en doelgericht.
*Het consulaat is klaar om zijn diensten uit te breiden en de band met de lokale gemeenschap te versterken.
*Titus Kramer, een bekende naam uit het Nederlandse bedrijfsleven, lost de knelpunten binnen het Ereconsulaat van Amersfoort stap voor stap op.
*De consulaire leiding is vastbesloten om constructieve dialogen aan te gaan met alle lagen van de samenleving.
*Relaties met een breed scala aan partijen van het bedrijfsleven tot academici, van mensenrechtenverdedigers tot NGO’s en de media zullen op regelmatige basis besproken worden.
Interview: İlhan KARAÇAY
Vandaag wil ik belangrijke ontwikkelingen met u delen over het Honoraire Consulaat van Amersfoort, dat ik eerder bij diverse gelegenheden onder de loep heb genomen en soms ook met opbouwende kritiek heb benaderd.
Zoals u zich wellicht herinnert, stond dit nieuwe consulaat de afgelopen tijd zowel op de agenda van de Turks-Nederlandse gemeenschap als van enkele andere belanghebbenden in Nederland. De opstartfase werd gekenmerkt door enkele knelpunten en communicatieproblemen, die ik als journalist nauwgezet heb gevolgd en met u heb gedeeld.
Vandaag presenteer ik echter een geheel ander beeld.
Onlangs had ik een uitgebreid gesprek met Titus Kramer, een gerespecteerd figuur in het Nederlandse bedrijfsleven en de huidige Ereconsul van Amersfoort. In eerdere artikelen heb ik al met lof over hem geschreven en met name zijn zakelijke successen belicht. Deze keer bespraken we in een persoonlijk onderhoud in alle openheid tal van onderwerpen met betrekking tot het consulaat.
Wij hebben onze Honoraire consul, Titus Kramer (links), samen met zijn secretaris Mehmet Keskin (midden), ontmoet bij het Witte Bergen Hotel-Restaurant aan de kant van de snelweg bij Hilversum.
In dit artikel deel ik niet alleen de details van dat gesprek, maar ook een brief die ik speciaal voor u heb opgesteld. Het is wellicht een wat langere tekst, maar naar mijn mening zeer de moeite waard vanwege de inhoud en de benadering. Ik hoop dan ook dat u de tijd neemt om deze te lezen.
Na deze brief zal ik uitgebreid verslag doen van de antwoorden die Titus Kramer gaf op mijn vragen en kritiekpunten, evenals de stappen die hij voornemens is te zetten en de veranderingen die reeds binnen het consulaat zijn doorgevoerd.
Beste lezers en waardevolle vrienden,
Sommigen noemen hem “een zegen van God”, anderen “een product van de natuur”; maar de mens is een wezen dat zich in deze wereld staande probeert te houden tussen ongelijke omstandigheden, soms overgeleverd aan het lot, soms aan zijn eigen keuzes. Wij mensen, die trots zijn op ons verstand maar vaak de waarde ervan niet erkennen, nemen in het grote toneelstuk dat het leven is vaak een vorm aan die past bij onze omstandigheden en positie.
Sommigen van ons leven in weelde, anderen worstelen met armoede. Er zijn zowel gezonde mensen als mensen die vechten tegen ziekte. Sommigen leven in overvloed, anderen in de schaduw van tekort. Er zijn mensen met een titel en mensen zonder… Van president tot wijkagent, van professor tot leraar, van advocaat tot politieagent, van officier tot ingenieur — velen dragen een functie binnen de samenleving. En ja, onder al die functies bevinden zich ook wij, de journalisten.
Maar ook deze titel wordt, net als vele andere, soms met eer en soms helaas zonder verantwoordelijkheid gedragen. Er zijn journalisten die hun pen gebruiken in overleg met hun geweten en die het goede durven benoemen als goed en het verkeerde als verkeerd. Maar er zijn er ook die de waarheid verdraaien en schrijven ten bate van hun eigen belang. Vandaag wil ik mij tot u richten als iemand die probeert recht te doen aan de titel ‘journalist’.
Zoals ik al vaak heb aangegeven, beoefen ik dit vak al bijna zestig jaar met eerlijkheid, objectiviteit en moed. Mijn hele leven heb ik mij niet aangesloten bij een politieke stroming, ideologie, identiteit of kleur. Hoewel ik ben opgegroeid in een familie met wortels in de CHP, heb ik mij nooit aangesloten bij een partij of organisatie. Ik geloof namelijk dat journalistiek alleen oprechte dienst kan doen aan de samenleving als zij haar afstand bewaart.
Mijn liefde voor Beşiktaş draag ik al sinds mijn jeugd, maar in mijn sportjournalistiek heb ik altijd geprobeerd objectief te blijven. Ik volgde de Beşiktaş Vereniging in Nederland, maar werd nooit lid. Ik ben trots op mijn Alevitische identiteit en draag mijn geloof met respect, maar heb mij nooit aangesloten bij een Alevitische vereniging. Want ik geloof dat echte neutraliteit niet betekent dat je je afkomst verbergt, maar dat je zonder deze op te dringen aan anderen iedereen gelijk behandelt.
Een ander voorbeeld: hoewel ik een van de oprichters was van de Unie van Turkse Reisagenten in Nederland, werd ik daar geen lid van. Want de ware identiteit van een journalist komt niet voort uit lidmaatschap, maar uit trouw aan principes. Oprichter zijn is één ding, onafhankelijk blijven iets anders.
Ook bij het schrijven van dit artikel houd ik mij aan dezelfde gevoeligheid. Mijn pen neigt nooit naar links of rechts. De enige richting die mijn pen kent, is die van de waarheid. Zoals het bekende gezegde luidt: “Ik ben geen rechtse, ik ben geen linkse… ik ben een voetballer, een voetballer.”
Op dit punt wil ik ook met openhartigheid het volgende uitspreken: terwijl ik mijn principe van onpartijdigheid blijf hanteren, heb ik in mijn artikelen over personen en instellingen waarvoor ik sympathie voel, natuurlijk een genuanceerde toon aangenomen. Maar zelfs in mijn artikelen over personen en instellingen waarvoor ik antipathie voel, ben ik nooit kwaadwillig geweest. Wanneer kritiek nodig was, heb ik die geuit zonder de grenzen te overschrijden, maar met de nodige scherpte. Ik heb geen lofzangen geschreven voor vrienden, noch heb ik geprobeerd om mensen waarmee ik afstand houd zwart te maken.
Net zoals in mijn eerdere artikelen over het Ereconsulaat van Turkije, dat de afgelopen maanden in Nederland van start is gegaan…
Deze nieuwe vertegenwoordiging, geopend in de wijk Woudenberg in de stad Amersfoort, trok vanaf de eerste dag de aandacht van de gemeenschap. De houding en benadering van ereconsul Titus Kramer, die de diplomatieke vertegenwoordiging van Turkije op zich zal nemen, en zijn team, werden vanzelfsprekend nauwlettend gevolgd. Als journalist voelde ik dan ook de verantwoordelijkheid om mijn observaties en evaluaties over deze nieuwe structuur, waar het publiek nieuwsgierig naar is, te delen.
In mijn eerste artikelen sprak ik over bepaalde gedragingen en communicatieproblemen van zakenman Titus Kramer en zijn team die niet strookten met diplomatieke gebruiken. Want deze functie is niet zomaar een kantoor; het brengt ook een serieuze verantwoordelijkheid met zich mee als vertegenwoordiger van Turkije, en als aanspreekpunt voor onze burgers. Het was dan ook te verwachten dat de eerste indruk zorgvuldig en evenwichtig zou zijn. Vanuit die gevoeligheid heb ik mijn pen gehanteerd.
Eerlijk gezegd verwachtte ik felle of kwetsende reacties op mijn kritiek. Maar integendeel, van Titus Kramer en zijn team kwam een bijzonder beleefde, volwassen en constructieve benadering. Deze houding verraste en verheugde mij. Een open houding ten opzichte van kritiek en het waarderen van dialoog is iets wat een journalist weet te waarderen.
Na deze positieve benadering schreef ik vervolgens een artikel waarin ik de successen, relaties en reputatie van Titus Kramer in de Nederlandse zakenwereld belichtte. Want objectiviteit is niet alleen mogelijk door kritiek, maar ook door erkenning te geven waar dat terecht is. Maar in plaats van een bedankje op dit constructieve artikel te ontvangen, begon er een lange periode van stilte. Ook op de interviewvragen die ik had gestuurd, kwam geen reactie.
De reden voor deze afstand was noch gekwetstheid, noch arrogantie… Gaandeweg begreep ik dat de twijfels die waren ontstaan door het eerste contact, niet volledig waren verdwenen. Op dat punt begonnen dankzij de inzet van gezamenlijke vrienden de verhoudingen te ontdooien. In een sfeer van gezond verstand en wederzijds begrip kwamen we samen. Deze ontmoeting, die persoonlijk plaatsvond, werd een constructieve samenkomst waarin vooroordelen plaatsmaakten voor open communicatie.
Tijdens ons gesprek voelde ik opnieuw dat er sterke signalen zijn dat Titus Kramer deze belangrijke taak met ernst, verantwoordelijkheid en een zich met de tijd ontwikkelende volwassenheid kan vervullen. Ik zag in hem de wilskracht en de capaciteiten om deze missie naar behoren te dragen.
Aan het einde van de ontmoeting maakten we samen een herinneringsfoto. Ik overhandigde hem opnieuw mijn interviewvragen, dit keer in een warmere sfeer. De heer Kramer gaf dit keer oprecht, open en verhelderende antwoorden.
INTERVIEW
Nu is het tijd voor de antwoorden op de vragen die ik stelde aan de Honoraire Consul Titus Kramer.
Hier zijn de vragen en antwoorden:
Karaçay: Meneer Kramer, we hadden een prettige eerste kennismaking, gevolgd door minder prettige correspondentie. Toch weet ik dat u, net als ik, een persoon bent die zich inzet voor het welzijn van de samenleving. Daarom geef ik u eerst geen vraag, maar de gelegenheid om onze eerdere interacties vanuit uw perspectief te evalueren.
Kramer: “Het is voor mij altijd belangrijk om eerst personen beter te leren kennen en te begrijpen alvorens ik op situaties in kan en wil gaan, daarom heb ik op een aantal berichten niet kunnen reageren en heb ik de rust proberen te bewaren uit respect voor alle personen die het aan gaat. Bij de start van het honorair consulaat kwam er uit de gemeenschap veel over ons heen, dit bevestigde dat er een grote behoefte is aan het instituut Honorair Consul-Generaal, we hebben getracht ons direct professioneel in te zetten om onze doelen te kunnen bereiken, hierbij heb ik hulp gekregen van Mehmet Keskin en Seyit Seme.”
Karaçay: Het feit dat uw consulaat zich in hetzelfde gebouw bevindt als uw privébedrijf, wordt door sommige kringen bekritiseerd. Men suggereert dat dit kan leiden tot verwarring tussen zakelijke en diplomatieke belangen. Hoe bewaakt u hierin de balans?
Kramer: “Een Honorair Consulaat is geen overheids Consulaat, als Honorair Consul vertegenwoordig je een land vanuit je eigen werkterrein, veel Honorair Consuls zijn gevestigd in hun eigen werkomgeving om zodoende gebruik te kunnen maken van de interne logistiek bij activiteiten van het consulaat, een Honorair Consul wordt niet betaald; het kost geld! Vanuit mijn perspectief stop ik liever geld in de doelen die we willen bereiken voor de gemeenschap dan het huren van een andere locatie.”
Karaçay: Er zijn reacties gekomen van Turkse vrouwenorganisaties in Nederland op de organisatie die u binnen het consulaat hebt opgericht om de rechten van Turkse vrouwen te beschermen. Zou u hier geen wijziging in kunnen aanbrengen?
Bijvoorbeeld: Zou het niet verstandiger zijn om in plaats van zo’n interne structuur, bestaande vrouwenorganisaties actief te ondersteunen?
Wat is uw visie hierover?
Kramer: “Het Honorair Consulaat coördineert projecten, zet in principe zelfs niets op, we zijn in dit geval het aanspreekpunt voor vrouwenorganisaties die onze hulp kunnen gebruiken, aangezien vrouwen organisaties beter aangestuurd kunnen worden door vrouwen heeft Özlem Kaymaz zich beschikbaar gesteld om namens het consulaat dit te coördineren, zij kan samen met de andere vrouwenbewegingen uitvoering geven aan de programma’s het consulaat kan gebruikt worden als centrale meeting point.”
Karaçay: Ik denk dat uw uitleg hierover door de meeste mensen positief zal worden ontvangen. Als Turkse vrouwenorganisaties zich tot u wenden, wat voor soort ondersteuningsprojecten kunnen er dan worden ontwikkeld?
Kramer: “Er zijn inmiddels vrouwen organisaties benaderd en dat blijven we vanuit het consulaat ook doen, wij hopen door onze ondersteuning dat vrouwenbewegingen beter gepast hun doelen gaan bereiken.”
Karaçay: Hoe ontwikkelt zich uw relatie met de verenigingen van Turkse ondernemers in Nederland? Streeft u naar samenwerking onder het dak van het consulaat, of volgt u een andere koers?
Kramer: “We werken samen met de Turkse ondernemingsverenigingen en brengen bezoek aan hun leden, we brengen ze in contact met o.a. stichting 155 (voor bedrijven in problemen) en met IMK (Instituut Midden- en Kleinbedrijf), alles is er op gericht om de Turkse ondernemers verder te helpen en voor Nederlandse ondernemers adviseren wij hoe zaken te doen in Turkije daarin werken we nauw samen met oa. Ethem Tokgözlu welke namens de Turkse overheid adviezen en opvolging geeft.”
Karaçay: Heeft u specifieke doelen met betrekking tot de jonge generatie Turken die opgroeit in Nederland? Denkt u aan projecten om bruggen te slaan of hun band met Turkije te versterken?
Kramer: “Voor de jonge generatie werken we o.a. samen met NL/TR Business netwerk, een netwerk waar men lid van kan worden en waar twee maandelijkse bijeenkomsten geregeld worden waarin thema’s werken, Turkije etc aan de orde komen, daarnaast werken we aan school/universiteits programma’s waarbij we streven naar (zomer) uitwisselingsprogramma’s.”
Karaçay: Denkt u dat de prioriteit van het ereconsulaat ligt bij diplomatieke vertegenwoordiging of eerder bij sociaal-culturele samenwerking?
Kramer: “Ik denk niet dat ik als “diplomaat” mijn werk kan en moet doen, ik ben een verbinder ondernemer en zie mijn taak meer binnen een zakelijke sociaal-culturele samenwerking, een mooie toevoeging aan de diplomatieke wereld.”
Karaçay: De Turkse gemeenschap is zeer divers. Niet alleen ondernemers, maar ook mensen uit de kunst- en cultuurwereld en migranten met uiteenlopende problemen maken er deel van uit. Hoe gaat het consulaat om met deze diversiteit?
Kramer: “Het Consulaat heeft vanuit zijn functie 4 onderdelen gedefinieerd.
*Zakelijke verbindingen in Nederland en Turkije
*Kunst en Cultuur
*Uitwisseling studenten Nederland-Turkije
*Vrouwen Empowerment (samenwerking Turkse vrouwenbewegingen)
Karaçay: Hoe denkt u de relatie met de media vorm te geven? Gaat u regelmatig informatie met de gemeenschap delen?
Kramer: “Wij vinden een vrije vorm van media zeer belangrijk en werken graag samen, voor het Honorair Consulaat is het van belang dat de Turkse gemeenschap erbij geholpen wordt, het consulaat heeft behoefte aan ondersteuning en positieve berichtgeving, verdeeldheid in de gemeenschap maakt het behalen van doelen lastiger.
Het Honorair Consulaat zelf doet ook aan actieve berichtgeving op haar social media en website, we vinden het belangrijk om (online) te laten zien waar we voor staan.”
Karaçay: Heeft u plannen om bij consulaire activiteiten steun te krijgen van vrijwilligers uit de gemeenschap? Overweegt u commissies of adviesraden op te richten?
Kramer: “Aangezien een Honorair Consul-Generaal een ere consulaat is en geen vast beroep, is hulp vanuit de gemeenschap altijd gewenst, het ligt niet in de plan om commissies of adviesraden op te richten, om ons werk beter te kunnen doen vragen we op een aantal punten al advies aan de verschillende instanties en bedrijven.
Karaçay: Uw successen in de zakenwereld zijn algemeen bekend in Nederland. Heeft u ook plannen om succesvol te zijn op diplomatiek vlak?
Kramer: “Zoals al eerder geschreven ben ik geen diplomaat, dat betekent niet dat ik geen diplomatie toepas in mijn werkzaamheden, in veel gevallen zie je dat een Honorair Consul zich beperkt tot een aantal activiteiten per jaar, als ondernemer wil ik een aktief consulaat zijn die de juiste verbindingen kan leggen en de gemeenschap kan helpen met verbinding tussen Turkse en Nederlandse instituten, overheid en ondernemingen, uit ervaring blijkt dat er veel te doen is en dat we met elkaar tot betere resultaten kunnen komen en ook ik ben me ervan bewust dat ik het niet voor iedereen goed kan doen, maar de intentie om een goede Honorair Consul te zijn blijft.”
Karaçay: Zijn er toekomstige projecten die ik niet heb genoemd, maar die u graag met ons wilt delen?
Kramer: “We zijn op dit moment druk bezig met de eerste Turks/Nederlandse haringparty, een bijeenkomst waar Turkse ondernemers en Nederlandse ondernemers elkaar treffen, verder staat op de agenda uitwisseling van studenten, met daarbij gekoppeld meer aandacht voor de Turkse taal, we zijn aan het kijken hoe we de Turkse taal meer onder de aandacht kunnen brengen, ons vrouwen programma waarin centraal aandacht gevraagd wordt voor vrouwen empowerment&integratie, aandacht voor de Turkse kunst en cultuur, ik ben net terug om aandacht te vragen voor een prachtige tentoonstelling in Istanbul van mevrouw Semiramis Öner – een kunstenares uit Utrecht, we steunen een project van stichting House of All van Emin Batman.”
Karaçay: Heel hartelijk dank. Zijn er nog andere onderwerpen of projecten die u met mijn lezers en onze burgers wilt delen?
Kramer: “Via onze site – www.hcgturkije.nl – kunnen lezers online meekijken welke activiteiten we doen en waar we aandacht voor vragen.”
Karaçay: Wat zou u tot slot aan mijn lezers willen zeggen?
Kramer: “Door zoveel mogelijk samen te werken komen we als gemeenschap verder, in een tijd van polarisatie hebben we elkaar harder nodig dan ooit, ik hoop dat ik daar vanuit het Honorair Consulaat mijn steentje aan kan bijdragen.”
Karaçay: Hartelijk dank.
Kramer: “Ik wil u hartelijke bedanken voor het plezierige gesprek, onze start ging wat stroef maar zowel u als ik hebben het belang ingezien van een goede verstandhouding ik ben u dan ook dankbaar dat we elkaar beter hebben leren kennen!”
Titus Kramer is als aannemer verantwoordelijk voor alle bloemendecoraties in het Vaticaan. De overleden paus, die zeer tevreden was over het zorgvuldige en esthetische werk van Kramer, wilde hem tijdens een bezoek persoonlijk bedanken en nodigde hem uit voor een ontmoeting. Tijdens deze betekenisvolle bijeenkomst schudden de twee elkaar hartelijk de hand.
**********************************
TÜRKİYE’NİN HOLLANDA UTRECHT BÖLGESİ FAHRİ KONSOLOSU TİTUS KRAMER
(Haberin Hollandacası Türkçeden sonra Nederlandse versie van het bericht is onderaan)
Hollanda’da çok ünlü olan Titus Kramer ile ilk tanışmamız bir resepsiyonda gerçekleşmişti.
Türkiye’nin Utrecht (Amersfoort) Fahri Konsolosu olmak için başvuru yaptığını biliyordum.
Resepsiyondaki konuşmamızda, başvurusuna hâlâ cevap verilmediğini belirtirken, bunun nasıl çabuklaştırılabileceğini de sormuştu. Ben de kendisine, ‘Araştıracağım ve size döneceğim’ demiştim.
Bir süre sonra, 1 Ağustos 2024’te Ankara’dan olumlu cevap alan Kramer, Türkiye’de geçirdiği bir trafik kazasında ölümden döndü ve işe başlama ve açılışı 4 Ekim 2024’te yapabildi.
Titus Kramer’in Woudenberg’deki açılış törenindeki hoş olmayan görüntüler ve eleman seçimi konusunda ağır eleştirilerde bulunmuştum. Kravat takmayan kendisi ve üç elemanının yanı sıra elemanlarının yetersiz ve liyakatsız olduğunu vurgulamıştım. Bu eleştiriler üzerine Kramer ile yazıştık ve sonrasında yüz yüze görüştük. Karşılıklı hoşgörü ve medeni davranış göstererek barışmış olduk.
İşte şimdi, çok güzel ve önemli meziyetlere sahip olduğunu, araştırarak öğrendiğim Titus Kramer’in yaptıklarını ve yapacaklarını anlatmaya çalışacağım.
Ama önce, kendi anlatımıyla Titus Kramer:
“Çeşitli sektörlerde hissedar, girişimci ve danışma kurulu üyesi olarak aktif bir şekilde çalıştım ve çalışıyorum. Bu sektörler arasında telekomünikasyon (Baron), leasing sektörü (ProfiLease), IT (Hands Group/OSA Software) yer almaktadır. Kendi iş deneyimlerimden yola çıkarak, devamsızlık ve iş sağlığı hizmetleri konusunda hisse sahibi ve Galliata Grubu BV’nin yönetim kurulu başkanı olma motivasyonum oluştu. “İş sağlığı dünyasından başlayarak, önleme, hastalık devamsızlığı ve yeniden entegrasyon alanlarında daha iyi hizmet sunmak büyük bir meydan okuma oldu.
Galliata’da (Capability) yönetim kurulu başkanı olarak görev yaptığım dönemde, küçük işletmelerin (KOBİ’ler) devamsızlığın etkileri, bununla nasıl başa çıkılacağı ve hem işveren hem de çalışan için devamsızlığı nasıl iyi bir şekilde sonlandıracağı konusunda hiçbir fikirlerinin olmadığını fark ettim. Pratikte, KOBİ’lerin devamsızlığın etkileri, finansal sorunlar, iş yükü ve şirket içindeki atmosferin değişmesi nedeniyle batmakta olduğunu gördüm.
Bu nedenle www.Preventh.nl sigorta şirketini kurdum (KOBİ’ler için eksiksiz devamsızlık bakım sigortası). Bu sigorta, devamsızlığın önlenmesine ekstra dikkat eder, hem işveren hem de çalışan için devamsızlık (iş sağlığı) konusunda aktif yardım sağlar ve yeniden entegrasyon sırasında süreçleri hızlandırmak ve iyileştirmek için Preventh araçları sunar. Tüm bunlar tek bir fiyat altında sunulmaktadır.
Yaklaşımımızla, işvereni ve çalışanı aktif hale getirerek daha düşük primler ve daha az devamsızlık sağlıyoruz”
Türkiye’nin Fahri Konsolosluğu, Titus Kramer’in, Woudenberg’teki şatosunda yer alıyor.
Kramer, kendisini çok kısa anlatmış.
İşte, şimdi benim araştırarak yazdığım Titus Kramer.
Yazımın sonunda yazmam gereken yorumu önceden yazıyorum. Diğer bilgiler daha sonra:
Titus Kramer’in Türkiye’nin Utrecht (Amersfoort) Fahri Konsolosluğu görevini yerine getirirken, Türkiye’nin çıkarlarına zarar vermeden çalışabileceği konusunda birkaç önemli faktörü değerlendirmem gerekiyor.
Titus Kramer’in iş dünyasında geniş bir deneyime sahip olduğu, özellikle iş sağlığı, güvenliği ve turizm sektörlerinde başarılı projeler yürüttüğü bilinmektedir. Corendon Tourism Group gibi büyük bir kuruluşun parçası olarak Türkiye’de yatırımları ve faaliyetleri bulunmaktadır. Bu deneyimler, Kramer’in diplomatik görevlerini yerine getirirken profesyonel bir yaklaşım sergileyebileceğini göstermektedir.
Kramer’in Türkiye ile olan güçlü ticari bağları, onu bu görev için daha uygun hale getirmektedir. Türkiye’de yatırımları bulunan bir iş adamı olarak, ülkenin ekonomik ve kültürel çıkarlarını koruma ve geliştirme konusunda motive olduğu söylenebilir. Bu durum, Türkiye’ye zarar vermeden konsolosluk görevini yerine getirme olasılığını artırmaktadır.
Fahri konsolosların rolü genellikle ekonomik, ticari, kültürel ve bilimsel ilişkileri geliştirmek üzerine odaklanır. Kramer’in mevcut ticari ağları ve Türkiye ile olan bağlantıları, bu tür görevleri etkin bir şekilde yerine getirmesine yardımcı olabilir. Ayrıca, fahri konsolosluk görevleri genellikle diplomatik olmayan, destekleyici roller içerir, bu da Kramer’in uzmanlık alanlarına uygun düşmektedir.
Titus Kramer, az sonra açıklık kazandıracağım, Corendon Foundation Başkanlığı ve diğer sosyal sorumluluk projeleriyle tanınmaktadır. Bu tür projeler, onun toplumda ve iş dünyasında güvenilir ve saygın bir figür olduğunu göstermektedir. Bu güven ve itibar, diplomatik ilişkilerde olumlu bir etki yaratabilir.
Her ne kadar Kramer’in iş dünyasında başarılı ve güvenilir olduğu bilinse de, diplomatik görevlerin doğası gereği bazı zorluklar ve çıkar çatışmaları yaşanabilir. Ancak, Kramer’in mevcut tecrübesi ve Türkiye ile olan ilişkileri göz önüne alındığında, bu tür zorlukları aşma konusunda yetkin olabileceğini söylenebilirim.
Titus Kramer’in, Türkiye’nin Utrecht (Amersfoort) Fahri Konsolosluğu görevini, Türkiye’ye zarar vermeden başarılı bir şekilde yerine getirebileceği konusunda iyimserlik taşıyorum. Onun geniş iş deneyimi, Türkiye ile olan ticari bağları ve sosyal sorumluluk projelerindeki aktif rolü, bu görevi etkin bir şekilde sürdürebileceğine dair güçlü göstergelerdir. Ancak, her diplomatın karşılaşabileceği potansiyel zorlukları göz önünde bulundurmak da önemlidir.
Şimdi gelelim, Titus Kramer’in diğer meziyetlerine:
Titus Kramer, Hollanda’nın iş dünyasında tanınmış bir girişimci ve Türkiye’nin Utrecht (Amersfoort) Fahri Konsolosu olarak görev yaparken, kendisinin doğum tarihi ve aile geçmişi hakkında spesifik bilgilere ulaşmak zor olsa da, Kramer’in iş dünyasındaki başarıları ve diplomatik görevleri onun ailesinden aldığı değerler ve eğitimle şekillendiğini göstermektedir.
Kramer, genç yaşlardan itibaren iş dünyasına ilgi duymuş ve bu alanda kendini geliştirmek için çeşitli eğitimler almıştır. İş sağlığı ve güvenliği alanında uzmanlaşarak kariyerine başlayan Kramer, bu alandaki girişimcilik faaliyetleriyle dikkat çekmiştir. Arbo-ondernemer (iş sağlığı ve güvenliği girişimcisi) olarak birçok projede yer almış ve iş sağlığı alanında önemli katkılarda bulunmuştur.
Kramer’in kariyerindeki önemli dönüm noktalarından biri, Corendon Foundation’ın başına geçmesi olmuştur. Corendon Foundation, sosyal sorumluluk projeleri ve kültürel etkinlikler ile bilinen bir vakıftır. Kramer, bu vakıf aracılığıyla çeşitli sosyal ve çevresel projelere destek vermektedir. Ayrıca, Corendon Tourism Group’un bir parçası olarak Türkiye’de ve diğer ülkelerde turizm sektöründe de aktif rol almaktadır. Corendon Hotels & Resorts kapsamında Türkiye’de Grand Park Lara ve Corendon Playa Kemer gibi otelleri işletmektedir.
Titus Kramer, konsolosluk görevinde ekonomik, ticari, kültürel ve bilimsel ilişkileri teşvik ederek, Türkiye’nin çıkarlarını koruyacaktır. Kendisinin Türkiye ile olan güçlü ticari bağları ve Hollanda’daki iş dünyasındaki deneyimi, bu rolü etkin bir şekilde yerine getirmesine olanak tanımaktadır.
Kramer, iş dünyasındaki başarılarının yanı sıra, sosyal sorumluluk projelerine verdiği önemle de tanınmaktadır. Corendon Foundation aracılığıyla yürüttüğü projeler, onun topluma ve çevreye olan duyarlılığını göstermektedir. İş dünyasındaki profesyonel yaklaşımı ve sosyal sorumluluk konusundaki duyarlılığı, onun geniş bir çevrede saygınlık kazanmasını sağlayacaktır.
Titus Kramer, Türkiye’de yatırım yapan ve Corendon Foundation’ın başında olan bir iş adamı olarak, özellikle turizm sektöründe aktif bir yer almakta ve Türkiye’de birkaç otel işletmektedir. Corendon Hotels & Resorts’un bir parçası olarak faaliyet gösteren otelleri arasında, Antalya’daki Grand Park Lara ve Corendon Playa Kemer bulunmaktadır. Bu oteller, genellikle lüks hizmetler sunmakta ve aile dostu konseptlere sahip olmalarıyla bilinmektedir.
Corendon Foundation, sosyal sorumluluk projeleriyle de öne çıkmaktadır. Bu vakıf, çeşitli sosyal ve çevresel projelere destek vermekte ve toplum üzerinde pozitif bir etki yaratmayı amaçlamaktadır.
Corendon Vakfı, Kraliyet Konservatuarı’nın en iyi yeteneklerini destekliyor
Kraliyet Konservatuarı, Corendon Vakfı’nın yeni ortağı olmasından mutluluk duyuyor. Corendon Vakfı, doğal afetler veya savaşlar gibi son derece zor koşullarla karşı karşıya kalan yetenekleri destekliyor. Corendon Vakfı’nın desteğiyle eğitimlerine devam edebiliyorlar.
Corendon Vakfı Başkanı Titus Kramer, bu konuda şunları söylüyor: : “Corendon Vakfı olarak en zor koşullarda bile eğitimin ve yaratıcılığın gücüne inanıyoruz. Birlikte, yeteneklere, karşılaştıkları zorluklar ne olursa olsun müzik ve dansa olan tutkularını geliştirmeye devam edebilecekleri ve hayallerinin peşinden koşabilecekleri bir platform sağlamaya çalışıyoruz.’
Dünyanın her yerinden öğrenciler Lahey Kraliyet Konservatuarı’nda bir araya geliyor. En üst düzeyde müzik çalmak veya dans etmek için eğitilirler. Kraliyet Konservatuarı’nın birçok mezunu şu anda dünyanın en iyi müzisyenleri ve dansçıları arasında yer alıyor. “
Corendon Vakfı Hakkında
2011 yılında Atilay Uslu tarafından kurulan Corendon Vakfı, yerel projeleri destekleyerek tatil destinasyonlarını iyileştirmeye ve daha sürdürülebilir hale getirmeye kendini adamış bağımsız bir vakıftır. Vakıf, otel ortakları, STK’lar ve yerel yönetimlerle birlikte çalışmaktadır. Destek, Corendon çalışanlarının mali katkıları ve zaman ve uzmanlık taahhüdünden oluşur. Vakıf, sürdürülebilir girişimlere yatırım yaparak hem yerel sakinler hem de Corendon müşterileri için yaşanabilir destinasyonlara katkıda bulunuyor.
Titus Kramer, iş dünyasında elde ettiği başarılar ve Türkiye’nin Utrecht (Amersfoort) Fahri Konsolosu olarak üstlendiği görevle, her iki ülke arasında önemli bir köprü görevi yapacaktır.
Onun kariyerindeki başarıları ve sosyal sorumluluk projelerine olan bağlılığı, hem Hollanda’da hem de Türkiye’de olumlu bir etki yaratacaktır. Kramer’in profesyonel ve kişisel değerleri, onun bu görevde Türkiye’ye zarar vermeden, aksine fayda sağlayarak çalışabileceğini göstermektedir.
PAPA’YI ZİYARET
Titus Kramer, Hollanda’da ve uluslararası alanda çeşitli etkinliklere ve yardım projelerine de katılmaktadır. Örneğin, Vatikan’daki Aziz Petrus Meydanı’nın, her yıl Hollanda çiçekleriyle süslenmesi etkinliğine katkıda bulunan önemli kişilerden biridir. Bu tür etkinliklere yaptığı katkılar, kültürel ve dini etkinliklere verdiği önemi göstermektedir.
Ayrıca, Titus Kramer’in Hollanda’da ve uluslararası düzeyde tanınmış çeşitli ödüller aldığı ve saygın bir konuma sahip olduğu bilinmektedir. Onun bu tür etkinliklere katılımı ve desteği, sosyal sorumluluk ve hayırseverlik konusundaki bağlılığını da ortaya koymaktadır.
Titus Kramer, içinde bulunduğumuz yılın 05 Nisan günü, Çiftçi Partisi Lideri Caroline van der Plas, zamanın Dışişleri Bakanı Hugo de Jonge ve birkaç siyasi kişilikle birlikte, Paskalya vesilesiyle, Hollanda çiçekçilik sektörü tarafından her yıl düzenlenen etkinliğe katılmak üzere Roma’ya gitmişti. Papa Franciscus ile görüşenler arasında bulunan Karmer, bu etkinlikte Arbo (iş sağlığı ve güvenliği) girişimcisi olarak tanımlanmıştı. Kramer’in, bu rolüyle hem Hollanda’da iş dünyasında hem de Türkiye Fahri Konsolosu olarak diplomatik ilişkilerde önemli bir konuma sahip olduğu anlaşılıyor.
Titus Kramer için söyleyebileceğim son sözlerim şu olur:
Çok yönlü ve çok başarılı ve de deneyimli bir iş adamı.
İş dünyasının tüm kurallarını biliyor ve uyguluyor.
FAHRİ KONSOLOS VE KONSOLOSLUK NE YAPAR?
Fahri Konsoloslar ve konsolosluk, kendilerine verilen bu ulvi görevi şöyle yaparlar:Bir Fahri Konsolos, görevini gönüllü olarak ve genellikle tam zamanlı bir iş olarak yapmayan bir diplomattır. Genellikle bulunduğu ülkenin vatandaşı olan veya o ülkeyle güçlü bağları olan kişiler arasından seçilir. Fahri Konsolosların görev ve sorumluluklarını ve bu görevin önemini şu şekilde yorumlayabiliriz:
Fahri Konsoloslar, kendi ülkelerini bulundukları ülkede temsil ederler. Kültürel, ticari ve diplomatik etkinliklerde yer alarak ülkelerini tanıtırlar.
İki ülke arasındaki dostane ilişkileri güçlendirmeye çalışırlar. Ticaret ve yatırım fırsatlarını teşvik ederler. İş insanlarını, yatırımcıları ve ticari heyetleri destekleyerek iki ülke arasındaki ekonomik ilişkilerin gelişmesine katkı sağlarlar. Kendi ülke vatandaşlarına yardım ve destek sağlarlar. Bu, pasaport yenileme, vize işlemleri, hukuki danışmanlık gibi hizmetleri kapsayabilir.
Kendi vatandaşlarının haklarını ve çıkarlarını korumaya çalışırlar.
Kültürel etkinlikler düzenleyerek ülkeler arasındaki kültürel bağı güçlendirirler.
Eğitim programları, burslar ve öğrenci değişim programları ile iki ülke arasındaki eğitim işbirliğini desteklerler.
Fahri Konsoloslar, diplomatik ilişkilerin güçlenmesine yardımcı olurlar. Resmi diplomatik misyonların olmadığı veya sınırlı olduğu yerlerde önemli bir rol oynarlar.
Doğal afetler, siyasi krizler veya diğer acil durumlarda kendi ülke vatandaşlarına ve bulundukları ülkeye destek sağlarlar.
İki ülke arasında kültürel ve ekonomik bir köprü görevi görürler. Bu, hem ülkeler arası anlayışı artırır hem de ekonomik kazançlar sağlar.
Bazı durumlarda, bir ülkenin başka bir ülkede resmi büyükelçiliği veya konsolosluğu bulunmayabilir. Fahri Konsoloslar bu boşluğu doldurarak temel konsolosluk hizmetlerini sağlarlar.
Fahri Konsoloslar, diplomatik ve ekonomik ilişkilerin geliştirilmesinde, kültürel anlayışın artmasında ve kendi vatandaşlarının ihtiyaçlarının karşılanmasında önemli bir rol oynarlar. Bu gönüllü pozisyon, ülkeler arası ilişkilerin daha güçlü ve verimli olmasına katkı sağlar.
Hem ticari ilişkiler konusunda hem de konsolosluk işlemlerini yerine getirme noktasında çok önemli olan Fahri konsolosluk, ülkeler arası olan önemli işlemlerinin yapılması konusunda görevi bulunan bir kurumdur.
Ülkeler, Başkonsolosluk açamadığı dünya şehirlerinde, saygın olan gönüllüler bularak, bu görevi bahşederler.
****************************
TITUS KRAMER, HONORAIR CONSUL
VAN TURKIJE IN NEDERLAND
Mijn eerste ontmoeting met de beroemde Titus Kramer in Nederland vond plaats tijdens een receptie. Ik wist dat hij had gesolliciteerd voor de functie van Honorair Consul van Turkije in Utrecht (Amersfoort). Tijdens ons gesprek op de receptie vertelde hij dat hij nog steeds geen antwoord had ontvangen op zijn sollicitatie en vroeg hoe dit proces kon worden versneld. Ik beloofde hem dat ik het zou onderzoeken en hem zou informeren.
Na een tijdje kreeg Kramer op 1 augustus 2024 een positief antwoord uit Ankara. Kort daarna overleefde hij ternauwernood een verkeersongeluk in Turkije en kon hij op 4 oktober 2024 beginnen met zijn nieuwe functie en de openingsceremonie houden.
Tijdens de openingsceremonie in Woudenberg heb ik stevige kritiek geuit op de selectie van zijn medewerkers en de presentatie. Naast het feit dat hij en zijn drie medewerkers geen stropdas droegen, benadrukte ik ook dat zijn team incompetent en niet gekwalificeerd was. Na deze kritiek wisselden Kramer en ik schriftelijke correspondentie en ontmoetten we elkaar vervolgens persoonlijk. We bereikten een vreedzame oplossing door wederzijds begrip en beleefd gedrag te tonen.
Nu wil ik graag vertellen over de indrukwekkende kwaliteiten en de toekomstige plannen van Titus Kramer, die ik na grondig onderzoek heb leren kennen.
Maar eerst, in zijn eigen woorden, Titus Kramer: “Ik ben actief geweest als aandeelhouder, ondernemer en lid van verschillende adviesraden in verschillende sectoren, waaronder telecommunicatie (Baron), leasing (ProfiLease), en IT (Hands Group/OSA Software). Vanuit mijn eigen werkervaringen raakte ik gemotiveerd om aandeelhouder en voorzitter van de raad van bestuur van Galliata Groep BV te worden op het gebied van verzuim- en arbodiensten. De uitdaging was om betere diensten te bieden op het gebied van preventie, ziekteverzuim en re-integratie. Tijdens mijn periode als voorzitter van de raad van bestuur bij Galliata (Capability), realiseerde ik me dat kleine en middelgrote ondernemingen (MKB’s) geen idee hadden hoe ze met de gevolgen van verzuim om moesten gaan. In de praktijk zag ik dat MKB’s failliet gingen door de financiële problemen, de werkdruk en de veranderde sfeer binnen het bedrijf als gevolg van verzuim. Daarom richtte ik www.Preventh.nl op, een verzekeringsmaatschappij die zich richt op volledige verzuimzorg voor MKB’s. Deze verzekering besteedt extra aandacht aan preventie, biedt actieve hulp bij verzuim (arbo) voor zowel werkgever als werknemer, en versnelt en verbetert de re-integratieprocessen met de tools van Preventh. Dit alles wordt aangeboden tegen een vaste prijs. Met onze aanpak zorgen we voor lagere premies en minder verzuim door zowel werkgever als werknemer actief te betrekken.”
Het Honoraire Consulaat van Turkije is gevestigd
in het kasteel van Titus Kramer in Woudenberg.
Kramer houdt zijn verhaal kort. Nu mijn bevindingen over Titus Kramer:
Aan het einde van mijn artikel zal ik mijn conclusie geven. Hier zijn enkele overwegingen waarom Titus Kramer geschikt is voor de functie van Honorair Consul van Turkije in Utrecht (Amersfoort), zonder schade aan de belangen van Turkije te veroorzaken.
Titus Kramer heeft uitgebreide ervaring in het bedrijfsleven en heeft succesvolle projecten geleid op het gebied van arbeidsgezondheid, veiligheid en toerisme. Hij heeft investeringen en activiteiten in Turkije als onderdeel van een grote organisatie zoals de Corendon Tourism Group en Acibadem medical centre nederland. Deze ervaringen tonen aan dat Kramer een professionele aanpak kan hanteren in zijn diplomatieke taken.
Kramer’s sterke zakelijke banden met Turkije maken hem geschikt voor deze rol. Als zakenman met investeringen in Turkije kan hij gemotiveerd zijn om de economische en culturele belangen van het land te beschermen en te bevorderen. Dit verhoogt de kans dat hij de consulaire taken zonder schade aan Turkije zal uitvoeren.
De rol van honorair consuls is meestal gericht op het bevorderen van economische, commerciële, culturele en wetenschappelijke relaties. Kramer’s bestaande zakelijke netwerken en connecties met Turkije kunnen hem helpen deze taken effectief uit te voeren. Bovendien zijn de taken van honorair consuls meestal ondersteunend en niet-diplomatiek van aard, wat goed aansluit bij Kramer’s expertise.
Titus Kramer is ook bekend om zijn rol als voorzitter van de Corendon Foundation en zijn betrokkenheid bij andere maatschappelijke projecten zoals stichting beter lopen. Deze projecten tonen aan dat hij een betrouwbare en gerespecteerde figuur is in de samenleving en het bedrijfsleven. Dit vertrouwen en respect kunnen een positieve invloed hebben op diplomatieke relaties.
Hoewel Kramer bekend staat om zijn succes en betrouwbaarheid in het bedrijfsleven, kunnen er door de aard van diplomatieke taken uitdagingen en belangenconflicten ontstaan. Gezien Kramer’s ervaring en zijn banden met Turkije, ben ik echter van mening dat hij in staat zou moeten zijn deze uitdagingen te overwinnen.
Ik ben optimistisch dat Titus Kramer de functie van Honorair Consul van Turkije in Utrecht (Amersfoort) succesvol kan vervullen zonder schade aan Turkije te veroorzaken. Zijn uitgebreide zakelijke ervaring, zakelijke banden met Turkije en zijn actieve rol in maatschappelijke projecten zijn sterke indicatoren dat hij deze rol effectief kan vervullen. Het is echter ook belangrijk om de potentiële uitdagingen te erkennen die elke diplomaat kan tegenkomen.
Laten we nu kijken naar de andere kwaliteiten van Titus Kramer: Titus Kramer is een bekende ondernemer in het Nederlandse bedrijfsleven en vervult zijn rol als Honorair Consul van Turkije in Utrecht (Amersfoort). Hoewel specifieke informatie over zijn geboortedatum en familieachtergrond moeilijk te achterhalen is, tonen Kramer’s successen in het bedrijfsleven en zijn diplomatieke taken aan dat hij is gevormd door de waarden en opleiding die hij van zijn familie heeft meegekregen.
Kramer heeft van jongs af aan interesse getoond in het bedrijfsleven en heeft verschillende opleidingen gevolgd om zichzelf in dit vakgebied te ontwikkelen. Hij begon zijn carrière als ondernemer in IT en daarna met een specialisatie in arbeidsgezondheid en veiligheid, en trok de aandacht met zijn ondernemingsactiviteiten in deze sector. Als arbo-ondernemer heeft hij deelgenomen aan veel projecten en belangrijke bijdragen geleverd op het gebied van arbeidsgezondheid.
Ook een belangrijk keerpunt in Kramer’s carrière was zijn aanstelling als voorzitter van de Corendon Foundation. De Corendon Foundation staat bekend om haar maatschappelijke projecten en culturele evenementen. Kramer ondersteunt via deze stichting verschillende sociale en milieuprojecten. Bovendien speelt hij een actieve rol in de toerismesector in Turkije en andere landen als onderdeel van de Corendon Tourism Group. Onder Corendon Hotels & Resorts behoren hotels zoals Grand Park Lara en Corendon Playa Kemer in Turkije.
Titus Kramer zal als consul economische, commerciële, culturele en wetenschappelijke relaties bevorderen en de belangen van Turkije beschermen. Zijn sterke zakelijke banden met Turkije en zijn ervaring in het Nederlandse bedrijfsleven stellen hem in staat deze rol effectief te vervullen.
Naast zijn zakelijke successen staat Kramer ook bekend om zijn inzet voor maatschappelijke projecten. De projecten die hij via de Corendon Foundation leidt, tonen zijn betrokkenheid bij de samenleving en het milieu. Zijn professionele benadering in het bedrijfsleven en zijn aandacht voor maatschappelijke verantwoordelijkheid zullen hem helpen een gerespecteerde figuur te blijven in een brede kring.
Als zakenman die investeert in Turkije is Kramer actief in projectontwikkeling en toerisme, met een grote liefde voor de prachtige havenplaats Gocek.
De Corendon Foundation onderscheidt zich ook door haar maatschappelijke projecten. Deze stichting ondersteunt verschillende sociale en milieuprojecten en streeft ernaar een positieve impact op de samenleving te hebben.
Corendon Foundation ondersteunt de beste talenten van het Koninklijk Conservatorium Het Koninklijk Conservatorium is verheugd om de Corendon Foundation als nieuwe partner te verwelkomen. De Corendon Foundation ondersteunt talenten die worden geconfronteerd met zeer moeilijke omstandigheden, zoals natuurrampen of oorlogen. Dankzij de steun van de Corendon Foundation kunnen ze hun opleiding voortzetten.
Titus Kramer, voorzitter van de Corendon Foundation, zegt hierover: “Als Corendon Foundation geloven we in de kracht van onderwijs en creativiteit, zelfs onder de moeilijkste omstandigheden. Samen proberen we een platform te bieden waar talenten, ongeacht de uitdagingen waarmee ze worden geconfronteerd, hun passie voor muziek en dans kunnen blijven ontwikkelen en hun dromen kunnen najagen.”
Studenten van over de hele wereld komen samen aan het Koninklijk Conservatorium in Den Haag. Ze worden opgeleid om op het hoogste niveau muziek te spelen of te dansen. Veel afgestudeerden van het Koninklijk Conservatorium behoren nu tot de beste musici en dansers ter wereld.
Over de Corendon Foundation De Corendon Foundation, opgericht in 2011 door Atilay Uslu, is een onafhankelijke stichting die zich inzet voor het verbeteren en duurzamer maken van vakantiebestemmingen door lokale projecten te ondersteunen. De stichting werkt samen met hotelpartners, NGO’s en lokale overheden. De steun bestaat uit financiële bijdragen van Corendon-medewerkers en toezeggingen van tijd en expertise. Door te investeren in duurzame initiatieven draagt de stichting bij aan leefbare bestemmingen voor zowel lokale bewoners als Corendon-klanten.
Met zijn successen in het bedrijfsleven en zijn rol als Honorair Consul van Turkije in Utrecht (Amersfoort) zal Titus Kramer een belangrijke brug vormen tussen de twee landen. Zijn professionele en persoonlijke waarden tonen aan dat hij deze rol kan vervullen zonder schade aan Turkije te veroorzaken, en zelfs ten goede kan komen aan beide landen.
BEZOEK AAN PAUS
Titus Kramer neemt ook deel aan verschillende evenementen en hulpprojecten in Nederland en internationaal. Zo is hij een van de belangrijke personen die bijdraagt aan de jaarlijkse bloemenversiering van het Sint-Pietersplein in Vaticaanstad. Zijn bijdrage aan dergelijke evenementen toont zijn waarde voor culturele en religieuze activiteiten.
Daarnaast is het bekend dat Titus Kramer verschillende prijzen heeft ontvangen in Nederland en internationaal en een gerespecteerde positie heeft. Zijn deelname aan en steun voor dit soort evenementen benadrukt zijn toewijding aan maatschappelijk verantwoord ondernemen en filantropie.
Op 5 april van dit jaar reisde Titus Kramer, samen met Caroline van der Plas, de leider van de BoerBurgerBeweging, de toenmalige Minister van Buitenlandse Zaken Hugo de Jonge en enkele andere politieke figuren, naar Rome om deel te nemen aan het jaarlijkse evenement van de Nederlandse bloemenindustrie ter gelegenheid van Pasen. Kramer, die ook werd gepresenteerd als ondernemer in Arbo (arbeidsomstandigheden en veiligheid), was een van de mensen die paus Franciscus ontmoetten. Dit evenement benadrukt Kramer’s belangrijke positie in zowel de Nederlandse zakenwereld als in zijn diplomatieke rol als Eerstehulpconsul van Turkije.
Mijn laatste woorden over Titus Kramer zijn de volgende: Een veelzijdige, succesvolle en zeer ervaren zakenman. Hij kent en past alle regels van het bedrijfsleven toe.
************************** WAT DOET EEN HONORAİRE CONSUL EN EEN HONORAİRE CONSULAAT?
Ereconsuls en hun consulaten vervullen deze eervolle taak op de volgende manier:
Een Honorair Consul is een diplomaat die zijn taak vrijwillig en meestal niet als fulltime baan uitvoert. Ze worden meestal gekozen uit mensen die burger zijn van het gastland of sterke banden daarmee hebben. De taken en verantwoordelijkheden van Honorair Consuls en het belang van deze functie kunnen als volgt worden samengevat:
Honorair Consuls vertegenwoordigen hun land in het gastland. Ze promoten hun land door deel te nemen aan culturele, commerciële en diplomatieke activiteiten. Ze proberen vriendschappelijke relaties tussen de twee landen te versterken en bevorderen handels- en investeringsmogelijkheden. Ze ondersteunen zakenmensen, investeerders en handelsdelegaties en dragen zo bij aan de ontwikkeling van economische betrekkingen tussen de twee landen. Ze bieden hulp en ondersteuning aan hun landgenoten. Ze proberen de rechten en belangen van hun landgenoten te beschermen. Door het organiseren van culturele evenementen versterken ze de culturele band tussen de landen. Ze ondersteunen educatieve samenwerking tussen de twee landen via studieprogramma’s, beurzen en uitwisselingsprogramma’s.
Honorair Consuls helpen bij het versterken van diplomatieke relaties. Ze spelen een belangrijke rol op plaatsen waar officiële diplomatieke missies niet aanwezig of beperkt zijn. In geval van natuurrampen, politieke crises of andere noodsituaties bieden ze ondersteuning aan hun landgenoten en aan het gastland. Ze fungeren als een culturele en economische brug tussen de twee landen, wat zowel wederzijds begrip als economische voordelen oplevert. In sommige gevallen kan een land geen officiële ambassade of consulaat in een ander land hebben. Honorair Consuls vullen deze leemte op door basisconsulaire diensten te verlenen.
Honorair Consuls spelen een belangrijke rol bij het ontwikkelen van diplomatieke en economische relaties, het vergroten van cultureel begrip en het vervullen van de behoeften van hun landgenoten. Deze vrijwillige positie draagt bij aan sterkere en efficiëntere relaties tussen landen.
Het Honorair Consulaat, dat van groot belang is voor zowel handelsrelaties als consulaire procedures, is een instituut dat verantwoordelijk is voor belangrijke internationale transacties. Landen wijzen deze functie toe aan gerespecteerde vrijwilligers in wereldsteden waar ze geen Consulaat-Generaal kunnen openen.
Üçüncü nesilden 60 Türk ile yapılan söyleşiler kitabı büyük beğeni kazandı.
Birinci nesil Türklerden dördüncü nesile gelenler, toplum içindeki ağırlıklarını koruyorlar.
(Haberin Hollandacası en altta. Nederlandse versie van het bericht is onderaan)
İlhan KARAÇAY’ın haberi:
Bir göç hikâyesi, üç kuşaktır devam eden bir kimlik arayışı ve geleceğe uzanan yeni bir ses… Hollanda’ya Türk göçünün 60’ıncı yılı dolayısıyla düzenlenen anlamlı etkinlikte, “Üçüncü Kuşakla Konuşmalar” adlı kitap, Amsterdam’da, tarihi NDSM Tersanesi’nde tanıtıldı. Bu etkinlik sadece bir kitap tanıtımı değil, aynı zamanda dört kuşağın aynı mekânda buluştuğu bir hafıza ve gelecek kurma çabasıydı.
GÖÇÜN BAŞLADIĞI YERDEN YENİ BİR BAŞLANGIÇ
20 Yıl önce, NDSM Tersanesinde düzenlenen törende, birinci nesil Türkler’e ödülleri verilmişti. 57 yıl önce, aynı birinci nesil, NDSM’de çalışırlarken, Atatürk Kampında şahsım ile bir röportaja katılmışlardı. Dün akşam aynı yerde üçüncü nesil Türkler ile bir toplantı yapılarak durum değerlendirilmesi yapıldı.
40 Yıl önce kapatılan Atatürk Yurdu’nun yerindeki sokağa Atatürk adı verilirken, aynı yere bir de Yurtta Sulh Cihanda Sulh yazılı bir anıt yapıldı. Hâlâ korunmakta olan bu anıt ve sokak, her yıl 10 Kasımlarda ziyaretçi akınına uğruyor ve buketler bırakılıyor.
Kitap tanıtımı, 1960’lı yıllarda Hollanda’ya gelen ilk Türk işçilerinin çalıştığı NDSM Tersanesi’nde yapıldı. O dönemin “Atatürk Kampı” da yine aynı bölgedeydi. Bugün Amsterdam Belediyesi’nin sanat merkezi olarak hizmete sunduğu bu mekânda, artık ebru ve hat sanatının temsilcisi Okan Akın’ın atölyesi de yer alıyor. Bu atölyede bir zamanlar dedelerin çalıştığı yerde, torunlar konuştu, anlattı, düşündü.
Bir zamanlar, Türk işçilerinin ayakta tuttuğu NDSM Tersanesi, kapandıktan sonra yıkılmadı ve Belediye tarafından bir sanat-kültür yuvası haline getirildi.
Etkinlik, sadece fiziksel olarak değil, simgesel anlamda da kuşakları bir araya getirdi. Katılımcılar arasında birinci nesil göçmenlerin yanı sıra, onların çocukları, torunları ve hatta dördüncü kuşaktan gençler de vardı. Aynı salonun içinde, farklı kuşaklardan insanlar aynı hikâyenin farklı dönemlerini temsil ediyordu.
KİTABIN YARATICISI VEYİS GÜNGÖR’ÜN KONUŞMASI
Türkevi Araştırmalar Merkezi Başkanı Veyis Güngör, kitabın doğuşu ile ilgili olarak şunları söyledi:
“Değerli misafirler, kıymetli katılımcılar,
Bugün burada, Hollanda’daki Türk varlığının 60’ıncı yılında, geçmişle geleceği buluşturan çok anlamlı bir etkinlikte bir araya gelmenin mutluluğunu yaşıyoruz. Hepiniz hoş geldiniz.
Bu kitabı hazırlamak için üçüncü nesil Türklere bir çağrıda bulunduk. Amacımız, yalnızca bireysel hikâyeleri kayda geçirmek değil, aynı zamanda bu topraklarda doğmuş, büyümüş, kök salmış bir neslin nasıl düşündüğünü, ne hissettiğini ve nereye doğru yol almak istediğini anlamaktı. Türkiye ile Hollanda arasında 1964 yılında imzalanan işgücü anlaşmasının 60’ıncı yılı vesilesiyle başvuranlar arasından 60 kişiyi seçtik. Her biri kendi sesiyle, kendi üslubuyla bizlere içtenlikle hikâyesini anlattı.
Bu anlatıları titizlikle derleyen, Ankara Yıldırım Beyazıt Üniversitesi Sosyoloji Bölümü’nden Araştırma Görevlisi M. Mustafa İyi beyefendiye huzurlarınızda teşekkür etmek istiyorum. Kendisi büyük bir emekle ve özenle bu kitabın derlemesini yaptı ve ortaya bugünkü gibi güçlü bir çalışma çıktı.
Ve işte şimdi, bu kitabın tanıtımı için seçilen 60 kişinin 30’u aramızda. Burada, bu tarihi mekânda, NDSM Tersanesi’nde… Bir zamanlar dedelerinin, çalıştığı bu alanda, bugün onların torunları konuşuyor, düşünüyor, hatırlıyor.
Bugün sadece bir kitap tanıtmıyoruz. Bugün, dört kuşağın aynı mekânda, aynı amaç etrafında birleştiği bir anlam inşa ediyoruz. Bu kitap, üçüncü kuşağın sadece konuşmaları değil; aynı zamanda bir aidiyet, bir direnç, bir umut manifestosudur.
Gençlerin anlattıklarından çok şey öğrendik. Onların kimliklerini nasıl tanımladıkları, nasıl mücadele ettikleri, neleri yadırgadıkları, neleri benimsedikleri bizlere çok şey söylüyor. Gördük ki, bu kuşak artık yalnızca “göçmen” değil. Bu kuşak kendini, hem Hollanda’ya hem Türkiye’ye aynı anda ait hissediyor.
Bazıları diyor ki: “Artık Türkiye’ye gömülmek istemiyorum. Oğlum burada büyüyor. Onun koştuğu topraklar benim de toprağım.” İşte bu cümle bile başlı başına bir dönüşümün kanıtı.
Kitapta aktarılan hikâyeler sadece bireysel deneyim değil, bir toplumun Avrupa’daki kolektif hafızasına ışık tutan belgeler niteliğindedir. Türkevi Araştırmalar Merkezi olarak, bu projenin bir parçası olmaktan gurur duyuyoruz.
Bu kitap, geleceğe kalacak. Yarın, dördüncü ve beşinci kuşaklar geriye dönüp baktığında, bu sayfalarda sadece hikâyeleri değil, köklerini, direnişlerini ve en önemlisi seslerini bulacaklar.
Hepinize tekrar teşekkür ediyor, emeği geçen herkesi gönülden kutluyorum.
Sağ olun, var olun.”
KUŞAKTAN KUŞAĞA DEĞİŞEN KİMLİK ALGISI
Kitapta yer alan gençlerin ifadeleri, artık sadece göçmen kimliğiyle tanımlanmak istemediklerini gösteriyor. Kimlikleri sabit değil; sürekli dönüşüm içinde, melez, katmanlı ve esnek.
Bir katılımcı şöyle diyor: “Kendimi herhangi bir kalıba sığdırmak istemiyorum. İki ülke arasında tercih yapmak anne ile baba arasında tercih yapmaya benzer.”
Bu ifade, Türk gençlerinin artık yalnızca “azınlık” ya da “göçmen” değil, hem Türkiye’ye hem de Hollanda’ya ait, ikili aidiyeti içselleştirmiş bireyler olduklarını gösteriyor. Bu durum sadece kimlik tanımında değil, şehir aidiyetinde de görülüyor: “Hollandalı değilim ama Amsterdamlıyım.”
TOPLUMSAL KABUL VE SEMBOLLER ÜZERİNDEN AİDİYET
Bir başka gencin ifadesi, çok daha somut bir deneyim üzerinden anlam kazanıyor: “Utrecht’te bir kitapçıda kartpostallara bakarken yeni yapılan caminin de bir kartta yer aldığını gördüm. Dedim ki, benim camimi de sembol olarak kabul etmişler. O an beni de kabul ettiklerini hissettim.”
Bu cümle, üçüncü kuşağın yalnızca kültürel olarak değil, simgesel olarak da tanınma ihtiyacını gösteriyor. Dışlanma değil, görünürlük ve dahil edilme isteği var.
AYRIMCILIK, DİRENÇ VE DENGE ARAYIŞI
Gençler, ayrımcılığı ve dışlanmayı da açık yüreklilikle ifade ediyor. Ancak bunu yalnızca bir mağduriyet değil, aynı zamanda kendi bakış açılarını şekillendiren bir deneyim olarak görüyorlar: “Ayrımcılığı yaşamadım ama belki de bakış açım nedeniyle hissetmedim.”
Bu ifade, hem bireysel direncin hem de psikolojik savunma mekanizmalarının nasıl işlediğini ortaya koyuyor. Bununla birlikte, siyasal temsil konusunda ciddi bir boşluk hissi mevcut. Özellikle DENK Partisi’ne olan destek, bu arayışın bir tezahürü: “DENK seçimlerde duygusal çıkışlar yapıyor. Irkçılık var ama bunu birlikte çözmeliyiz.”
SONSUZ MEZARLIK TARTIŞMALARI VE KALICILIK ARAYIŞI
Göçün geçicilik fikriyle başlamasına rağmen, artık üçüncü kuşak için kalıcılık çok daha baskın bir duygu. Bir gencin şu sözleri, bu dönüşümün en çarpıcı örneklerinden biri: “Bir zamanlar Türkiye’ye gömülmek isterdim. Ama şimdi oğlum burada büyüyor. Onun koştuğu yerde defnedilmek isterim.”
Bu duygular, artık Avrupa’da doğan ve büyüyen kuşakların, yalnızca yaşamadıkları, aynı zamanda yaşlanacakları ve ölecekleri yer olarak Avrupa’yı gördüğünü ortaya koyuyor. Bu bir yerleşiklik ve “vatandaşlık” bilincinin içselleştirilmesidir.
HAFIZADAN GELECEĞE: BİR DİASPORA TANIKLIĞI
Bu çalışma, yalnızca bireysel deneyimlerin aktarımı değil, aynı zamanda bir diaspora hafızasının da kayıt altına alınmasıdır. Türkevi Araştırmalar Merkezi’nin desteklediği proje, hem Avrupa’daki Türklerin kolektif belleğine katkı sağlıyor hem de göç sosyolojisine yeni bir açılım sunuyor. “Sandıklarından daha fazla bir Avrupa kimliği var. Buradakiler kendine Türküm diyorlar ama sandıkları kadar Türk değiller.”
Bu çarpıcı analiz, göçün yalnızca geçmişe ait bir mesele olmadığını, bugün hâlâ devam eden bir kimlik inşası süreci olduğunu hatırlatıyor.
Kitap, yazarı tarafından imzalanarak katılımcılara hediye edildi.
HISTORISCHE BIJEENKOMST TER GELEGENHEID VAN 60 JAAR TURKSE AANWEZIGHEID IN NEDERLAND: BOEK “GESPREKKEN MET DE DERDE GENERATIE” GELANCEERD
Het boek met interviews met 60 Turken uit de derde generatie kreeg veel lof.
Van de eerste tot de vierde generatie behouden de Turken hun gewicht binnen de samenleving.
Bericht van İlhan KARAÇAY:
Een migratieverhaal, een zoektocht naar identiteit die al drie generaties duurt en een nieuwe stem die reikt naar de toekomst… Ter gelegenheid van het 60-jarig jubileum van de Turkse migratie naar Nederland, werd het boek “Gesprekken met de Derde Generatie” gepresenteerd in de historische NDSM-werf in Amsterdam. Deze bijeenkomst was niet alleen een boekpresentatie, maar ook een poging om geheugen en toekomst samen te brengen door vier generaties op dezelfde plek bijeen te brengen.
EEN NIEUW BEGIN OP DE PLEK WAAR DE MIGRATIE BEGON
Twintig jaar geleden werden op de NDSM-werf prijzen uitgereikt aan Turken van de eerste generatie. En 57 jaar geleden, terwijl diezelfde generatie op de werf werkte, namen ze deel aan een interview in het Atatürk-kamp. Gisterenavond vond op dezelfde locatie een bijeenkomst plaats met de derde generatie, waarin hun huidige positie werd besproken.
In de straat waar ooit het 40 jaar geleden gesloten Atatürk Internaat stond, werd niet alleen de straatnaam “Atatürk” gegeven, maar werd ook een monument geplaatst met de inscriptie “Vrede in het land, vrede in de wereld”. Dit monument wordt nog steeds onderhouden en elk jaar op 10 november bezocht door vele mensen die bloemen achterlaten.
De boekpresentatie vond plaats in de NDSM-werf, waar in de jaren ’60 de eerste Turkse gastarbeiders werkten. Ook het toenmalige “Atatürk-kamp” bevond zich in deze buurt. Tegenwoordig is deze locatie een kunstcentrum van de gemeente Amsterdam. Daar bevindt zich ook het atelier van Okan Akın, vertegenwoordiger van de ebru- en kalligrafiekunst. Op een plek waar ooit grootvaders werkten, spraken nu hun kleinkinderen.
De NDSM-werf, ooit in stand gehouden door Turkse arbeiders, werd na sluiting niet gesloopt, maar door de gemeente omgevormd tot een centrum voor kunst en cultuur.
Het evenement bracht generaties niet alleen fysiek, maar ook symbolisch samen. Onder de aanwezigen waren migranten van de eerste generatie, hun kinderen, kleinkinderen en zelfs jongeren uit de vierde generatie. Binnen dezelfde ruimte vertegenwoordigden mensen uit verschillende generaties elk een ander tijdsgewricht van hetzelfde verhaal.
TOESPRAAK VAN VEYIS GÜNGÖR, INITIATIEFNEMER VAN HET BOEK
De voorzitter van het Turkse Onderzoekscentrum Türkevi, Veyis Güngör, zei over het ontstaan van het boek:
“Beste gasten, waardevolle aanwezigen,
Vandaag beleven we samen een betekenisvolle gebeurtenis die verleden en toekomst verbindt in het kader van 60 jaar Turkse aanwezigheid in Nederland. Hartelijk welkom.
Voor dit boek deden we een oproep aan de derde generatie. Ons doel was niet alleen hun persoonlijke verhalen vast te leggen, maar ook te begrijpen hoe deze generatie – geboren, opgegroeid en geworteld in deze samenleving – denkt, voelt en hun toekomst ziet. Uit de aanmeldingen kozen we 60 mensen, ter gelegenheid van het 60-jarig jubileum van het arbeidsverdrag dat Nederland en Turkije in 1964 sloten.
Iedereen vertelde openhartig zijn of haar verhaal, op geheel eigen wijze.
Ik wil graag in het bijzonder de heer M. Mustafa İyi, onderzoeker aan de afdeling Sociologie van de Universiteit Yıldırım Beyazıt in Ankara, bedanken voor zijn zorgvuldige redactie van dit boek.
Vandaag zijn 30 van de 60 geïnterviewden hier, op deze historische locatie, de NDSM-werf… Op de plek waar ooit hun grootvaders werkten, spreken, denken en herinneren nu hun kleinkinderen.
We presenteren vandaag niet alleen een boek. Vandaag bouwen we betekenis, waarin vier generaties samenkomen met hetzelfde doel. Dit boek is niet slechts een reeks gesprekken van de derde generatie; het is ook een manifest van verbondenheid, veerkracht en hoop.
We hebben veel geleerd van wat de jongeren deelden – hoe ze hun identiteit benoemen, hoe ze vechten, wat ze afwijzen en wat ze omarmen. Deze generatie ziet zichzelf niet langer alleen als ‘migrant’. Ze voelen zich thuis in zowel Nederland als Turkije.
Sommigen zeggen: ‘Ik wil niet meer in Turkije begraven worden. Mijn zoon groeit hier op. De grond waar hij rent, is ook mijn grond.’ Alleen die zin al is het bewijs van een diepgaande transformatie.
De verhalen in dit boek zijn meer dan persoonlijke getuigenissen ze zijn documenten die licht werpen op het collectieve geheugen van een gemeenschap in Europa. Als Türkevi Onderzoekscentrum zijn we trots deel te mogen zijn van dit project.
Dit boek zal blijven bestaan. Morgen, wanneer de vierde en vijfde generatie terugkijkt, zullen ze in deze pagina’s niet alleen verhalen vinden, maar ook hun wortels, hun strijd en – vooral – hun stem.
Ik dank jullie allen nogmaals, en feliciteer iedereen die heeft bijgedragen vanuit het hart. Dank jullie wel.”
VERANDERENDE IDENTITEITSBELEVING PER GENERATIE
De jongeren in het boek geven aan zich niet langer te willen laten definiëren als alleen maar migrant. Hun identiteit is niet vast, maar voortdurend in ontwikkeling: hybride, gelaagd en flexibel.
Zoals een deelnemer zegt: “Ik wil mezelf niet in een hokje stoppen. Kiezen tussen twee landen voelt als kiezen tussen mijn moeder en mijn vader.”
Deze uitspraak toont aan dat jonge Turken zichzelf niet langer als minderheid of migrant zien, maar als mensen die zich thuis voelen in beide landen. Dat geldt ook voor hun stedelijke identiteit: “Ik ben geen Nederlander, maar wel een Amsterdammer.”
ERKENNING DOOR SYMBOLEN EN MAATSCHAPPELIJKE ACCEPTATIE
Een andere jongere vertelt over een concrete ervaring:
“Toen ik in een boekwinkel in Utrecht naar ansichtkaarten keek, zag ik dat de nieuwe moskee ook op een kaart stond. Toen dacht ik: ze hebben ook mijn moskee geaccepteerd als symbool. Op dat moment voelde ik me ook geaccepteerd.”
Deze woorden maken duidelijk dat de derde generatie niet alleen cultureel, maar ook symbolisch erkend wil worden. Ze zoeken geen uitsluiting, maar zichtbaarheid en inclusie.
DISCRIMINATIE, WEERBAARHEID EN DE ZOEKTOCHT NAAR BALANS
De jongeren spreken openlijk over discriminatie en uitsluiting. Toch zien ze dat niet alleen als slachtofferschap, maar als ervaring die hun perspectief vormt:
“Ik heb geen discriminatie gevoeld, maar misschien komt dat doordat ik er anders naar kijk.”
Deze zin laat zien hoe persoonlijke weerbaarheid en psychologische verdedigingsmechanismen functioneren.
Wat politieke vertegenwoordiging betreft, voelen ze echter een duidelijk gemis. De steun voor de partij DENK weerspiegelt deze zoektocht:
“DENK maakt emotionele statements tijdens verkiezingen. Racisme bestaat, maar we moeten dat samen oplossen.”
DEBAT OVER BEGRAAFPLAATSEN EN DE ZOEKTOCHT NAAR BESTENDIGHEID
Hoewel migratie begon met het idee van tijdelijk verblijf, overheerst nu bij de derde generatie het gevoel van blijvendheid.
Zoals een jongere zegt: “Vroeger wilde ik in Turkije begraven worden. Maar nu groeit mijn zoon hier op. Ik wil begraven worden waar hij rent.”
Deze gevoelens tonen aan dat generaties die in Europa zijn geboren en getogen, dit continent nu niet alleen zien als plek om te leven, maar ook om oud te worden en te sterven. Het is een vorm van vestiging en geïnternaliseerd burgerschap.
VAN HERINNERING NAAR TOEKOMST: EEN DIASPORA-GETUIGENIS
Deze studie is niet alleen de overdracht van persoonlijke ervaringen, maar ook een registratie van het geheugen van de diaspora. Het project, gesteund door het Türkevi Onderzoekscentrum, draagt bij aan het collectieve geheugen van Turken in Europa én biedt nieuwe inzichten in de migratiesociologie. “Ze hebben meer een Europese identiteit dan ze denken. Ze zeggen dat ze Turks zijn, maar ze zijn niet zo Turks als ze denken.”
Deze opvallende analyse herinnert ons eraan dat migratie geen verleden tijd is, maar een voortdurend proces van identiteitsvorming.
Het boek werd gesigneerd door de auteur en overhandigd aan de deelnemers.
