Siyasetçidir, sporcudur, sanatçıdır, iş insanıdır. Yazmakla okuyucuyu bıktırırsınız. Ama bunun karşılığını alamazsınız.

Gazetecilik, yalnızca haber yazmak değil; vefa, emek, sadakat ve vicdan mesleğidir.

Bu yorumu, bu akşam tanıtımı yapılacak ve Onursal Başkan olarak ilan edileceğim Hollanda Türk Gazeteciler Birliği’ne ithaf ediyorum.

(Haberin Hollandacası en altta.
Nederlandse versie van het bericht staan onderaan)

İlhan KARAÇAY yazdı:

Gazetecilik, kimi zaman toplumun hafızası, kimi zaman vicdanı olur. Biz gazeteciler, bir insanın başarısını gördüğümüzde, onu toplumla paylaşmaktan mutluluk duyarız. Hele ki o kişi, azminin ve emeğinin sonucunda bir yerlere gelmişse, onun hikâyesini yazmak bizim için bir görev değil, bir gurur meselesidir.
Ne var ki, bu mesleğin en acı tarafı da tam burada başlar.

Gazetecilik, çoğu zaman dışarıdan göründüğü kadar kolay bir meslek değildir. Bir gazeteci, yıllarını habere, insana ve güvene adar. Birini tanıtmak için zamanını, bilgisini ve emeğini ortaya koyar. O kişinin hikâyesiyle ilgilenir, araştırır, anlatır. Kimi zaman bir kelimeyi defalarca değiştirir, kimi zaman bir fotoğraf için kilometrelerce yol yapar. Ama sonunda ortaya çıkan şey, sadece bir haber değil, bir insana verilen değerdir.

Ben, bugüne kadar yüzlerce kişiyi tanıttım. Akademisyenleri, sanatçıları, siyasetçileri, sporcuları, iş insanlarını… Bazıları daha yolun başındayken yanlarında oldum, başarılarını ilk ben yazdım. Kimini o ilk haberle kamuoyuna tanıttım, kimini yıllarca takip ettim. Kimi zaman ‘bu adam veya bu kadın ileride çok konuşulacak’ dedim ve öyle de oldu. Ama ne yazık ki, o ‘çok konuşulanlar’ arasında, sonradan bizi unutanlar da oldu.

Evet, gazeteciliğin en büyük talihsizliği budur: Birini alkışlarla uğurlarsınız, o kişi sahneye çıktığında arkasına bile bakmaz.

Önceleri çok saygılı davrananlar sonradan sanki sizi hiç tanımamış gibi davranırlar. Küçük bir işletmeden büyük bir markaya dönüşenler, o yola çıkarken yanlarında kimlerin olduğunu unuturlar. Kimi sanatçılar, ilk konserini duyuran haberi ben yazmışım, ama sonrasında selamı kesmişler. Bir siyasetçi vardır, seçim öncesi her gün arar, röportaj ister, destek bekler. Seçimi kazandıktan sonra ortadan kaybolur. Bir akademisyen, bir ödül töreninde adını duyurduğumda bana teşekkür etmişti; yıllar sonra kürsüde ‘basın bazen gereksiz büyütüyor’ diyebildi.

Yani, gazetecinin kaderidir bu. Yazarsın, anlatırsın, tanıtırsın; ama sonunda ‘görevini yaptı’ denir. Oysa gazeteci, birine borçlu olduğu için değil, hak edenin görülmesi için yazar. Ben de öyle yaptım.

Bir iş insanı vardı. Henüz kimse tanımazken, onun girişimciliğini ben fark ettim. O dönem attığım bir manşet, bir anda onu kamuoyuna taşıdı. Sonra o kişi, iş dünyasında yükseldi, sivil toplum kuruluşlarında önemli görevler üstlendi, ülke çapında bilinen bir isim oldu. Ben ise, yıllarca onu yazmaya, başarılarını duyurmaya devam ettim. Ama gün geldi, aramızda bir soğukluk oluştu. Sebebi basit: İlgisizlik. Bir selam eksikliği, bir vefa eksikliği…

Bir gazeteci olarak ben, kimseye mecbur değilim. Ama yaptığım haberin, karşı tarafta bir saygı, bir takdir uyandırmasını beklerim. O da insanlık gereğidir. Çünkü ben, kimsenin reklamcısı değilim. Benim kalemim, parayla değil, inançla hareket eder.

Ben, birini tanıtmak için saatlerimi, günlerimi harcarım. Bir cümleye anlam yüklemek için defalarca düşünürüm. Yazdıklarım binlerce kişiye ulaşır, o kişinin tanınırlığını artırır. Ama bazen o kişi, ‘beni yazmayı bıraktın’ diye sitem eder. Oysa ben, yazmamayı bir cezalandırma yöntemi olarak değil, bir kırgınlık göstergesi olarak görürüm. Bir gazeteci kırıldığında yazmaz. Kızdığında değil, üzüldüğünde susar.

Gazeteciliğin talihsizliği işte budur: Birilerini parlatırsınız, sonra o ışık gözünüzü kamaştırır. Birini anlatırsınız, sonra o kişi kendi masalına sizi dâhil etmez. Ama biz gazeteciler, yılmayız. Her şeye rağmen doğruyu, hak edeni yazmaya devam ederiz.

Benim için gazetecilik, bir geçim kapısı değil, bir yaşam biçimidir. Ben, doğruluk uğruna kalem oynatırım. Yanlış gördüğümü yazarım, doğruyu da överim. Ama hiçbir zaman birini övmeye mecbur hissetmem. Ne kadar meşhur olursa olsun, birinin laubaliliğine boyun eğmem.

Ben gazeteciyim. Ve gazetecinin itibarı, hiçbir makamdan, hiçbir servetten küçük değildir. Vefasızlıklar gelir geçer, ama gazetecinin onuru kalır. Benim de tek sermayem budur: Onur, emek ve kalem.

Ve son sözüm şu olsun: Bir gazeteciyi kaybetmek kolaydır, ama onun gönlündeki yerini geri almak imkânsızdır. Çünkü biz gazeteciler, kırıldığımızda sessizleşiriz. Ama o sessizlik, bir ömür boyu hatırlanır.

HOLLANDA’DA BU GÜNE KADAR MEŞAKKAT İLE GAZETECİLİK YAPMIŞ, FEDAKÂR TÜRK GAZETECİLERİNİN FOTOĞRAFLARI (ÖLENLERİ RAHMETLE ANIYORUZ…)

        BU YORUMU NEDEN BUGÜN YAZDIM

Hollanda’da yıllardır gazetecilik yapmaya çalışan bir grup değerli meslektaşım, nihayet uzun süredir konuşulan bir girişimi hayata geçirdiler. Yıllar sonra ilk kez bir Gazeteciler Derneği kuruldu. Bu akşam da, o derneğin tanıtım toplantısı yapılacak.

Sağ olsun dostlarım, o toplantıda beni, derneğin Başkanı, Yönetim Kurulu ve üyelerinin huzurunda ‘Onursal Başkan’ olarak ilân edecekler. Bu benim için sadece bir unvan değil, bir ömür boyu verdiğim emeğin, inancın ve meslek aşkının bir karşılığıdır.

İşte bu nedenle yukarıdaki yazıyı bugün kaleme aldım. Yıllarımı verdiğim bu mesleğin hem onurunu hem de talihsizliğini anlatmak istedim. Çünkü gazetecilik, yalnızca haber yazmak değil; vefa, emek, sadakat ve vicdan mesleğidir. Ve ben, bu akşam meslektaşlarımın arasında, o duyguyu bir kez daha yaşamaktan büyük gurur duyacağım.

Bu nedenle yukarıdaki yorumu, bu akşam tanıtımı yapılacak olan Hollanda Türk Gazeteciler Birliği’ne ithaf ediyorum.

                                   *******************************

DE ONGELUKKIGE EN ONTROUWE KANT VAN DE JOURNALISTIEK

Hij is politicus, sporter, artiest of zakenman. Je schrijft over hen tot vervelens toe, maar je krijgt er zelden iets voor terug.

Journalistiek is niet alleen het schrijven van nieuws, maar een beroep van trouw, inzet, loyaliteit en geweten.

Ik draag deze woorden op aan de ‘Eenheid van Turkse Journalisten in Nederland’, die vanavond wordt gepresenteerd en waarbij ik tot Erevoorzitter zal worden uitgeroepen.

GESCHREVEN DOOR İLHAN KARAÇAY

Journalistiek is soms het geheugen van de samenleving, en soms haar geweten. Wij journalisten voelen vreugde wanneer we het succes van een persoon zien en dit met de samenleving kunnen delen. Vooral wanneer die persoon door doorzettingsvermogen en hard werk iets heeft bereikt, is het voor ons geen plicht maar een bron van trots om zijn of haar verhaal op te schrijven.
Toch begint precies hier de meest pijnlijke kant van dit beroep.

Journalistiek is vaak niet zo eenvoudig als het van buitenaf lijkt. Een journalist wijdt jaren aan nieuws, aan mensen en aan vertrouwen. Hij zet zijn tijd, kennis en energie in om iemand onder de aandacht te brengen. Hij verdiept zich in iemands verhaal, onderzoekt en vertelt. Soms verandert hij één woord tientallen keren, soms reist hij kilometers voor één foto. Maar wat uiteindelijk ontstaat, is niet alleen een nieuwsbericht, het is een teken van waardering voor een mens.

Ik heb tot nu toe honderden mensen onder de aandacht gebracht. Academici, artiesten, politici, sporters, ondernemers… Sommigen steunde ik al toen ze nog aan het begin van hun carrière stonden en ik schreef als eerste over hun succes. Sommigen introduceerde ik bij het grote publiek, anderen volgde ik jarenlang. Soms zei ik: “Deze man of vrouw zal later veel besproken worden”, en dat bleek te kloppen. Maar helaas zijn er onder die “veelbesprokenen” ook mensen die ons later vergaten.

Ja, dat is het grootste ongeluk van de journalistiek: je neemt afscheid van iemand met applaus, en zodra die persoon op het podium staat, kijkt hij niet eens meer om.

Velen die ooit beleefd en respectvol waren, doen later alsof ze je nooit gekend hebben. Ondernemers die van een klein bedrijf een groot merk maakten, vergeten wie er aan het begin van hun weg naast hen stond. Sommige artiesten, van wie ik het eerste concert aankondigde, groeten later niet eens meer. Een politicus belt je elke dag voor de verkiezingen, vraagt om interviews en steun, maar verdwijnt zodra hij verkozen is. Een academicus bedankte me ooit tijdens een prijsuitreiking, maar jaren later zei hij op een podium: “De pers overdrijft soms.”

Dat is dus het lot van de journalist. Je schrijft, je vertelt, je introduceert, maar uiteindelijk zegt men alleen: “Hij deed gewoon zijn werk.” Terwijl een journalist niet schrijft uit verplichting, maar om erkenning te geven aan wie het verdient. Zo heb ik het altijd gedaan.

Er was eens een zakenman. Toen niemand hem nog kende, zag ik zijn ondernemerschap. Een kop die ik toen schreef, bracht hem in één klap onder de aandacht. Daarna groeide hij in de zakenwereld, kreeg functies bij maatschappelijke organisaties en werd een bekende naam in het land. Ik bleef jarenlang over hem schrijven en zijn successen delen. Maar op een dag kwam er afstand tussen ons. De reden was eenvoudig: onverschilligheid. Een gebrek aan groet, een gebrek aan trouw.

Als journalist ben ik aan niemand verplicht. Maar ik verwacht wel dat mijn werk respect en waardering oproept bij de ander. Dat is niet meer dan menselijk. Want ik ben geen reclamemaker. Mijn pen beweegt niet door geld, maar door overtuiging.

Om iemand te portretteren, besteed ik uren, soms dagen. Ik denk lang na over de betekenis van een zin. Wat ik schrijf bereikt duizenden mensen en vergroot de bekendheid van degene over wie ik schrijf. Toch verwijt men mij soms: “Je schrijft niet meer over mij.” Voor mij is dat niet bedoeld als straf, maar als teken van teleurstelling. Een journalist schrijft niet als hij boos is, maar zwijgt als hij gekwetst is.

Dat is de ongelukkige kant van de journalistiek: je laat iemand stralen, maar dat licht verblindt je later. Je vertelt iemands verhaal, maar die persoon sluit je daarna niet in zijn eigen verhaal in. Toch geven wij journalisten niet op. Ondanks alles blijven we schrijven over wat waar is en over wie het verdient.

Voor mij is journalistiek geen bron van inkomen, maar een levenswijze. Ik schrijf uit eergevoel. Ik schrijf wat fout is, en ik prijs wat goed is. Maar ik voel me nooit verplicht iemand te prijzen. Hoe beroemd iemand ook is, ik buig niet voor oppervlakkigheid.

Ik ben journalist. En de waardigheid van een journalist is kleiner dan geen enkele positie of rijkdom. Ondankbaarheid komt en gaat, maar de eer van de journalist blijft. Mijn enige kapitaal is dit: eer, inzet en pen.

En laat dit mijn slotwoord zijn: een journalist verliezen is gemakkelijk, maar zijn plek in je hart terugwinnen is onmogelijk. Want als wij journalisten gekwetst zijn, worden we stil. En die stilte wordt een leven lang herinnerd.

DE FOTO’S VAN TOEGEWIJDE TURKSE JOURNALISTEN DIE TOT NU TOE MET VEEL MOEITE HUN VAK IN NEDERLAND HEBBEN UITGEOEFEND
(MET EEN ZEGENENDE GEDACHTE AAN DEGENEN DIE ZIJN OVERLEDEN…)

WAAROM IK DIT VANDAAG HEB GESCHREVEN

Een groep gewaardeerde collega’s die al jaren probeert de journalistiek in Nederland levend te houden, heeft eindelijk een lang besproken initiatief werkelijkheid gemaakt. Voor het eerst in vele jaren is er weer een vereniging van journalisten opgericht. Vanavond vindt de presentatie van die vereniging plaats.

Mijn vrienden hebben besloten mij tijdens die bijeenkomst, in aanwezigheid van de voorzitter, het bestuur en de leden van de vereniging, tot Erevoorzitter te benoemen. Voor mij is dat niet zomaar een titel, maar een erkenning van een leven vol toewijding, geloof en liefde voor dit vak.

Daarom heb ik bovenstaande tekst vandaag geschreven. Ik wilde de eer én het ongeluk van dit beroep, waaraan ik mijn leven heb gewijd, onder woorden brengen. Want journalistiek is niet alleen het schrijven van nieuws, maar een beroep van trouw, inzet, loyaliteit en geweten. En vanavond zal ik dat gevoel opnieuw ervaren, tussen mijn collega’s, met grote trots.

Daarom draag ik bovenstaande woorden op aan de Eenheid van Turkse Journalisten in Nederland, die vanavond wordt gepresenteerd.