Lahey Büyükelçimiz Fatma Ceren Yazgan, Amsterdam Başkonsolosumuz Mahmut Burak Ersoy, Fahr Konsolosumuz Titus Kramer ve eski İçişleri Bakanı Judith Uitermark’ın ve yüzlerce Türk kadınının buşuluştuğu muhteşem konferans Corendon Otel’de yapıldı.

Bakan, Belediye Başkanı, Milletvekili ve Büyükelçi…
Mühendis, Doktor, Psikolog ve Avukat…
Aktrist, Yazar, Gazeteci ve Sanatçı…
Akademisyen, İş İnsanı, Girişimci ve Sivil Toplum Öncüsü…
Sporcu, Moda Tasarımcısı, Müzisyen ve Yönetmen…

Türk Bilgi ve Belge Merkezi’nin organize ettiği etkinlikte, alkış fırtınası ve gözyaşı seli oldu.

(Haberin Hollandacası en altta.
Nederlandse versie van het nieuws staat onderaan))

İlhan KARAÇAY yazdı

Değerli Okurlarım,
60 yılı aşkın gazetecilik yaşamımda, gerek Hollanda’da ve gerekse dünyanın dört bir yanında pek çok etkinliğe katıldım ve bu etkinlikleri, “İlhan KARAÇAY bildiriyor” imzaları ile pek çok yayın organında sergilemiştim.
Beni etkileyen ve duygulandıran pek çok etkinliğe katıldım.
Spordan sanata, konserden festivale ve seminerden sergiye kadar her türlü etkinlik sırasında ve sonrasında çok mutlu olmuşumdur.
Ama önceki gün Amsterdam’ın Schiphol yakınındaki Corendon Oteli’nde yapılan etkinlik, beni ziyadesi ile duygulandırdı.

Etkinliğin konusu, ‘Hollanda’dai kadınlarımız ve hakları’ idi.
Etkinliği organize eden ise, yeni kurulan ‘Türk Bilgi ve Belge Merkezi’ idi.

Lahey Büyükelçimiz Fatma Ceren Yazgan, Amsterdam Başkonsolosumuz Mahmut Burak Ersoy, Fahri Konsolosumuz Titus Kramer ve Hollanda’nın eski İçişleri Bakanı Judith Uitermark’tan başka, Veyis Güngör, Mustafa Ayrancı gibi kanaat önderleri ile yüzlerce insanımızın katıldığı etkinliğin sunuculuğunu Sibel Köklü yaptı.

Sibel Köklü, açılış konuşmasını yapmak için, Merkez’in Başkanlığını yapan Mustafa Özcan’ı sahneye davet etti.

Mustafa Özcan, konuşmasında Hollanda’ya kırk yıl önce büyük hayallerle geldiğini ve topluma hizmet etme arzusunun hayatı boyunca en büyük motivasyonu olduğunu dile getirdi. Özcan, mevcut derneklerin parçalanmış yapılarından dolayı Türk toplumunun ortak çıkarlarını savunacak güçlü bir yapıya ihtiyaç duyulduğunu belirterek, bu nedenle Türk Bilgi ve Dokümantasyon Merkezi’ni (TCID) kurduklarını vurguladı.

Özcan, konuşmasının devamında TCID bünyesinde kadınlara adanmış yeni bir bölüm olan STERKADIN’ı tanıttı. Kadınların toplumun belkemiği olduğunu ifade eden Özcan, bu oluşumun kadınlara seslerini duyurabilecekleri, özgür seçim yapabilecekleri ve topluma yön verecekleri bir alan sunacağını söyledi.
(Mustafa Özcan’ın konuşmasının tamamını haberin altında bulacaksınız.)

Sunucu Sibel Köklü daha sonra ilk konuşmacı olarak, Corendon’un CEO’su Günay Uslu’yu kürsüye davet etti.

Etkinliğin onur konuğu ve aynı zamanda konferansın gerçekleştiği otelin sahibi olan Günay Uslu, açılış konuşmasında kadınların liderlikteki rolünü vurguladı. Sık sık masalarda tek kadın olarak bulunduğunu anlatan Uslu, tek bir sesin bile kökleşmiş kalıpları değiştirmeye yettiğini söyledi. Çeşitliliğin bir moda sözcüğü değil, stratejik bir zorunluluk olduğunu belirten Uslu, göçmen geçmişinin sunduğu çok yönlülüğün ufku genişlettiğini, empatiyi artırdığını ve iyi liderlik için gerekli köprüleri kurma yetisi kazandırdığını ifade etti.

Uslu, liderliğin alkış almak değil, farklı düşünen ve eleştirel olan kişilerle çalışabilmek olduğunu belirtti. Rol modellerinin vazgeçilmezliğine dikkat çekerek, “Görmediğiniz bir şeyi olamazsınız” dedi. Annesinin kendi hayatındaki en büyük rol model olduğunu paylaşan Uslu, kadınların başarı hikâyelerinin gelecek nesiller için yol açıcı olduğunu vurguladı. “Kadın liderliğinin gücü olmadan potansiyelimizin yarısını kaybederiz” diyen Günay Uslu, sözlerini ilham verici bir öğleden sonrası dileğiyle tamamladı.
(Günay Uslu’nun konuşmasının tamamını haberin altında bulacaksınız.)

Günay Uslu’nun konuşmasından sonra sunucu Sibel Köklü şunları söyledi:
“Teşekkür ederim Günay, ilham verici sözlerin ve burada Corendon’daki bu misafirperver karşılama için. Sen, kadın liderliğinin, girişimciliğin ve cesaretin harika bir örneğisin. Bu öğleden sonrayı, kadınların yerlerini aldıklarında nelerin mümkün olabileceğini gösteren biriyle başlatmak gerçekten özel. Sen, hikâyeler, ilham ve bağlarla dolu bir öğleden sonranın tonunu belirledin. Ve sanırım buradaki birçok kişi de katılacaktır: Senin kendi yolculuğun ve liderliğin başlı başına bir ilham kaynağıdır. Bu öğleden sonra da tam olarak bundan bahsedeceğiz: Kadınların seslerini nasıl duyurdukları, yeteneklerini nasıl kullandıkları ve yeni nesillere nasıl ilham verdikleri.”

Sunucu Sibel Köklü, salonda, davetliler arasında yer alan, Schoof Kabinesi’nde İçişleri Bakanı olan ve kriz sonrasında istifa edenler arasında bulunan Judith Uitermark’ı kürsüye davet etti. Uitermark, siyasi kariyerinden kısaca söz ettikten sonra, Hollanda’da bulunan Türk kadınlarının başarıları karşısında şaşkınlığını gizleyemeyeceğini vurguladı.

Sibel Köklü Demet Akpınar’ı kürsüye davet ederken şunları söyledi:
“Şimdiki konuşmacımız bizi köklerine götürecek. Onun büyükannesi, üç nesli ilhamlandıran ve yön veren güçlü bir kadındı. Demet’in kendisi tutkulu bir proje lideri ve ilham verici bir kişilik. Gelin, Demet Akpınar’ın hikâyesini dinleyelim.”

 

Demet Akpınar konuşmasında, köklerinin Yozgat’ın küçük bir köyüne, anneannesinin annesi Sadegül’e kadar uzandığını anlatarak güçlü kadınların hikâyesini dinleyicilerle paylaştı. Dul kalmasına rağmen sekiz çocuğunu ayakta tutan Sadegül’ün, ardından anneannesi Penpe’nin ve annesinin azim ve kararlılığının, sadece kendi ailelerini değil, köylerini ve toplumlarını da güçlendirdiğini vurguladı. “Güçlü kadınlar yalnızca güçlü kızlar değil, güçlü oğullar da yetiştirir” diyerek, kendi babasının ve annesinin eğitimle toplum inşa eden birer öğretmene dönüşmesini örnek gösterdi.

Hollanda’ya çocuk yaşta geldiğini hatırlatan Akpınar, eğitim yoluyla kendi kuşağının büyük bir sıçrama yaptığını, Haarlem Öğrenciler Birliği’nden başlayan bu yolculuğun pek çok gencin başarı hikâyesine öncülük ettiğini ifade etti. Eğitime yatırım yapan kadınların ve göçmen ailelerin vizyonu sayesinde gençlerin sayısının arttığını, hatta aralarından belediye başkanları ve bakanlar çıktığını söyledi. Konuşmasını “Güçlü kadınlar, güçlü toplumlar yaratır” sözleriyle bitiren Akpınar, görünmeyen ama değişimin sessiz motoru olan kadınların değerinin unutulmaması gerektiğini vurguladı.

Sunucu Sibel Köklü, Akpınarın alkışlarla sonlandırdığı konuşmasından sonra, “Teşekkürler Demet. Hikâyen, güçlü kadınların etkisinin sonraki nesillerde ne kadar derin izler bıraktığını gösteriyor.”
(Demet Akpınar’ın konuşmasının tamamını haberin altında bulacaksınız.)

Muhteşem sunucu Sibel Köklü Gülsemin Konca’yı kürsüye davet ederken şöyle bir sunuş yaptı:
“Şimdiki konuşmacımız bir yazar; romanları ve hikâyeleri bize Türk toplumunda kadınların konumunu – ve bu konumun nasıl değişebileceğini – gösteriyor. Bugün bize Türkçe hitap edecek, ama konuşma sonrası kısa bir özet sunacağım. Gülsemin Konca’yı sıcak bir alkışla
karşılayalım.”

Amsterdam’daki çok sesli ve çok renkli buluşmada söz alan yazar Gülsemin Konca, güçlü kadınların hikâyelerine edebiyat üzerinden ışık tuttu. Altı kitabıyla hem aile-çocuk eğitimine hem de kişisel gelişime dair kalıcı izler bırakan Konca, kadınların hayatındaki görünmeyen yükleri ve direnişlerini kelimelere taşıdığını anlattı.

Konca’ya göre güçlü kadın, “hiç ağlamayan” değil, aksine gözyaşını gizlemeyen; incinse de yeniden ayağa kalkabilen, ailesini ve çocuklarını yaşatabilen kadındır. Yazının kadınları görünür kıldığını vurgulayan yazar, “Bir kadının hikâyesi yazıldığında, aslında binlerce kadının hikâyesi görünür olur” diyerek kalemin kadınlar için bir özgürlük alanı, bir sığınak ve bir meydan olduğunu ifade etti.

“Anne Üşürse Çocuk Donar” kitabında annelerin fedakârlığını ve kırılganlığını anlattığını hatırlatan Konca, bir annenin sustuğu yerde çocuğun sesinin kısıldığını, bir kadının hayali yok edilirse bir neslin ufkunun daraldığını söyledi. Kadınların kendi hikâyelerini yazmaları gerektiğini dile getiren Konca, “Kadınların hikâyeleri anlatıldıkça biz daha güçlü olacağız” dedi.

Konca’nın konuşmasından sonra sunucu Sibel Köklü, “Açıkça ortaya çıkan şu ki: Kadınların özgürleşmesi sınırları aşıyor – hem Türkiye’de, hem Almanya’da, hem de burada Hollanda’da.” Derken, alkış fırtınası esti.
(Gülsemin Konca’nın konuşmasının tamamını haberin altında bulacaksınız)

Sibel Köklü daha sonra kürsüye Nilay Ceber’i davet ederken şunları söyledi:
“Sıradaki konuşmacımız tiyatro sanatçısı ve yönetmen. Onun çalışmaları kimlik, özgürlük ve tabuların yıkılması üzerine. Bugün bize etkileyici oyunu Helena/Gül’den bölümler paylaşacak. Sözü Nilay Ceber’e bırakıyorum.”

Nilay Ceber, konuşmasında Truva’nın Helen’inden yola çıkarak kadınların tarih boyunca çoğu kez iradesi yok sayılan, sesi duyulmayan kişiler olduğunu vurguladı. Helen’in hikâyesini sorgularken annesiyle yaptığı derin bir söyleşinin, hem annesinin portresini hem de kendi içsel yolculuğunu ortaya çıkardığını anlattı. Bu sürecin bir filme dönüştüğünü belirten Ceber, geçmişin öykülerinin bugünün hikâyeleriyle nasıl yankı bulduğunu dile getirdi.

Bugün hâlâ kadınların zorla evlendirildiğine dikkat çeken Ceber, bunun çağlar boyunca farklı biçimlerde sahnelenen bir trajedi olduğunu söyledi. “Yakınımızdaki ve tarihin derinliklerindeki hikâyelere kulak verirsek, sessizliği kırabiliriz” diyerek sözlerini tamamladı.
(Nilay Ceber’in konuşmasının tamamını haberin altında bulacaksınız.)

Sibel Köklü daha sonraki konuşmacı Semiha Nur Turgut’u kürsüye şöyle davet etti:
“Şimdiki konuşmacımız, girişimci, koç ve Go Rise Coaching’in CEO’su. O bize genç kadınların ve öğrencilerin bugün yollarını nasıl bulmaya çalıştıklarını – rol modelleriyle ya da rol modelleri olmadan – anlatacak. Semiha Nur Turgut’u sıcak bir alkışla karşılayalım.”

Semiha Nur Turgut, konuşmasında zor bir çocukluk geçirdiğini, kumar bağımlısı bir babayla büyümesine rağmen kendi yolunu seçtiğini anlattı. Daha küçük yaşta hayatta kalmayı öğrenmek zorunda kaldığını, bunun ise ona bugüne kadar taşıdığı içsel bir güç verdiğini söyledi. “Geçmişin geleceğini belirlemez, onu sen belirlersin” sözünü ilke edindiğini vurgulayan Turgut, bu güçle Go Rise Coaching & Sisterhood topluluğunu kurduğunu belirtti.

Genç kadınların kalıpları kırmasına, kendi seçimlerini yapmasına ve birbirlerini destekleyerek büyümesine odaklandıklarını dile getiren Turgut, gerçek gelişimin ancak maskeleri çıkarıp kırılganlıkla yüzleşince başlayacağını ifade etti. Misyonunun yalnızca bireylere değil, şirketler ve kurumlarla da iş birliği yaparak gençlere fırsatlar yaratmaya yönelik olduğunu söyledi. “Geçmişimin kurbanı değil, kendi geleceğimin yaratıcısıyım” diyerek sözlerini tamamladı.
(Semiha Nur Turgut’un konuşmasının tamamını haberin altında bulacaksınız.)

Sibel Köklü daha sonra Psikiyatrist Aynur Bayram’ı kürsüye davet ederken büyük bir alkış kopmuştu.

Aynur Bayram, konuşmasında 7 yaşında geldiği Hollanda’da zorluklarla dolu bir çocukluk geçirdiğini, ama annesinin güçlü desteğiyle eğitim yolunda adım adım yükseldiğini anlattı. İlk başta öğretmen olmak isterken, fen derslerindeki başarısı sayesinde doktorluğa yöneldiğini ve sonunda psikiyatrist olduğunu belirtti. Özellikle annesinin “isteyenin bir yol bulduğunu” öğreten güçlü tutumunun hayatındaki dönüm noktası olduğunu vurguladı. Bayram, “Çok kişi psikolog ile psikiyatristi karıştırıyor, ama ben psikiyatristim” diyerek mesleğinin önemine dikkat çekti.

Psikiyatri alanındaki tecrübeleriyle toplumun ihtiyaçlarını karşılamayı hedeflediğini dile getiren Bayram, bugün Arnhem’de 200’den fazla hastası ve 11 çalışanıyla faaliyet gösteren JOY GGZ adlı kurumun kurucusu olduğunu belirtti. Bunun yanında gönüllü çalışmalar, kadın dernekleri, MÜSİAD’ın ilk yönetimi ve Türk Psikiyatri Platformu gibi pek çok alanda aktif rol aldığını söyledi. “Asla öğrenmek için geç değildir” diyerek sözlerini bitiren Aynur Bayram, güçlü kadınların topluma kattığı değerin altını çizdi.
(Aynur Bayram’ın konuşmasının tamamını haberin altında bulacaksınız.)

Bir ikram resepsiyonu ile sona eren etkinlikten ayrılırken kısa bir konuşma yapan Lahey Büyükelçimiz Fatma Ceren Yazgan, “Bir gün gelecek, Hollandacayı iyi öğrendikten sonra, ben de arkadaki sandalyelere oturacağım” dedi ve alkış topladı.

Değerli Okurlarım,
İzleyen ve dinleyen her insanı duygulandıracak olan böylesi bir organizasyonu düzenleyen Türk Bilgi ve Belge Merkezini tanıtmak istiyorum.
Daha sonra da, yapılan konuşmaların tamamını sizlere sunacağım.

Türk Bilgi ve Belgeleme Merkezi (TCID)
STİCHTİNG TURKS CENTRUM VOOR İNFORMATİE & DOCUMENTATİE (TC-İD

Kuruluş ve Amaç
Türk Bilgi ve Belgeleme Merkezi (TCID), 30 Nisan 2025 tarihinde Amsterdam’da resmi olarak kurulmuştur.
Bu kuruluş, Hollanda’daki Türk-Niederlands toplumu ve daha geniş anlamda Avrupa’daki Türk diasporası için sosyal, kültürel ve politik bilgi üretimi, belgeleme ve farkındalık artırma misyonuyla yol almayı hedefleyen bağımsız, kar amacı gütmeyen bir vakıftır.
TCID’nin temel vizyonu, kimlik, temsil ve bağlantı değerlerini esas alarak kapsayıcı bir toplumda herkesin sesini duyurabileceği bir zemin yaratmaktır.

Faaliyet Alanları ve Yapısı
Merkez, çok yönlü bir organizasyon yapısına sahiptir. Aşağıdaki departman ve alanlar, TCID’nin temel işlevsel bileşenlerindendir:

• Düşünce Merkezi (Think Tank): Araştırma, toplumsal analiz ve politika önerileri geliştirme

• Lobi & Politika Departmanı: Karar alma süreçlerinde etki kurma ve temsil güçlendirme

• Hukuk Bölümü: Yasal düzenlemeler, haklar ve mevzuatla ilgili bilgilendirme

• Belgeleme Departmanı (Dokümantasyon): Arşiv yönetimi, tarihi belgeler, kuşakların hikâyelerinin toplanması

• Medya Bölümü: Bilgi kampanyaları, medya üretimi, kamu algısı ve imaj analizi

• Irkçılık & Ayrımcılık Bölümü: Toplumsal farkındalık kampanyaları ve diyalog platformları

• Kadın Birimi: Kadınların toplumsal görünürlüğü, liderliği ve katılımını artırma

• Gençlik Bölümü (16–28 yaş): Gençlerin yetenek, katılım ve toplumsal aidiyet projeleri

• Gönüllüler Programı: Topluluk içinden bireylerin aktif katkısı

TCID, hikâyeleri, bilgiyi ve deneyimleri toplayarak korumayı ve paylaşmayı bir sorumluluk olarak görür. Herkesi düşünmeye, katkı sunmaya ve topluluğun gelişimine dahil olmaya davet eder.

Kurumun Misyonu ve Temel Değerleri
TCID’nin misyonu; Hollanda’daki Türk toplumunun sosyal, kültürel ve politik açıdan güçlü bir yer edinmesini sağlamak, kimliğini ve tarihini görünür kılmak, bilgi üretmek ve toplumsal adalet yönelimli projeler geliştirmektir. Kuruluş kimlik, temsil ve bağlantı ilkeleri üzerine inşa edilmiştir ve bu doğrultuda, geçmiş deneyimler ile gelecek perspektifleri arasında bir köprü kurmayı amaçlar.

Ayrıca TCID, toplum içinde güç dengeleri, eşitlik, katılım ve dışlanmaya karşı duruş gibi konulara eğilir; ırkçılığa, ayrımcılığa, ötekileştirmeye karşı bir farkındalık odağı işlevi görmeyi hedefler.

Faaliyetler, Projeler ve Katkılar

• TCID’nin “Belgeleme Departmanı” aracılığıyla, Hollanda’da üç kuşaktır varlığını sürdüren ailelerin hikâyeleri gibi nadir ve değerli anılar toplanarak arşivlenmektedir.

• Kurum ayrıca bilgi yayma, konferans ve sergi organizasyonları düzenleyerek, toplumu düşünsel olarak besleyen etkinliklerle katkı sunmaktadır.

• Bağış ve destek kampanyalarıyla, bağımsız projelerin sürdürülebilirliği sağlanmakta; her türlü maddi katkı, kurumun kültür, bilgi ve toplumsal bağ projelerine destek olmaktadır.

• Toplumsal temsil, medya görünürlüğü ve kamusal tartışmalarda Türk-Niederlands topluluğunun sesini duyurma çabaları aktif olarak yürütülmektedir.

Gelecek Vizyonu
TCID, kuruluşun ilk yıllarını güçlü bir temel oluşturmak, toplumsal katılımı artırmak ve topluluk içinde güvenli bir alan yaratmak üzere kurgulamaktadır. Önümüzdeki dönemde; daha geniş işbirlikleri, eğitim programları, yaygın dokümantasyon projeleri ve uluslararası bağlantılarla merkez konumunu güçlendirmeyi hedeflemektedir

ŞİMDİ SÖZ KONUŞMACILARDA…

GÜNAY USLU’NUN KONUŞMA METNİNİN TAMAMI

Bu konferansı açma onuru bana verildi. Bunun için çok teşekkür ederim.

Sık sık masalarda tek kadın olduğum durumlarla karşılaştım.
Siyasette, yönetim kurullarında, inşaat sektöründe, bilimsel kurumlarda… Bazen bu durum rahatsız edici olabiliyor.
Ama her defasında gördüm ki tek bir ses bile dinamiği değiştirebilir.
Sadece varlığınız bile kökleşmiş kalıpları değiştirmeye yardımcı olabilir.
Birçok araştırma da bunu kanıtlıyor: Üst yönetiminde daha fazla kadın bulunan kurumlar, daha yenilikçi, daha dirençli ve daha başarılı oluyor.
Çeşitlilik bir moda sözcüğü değildir. Çeşitlilik (ve öyle kalmaya devam edecek) stratejik bir zorunluluktur.

Bugün bizi birleştiren bir şey var: Çeşitlilik, göçmen geçmişi. Ve bu geçmiş bize çok şey öğretti, çok şey kazandırdı.

• Farklı dünyalar, diller ve kültürler arasında geçiş yapabiliyoruz.

• Aynı anda bir dili dinleyip, başka bir dili görebiliyoruz.

• Bazen dışarıdan bir göz oluyoruz, ama aynı zamanda olayların tam ortasında yer alıyoruz.

• Bir yandan ait hissediyoruz, bir yandan da bazen dışarıda kalıyoruz.

Bu durum insanı zaman zaman savunmasız kılsa da aslında çok büyük bir güçtür. Ufku genişletir, empatiyi artırır, liderliği güçlendirir.

• Çünkü farklı dünyalar arasında hareket eden, mevcut yapıların dışında durabilen kişi…

• sistemlerin nerede tıkandığını daha çabuk görür, fırsatları fark eder ve köprüler kurar.

Bunlar da zaten iyi liderliğin en önemli özellikleridir.
Çünkü liderlik alkış almakla ilgili değildir. Asıl mesele, kendinizi sizden farklı olan, farklı düşünen, size meydan okuyan, size karşı çıkan ve eleştirel olan insanlarla çevrelemektir.
Evet, bu her zaman rahatlatıcı değildir, ama kesinlikle hayati öneme sahiptir.
Çünkü değişim yaratmak, bir şeyleri harekete geçirmek için gereklidir.

Buradan rol modellerine gelmek istiyorum… Geçmişte bu konuda biraz alçakgönüllüydüm, hatta biraz da eleştireldim. Ama artık öyle değil. Rol modelleri vazgeçilmezdir.
Çünkü görmediğiniz bir şeyi olamazsınız.
Bugün burada hikâyesini bizimle paylaşan her kadın, gelecek nesil için yolun üzerine bir taş koymuş oluyor.

Ve gelelim bu öğleden sonranın temasına: Gelecek kadındır.
Aslında ben geleceğin kadın ya da erkek olduğuna inanmıyorum. Gelecek insandır.
Ama kadın liderliğinin gücü olmadan potansiyelimizin yarısını kaybederiz.

Benim rol modellerimden biri annemdir. Biz birlikte okumayı öğrendik. Ben 7 yaşındaydım, o 40.
Bana her zaman ilerleyebileceğini gösterdi. Açabileceğin dünyaların bir sınırı olmadığını…
Her zaman potansiyelini kullanabileceğini ve başkalarını şaşırtabileceğini gösterdi.

Hepinize ilham verici bir öğleden sonrasını diliyorum.

DEMET AKPINAR’IN KONUŞMASININ TAMAMI:

Benim hikâyem aslında bende başlamıyor.
Çok ama çok daha önce başlıyor.
Geçen yüzyılda, henüz Türkiye Cumhuriyeti’nin kurulmadığı bir dönemde – 1900’lerin başında.
Orta Anadolu’nun tam ortasında, Yozgat’ta küçücük bir köy olan Pohrek’te.

Hikâye, anneannemin annesi Sadegül ile başlıyor.

O dönem belirsizliklerle doluydu.
Kadınlar çoğunlukla kamusal hayatın dışında bırakılıyordu.
İsimleri gazetelere girmiyor, fotoğrafları duvarlara asılmıyordu.

Ve yine de…
Bütün zorluklara rağmen Sadegül genç yaşta eşini kaybetti.
Sekiz çocuğu vardı. Sekiz!
Ama dimdik ayakta kaldı.

Hayal edebiliyor musunuz?
Genç bir dul… Bir köyde… Daha kendini bulmamış bir ülkede.
Ama o ne kırıldı ne de eğildi.
Hayata dimdik baktı.
Konuştuğunda herkes susup onu dinledi.
Herkes biliyordu: Bu kadın doğruyu söylüyor.
Bu kadın sağlam bir kaya gibi duruyor.

O ortamda büyüdü onun en büyük kızı, anneannem Penpe.
Babasızdı ama annesiyle birlikte evin sorumluluğunu üstlendi.
Küçücük toprak parçası ancak mütevazı bir gelir sağlıyordu.

O evde sadece ekmek paylaşılmıyordu, umut da paylaşılıyordu.
Sadece yemek değil, azim de vardı.
Sadece sıcaklık değil, sorumluluk da vardı.
Yalnızlık değil, dayanışma vardı.

Bu kadınlar sadece evi çekip çevirmiyordu.
Karakter inşa ediyorlardı.
Bir sonraki neslin temelini atıyorlardı.

Yan köy Bahadın’da topraksız bir aile yaşıyordu.
Geçimlerini ellerinden ve yeteneklerinden kazanıyorlardı.
Hüseyin ve oğlu Zekeriya köy köy dolaşıyordu.
Önce yaya, sonra bir eşekle.
Müzisyendiler – davul ve zurna çalıyorlardı – ama aynı zamanda sünnetçi, nalbant ve pehlivandı.
Çok yönlü adamlardı.
Ve çevrelerine ilham veren insanlardı.

Zekeriya daha sonra anneannem Penpe’nin eşi olacaktı.
Evlendiklerinde ortak mücadeleleri başladı.
Hayat çok zordu.

Ama yine de yeni adımlar attılar.
Dedem hep gururla derdi:
“Biz kendi evine taşınan ilk çift olduk.”
Sadece birkaç metre ötede, basit bir evdi bu.
Ama bağımsızlığın, ilerlemenin sembolüydü.
Daha büyük adımların ilk adımıydı.

Sonra dedem çalışmak için İstanbul’a gitti.
Yıllarca geri dönmedi. Ne para gönderdi ne haber verdi.
Telefon yoktu, sosyal medya yoktu. Sadece sessizlik vardı.

Ve yine de… Anneannem aileyi bir arada tuttu.
Anne-baba evine dönmedi.
Dört çocuğunu büyüttü.
Sadece bir ineği vardı. Süt yoğurda, yoğurt peynire dönüşüyordu.
Kimseye yük olmadan.
Kırılmadan.

İşte onun gücü buydu.

Bir söz vardır, hep hatırlarım:
“Güçlü kadınlar yalnızca güçlü kızlar değil, güçlü oğullar da yetiştirir.”

Ve bunun en güzel örneğini kendi ailemde gördüm.

Anneannem okuma yazma bilmiyordu ama en büyük oğlu – yani babam – okusun diye uğraştı.
Bir çift ayakkabının zenginlik sayıldığı bir dönemde onu öğretmen okuluna gönderdi.
Yırtık plastik ayakkabılarla…
Her gün saatlerce yürüyerek…

Ama asla vazgeçmedi.
Eğitime inandı.
Bildi ki: Bilgi, daha iyi bir hayatın anahtarıdır.

Ve öyle oldu: Oğlu öğretmen oldu.
Sadece öğrenen değil, öğreten bir insan.
Işık saçan, yol gösteren, toplum inşa eden bir insan.

Ve evet, eğitim yolunda annemle tanıştı.
Annem de öğretmen okulunda okuyordu.
Daha sonra Bahadın’ın ilk kadın öğretmeni oldu.
Düşünün: Kırsal bir yerde, kadınların neredeyse hiç çalışmadığı bir dönemde, o sınıfın karşısına geçti.

Bu sadece bir evlilik değildi.
Bu, nesilden nesile aktarılan değerler zinciriydi.
Aileye, köylülere, daha sonra çok daha geniş çevrelere yayılan bir zincir.
Onlarca, yüzlerce öğrenciye ders verdiler. Annem pek çok kişiye ilham oldu.
O evlilikten kardeşim Umut ve ben dünyaya geldik.

Ve size şunu söyleyeyim:
Yozgat’ın güçlü kadınları sadece kendi ailelerini güçlü kılmaz.
Köyleri güçlü kılar.
Şehirleri güçlü kılar.
Bir milleti güçlü kılar.

Onların emeği, duaları, kararlılığı: işte bugün burada bizi buluşturan o sessiz güçtür.

Hollanda’da yaşayan bizler için bu miras sadece bir hatıra değil.
Bir pusula.
Geleceğe yön gösteren bir işaret.

Kardeşim ve ben çocukken Hollanda’ya geldik.
Ben üç yaşındaydım, o yedi.
Dili öğrendik, okula gittik.
Ve çok genç yaşta anladık ki:
Hayat sadece kendimizle ilgili değil.
Topluma katkı sağlamakla ilgili.

Okuduk, üst üste eğitimler aldık:
İkimiz de MAVO’dan başladık, üniversiteye kadar ilerledik.
Ben hâlâ HAVO’dayken, kardeşim Delft’te okuyordu.
Haarlem’deki diğer gençlerle birlikte, 90’ların ortasında Haarlem Öğrenciler Birliğini kurduk.

O zamanlar bizim topluluğumuzdan okuyan sadece bir avuç genç vardı.
Bizden önce sadece birkaç kişi vardı.
Onlardan biri halam Fatma’ydı – çevrede yüksek öğrenim gören ilk kişi.

Ve kadın olduğu için bu daha da anlamlıydı.
O dönemde göçmenlerin çoğu eğitime yatırım yapmıyor, Türkiye’ye dönüş için biriktiriyordu.

Ama halam bu anlayışı yıktı.
Bütün baskılara rağmen okumaya devam etti.

Ondan sonra biz ilk kuşaktık. Henüz kalabalık değildik ama sayımız arttı.
HBO’larda ve üniversitelerde daha çok öğrenci olduk.

Kadınlar sayesinde, büyüklerimizin vizyonu sayesinde öğrenciler çoğaldı.
Haarlem’de belki yirmi otuz gençtik.
HÖB’de hem okuduk hem çalıştık.
Öğrencilere ders verdik.
Aile toplantıları, bilgilendirme oturumları düzenledik.
Anne-babalarla eğitim sistemi arasında köprü olduk.
Onlarca Türk ve Faslı öğrenciye ders verdik.

Eğitimde başarı ve başarısızlık faktörleri üzerine yaptığımız araştırma ulusal ilgi çekti.
Belediye başkanı, Kraliçe Komiseri, hatta Milli Eğitim Bakanı gelip bizi dinledi.
Sonra bizler de belediye başkanı, devlet bakanı, hatta bakan olduk. Burada örnek olarak Günay Uslu var.

Düşünebiliyor musunuz?
Biz – göçmen çocukları.
Biz – okula yalınayak giden kadınların torunları – eğitim sisteminin geleceği hakkında fikir sorulan insanlar olduk.
Sadece fikrimiz alınmadı, yön verdik.
Artık hakkımızda konuşulmasına izin vermedik, sahneye çıktık.

Hanımefendiler, beyefendiler, bütün bunların kökü tek bir şeye dayanıyor:
Kadınların gücü.

Her zaman görünür olmayan kadınlar…
Işığı aramayan, alkış peşinde koşmayan kadınlar…
Ama değişimin sessiz motoru olan kadınlar.

O yüzden asla unutmayalım:

Güçlü kadınlar, güçlü toplumlar yaratır.

Ve bu mesaj sadece bugüne ait değil.
Sadece Anneler Günü’ne değil.
Her güne ait bir mesajdır.

Hadi bu mesajı birlikte yayalım.
Ailelerimizde, topluluklarımızda, artık “vatanımız” dediğimiz bu ülkede.

Ve asla unutmayalım:
Her güçlü erkeğin, her güçlü kızın, her güçlü oğlun arkasında bir kadın vardır.

Belki dışarıya görünmeyen,
ama ailesi, köyü, milleti – hepimiz için vazgeçilmez olan bir kadın.

GÜLSEMİN KONCA’NIN KONUŞMASININ TAMAMI

Sevgili katılımcılar, değerli kadınlar,

Amsterdam’ın bu çok sesli, çok renkli buluşmasında hepinizi yürekten selamlıyorum.

Bugün burada “güçlü kadınlar” üzerine konuşmak için bir aradayız.
Ben güçlü kadınları kalemimden tanıdım. Çünkü ben bir yazarım. Ama ben size güçten önce “kadın”ı anlatmak istiyorum.

Kadın nedir? Bazen bir annenin sessiz duası, bazen bir kız çocuğunun hayali, bazen de toplumun dayattığı zincirleri kıran cesur bir figür. Ama her şeyden önce, kadın bir hikâyedir. Ve işte o hikâyeyi yazıya döktüğümüzde, kadın yalnızca var olmaz; aynı zamanda kalır, yaşar, iz bırakır.

Kitaplarımda kendime ve okuyucularıma aynalar tuttum. Altı kitabım var. Üçü aile ve çocuk eğitimi üzerine; evlilik, anne- baba olma halleri, ilişkilerin görünmeyen yükleri. Diğer üçü ise kişisel gelişim üzerine; insanın kendini bulma yolculuğunu, yeniden doğmayı, içindeki karanlıkla yüzleşip ışığına kavuşmayı anlattım.

Peki bu kitapların güçlü kadınlarla ne ilgisi var?

Aslında hepsiyle. Çünkü her sayfamda, her cümlemde, satır aralarında bir kadının gözyaşı, bir annenin çığlığı, bir genç kızın umudu, bir eşin sabrı, bir annenin direnişi var. Benim için güçlü kadın, “hiç ağlamayan” kadın değildir. Tam tersine, gözyaşını saklamayan, incindiğinde bile ayağa kalkmayı bilen, kendine rağmen çocuklarını yaşatan, ailesini ayakta tutan kadındır.

Benim için güçlü kadın, gücünü kaslarında, parasında ya da ünvanında taşımak zorunda değil. Güçlü kadın, içindeki fırtınayı kelimelere dökebilen, yaşadığı acıyı, aşkı, kaybı anlatabilen kadındır. Çünkü yazı, kadını görünür kılar. Yazı, kadının varlığını “geçici” değil “kalıcı” yapar.

Kalem, çoğu zaman kılıçtan keskin olur. Ben de kendi kitaplarımda hep şunu yapmaya çalıştım: Görülmeyen, konuşamayan, içini dökemeyen kadınlara bir ses olmak. Kimi zaman gurbette hasret çeken, kimi zaman evliliğinde sessiz çığlıklar atan, kimi zaman sandıklara mektuplar saklayan kadınlar. Onların hikâyelerini yazdım, çünkü biliyorum ki: Bir kadının hikâyesi yazıldığında, aslında binlerce kadının hikâyesi görünür olur.

Edebiyat, kadınlara iki şey verdi: Birincisi ayna, ikincisi sahne. Ayna, çünkü kadın edebiyatta kendini gördü. Sahne, çünkü kadın kendi sesini başkalarına duyurdu. Bugün hâlâ pek çok kadın kendi hikâyesini yazamıyor. Ama biz yazarlar, onların gözleri, onların kalemi, onların dili oluyoruz. Bu yüzden edebiyat, kadınlar için bir özgürlük alanıdır. Bir sığınaktır. Bir meydandır.

Benim kitaplarımda kadın bazen anne, bazen eş, bazen kız çocuğu, bazen sadece “kendisi”. Ama her durumda bir mücadele var. Çünkü biz kadınlar, yalnızca başkaları için değil, kendi varlığımızı ispat etmek için de direniyoruz.

“Anne Üşürse Çocuk Donar” dedim. Kitabımda, aslında tüm annelerin yükünü, fedakârlığını, kırılganlığını anlattım. Oradaki anne, tek başına bir ülkeyi, bir nesli taşıyabilecek kadar güçlü. Ama en kırıldığı yer, evladı… Şunu hiç unutmadım: Bir kadının gücü, sadece kendi hayatını değiştirmekle sınırlı değildir. O güç, çocuklarına, ailesine, topluma, hatta dünyaya dokunur.

Bir annenin sustuğu yerde bir çocuğun sesi kısılır. Bir kadının hayali yok edilirse, bir neslin ufku daralır.

Sözlerimi bitirirken şunu söylemek istiyorum: Güçlü kadın olmak, kendini var edebilmek, sesini bulabilmek, kendi hikâyesini yazabilmektir. Ben bir yazar olarak şuna inanıyorum: Kadınların hikâyeleri yazıldıkça, anlatıldıkça biz daha güçlü olacağız. Bu değerli organizasyonu düzenleyenlere, emeği geçen herkese ve bugün burada bulunarak zamanınızı, yüreğinizi paylaşan siz kıymetli katılımcılara teşekkür ediyorum.

NİLAY CEBER’İN KONUŞMASININ TAMAMI

Evlilik çağı geldiğinde, sarayların kapıları birbiri ardına çalındı. Krallar ve prensler sıraya girdi; kimisi bizzat geldi, kimisi elçiler gönderdi. Yolculuklar yapıldı, anlaşmalar imzalandı, düğünler düzenlendi. Ama bütün bunlar, onun iradesi sorulmadan, onun onayı alınmadan gerçekleşti.

Bu hikâye kulağa bir efsane gibi geliyor. Ve öyle de… Bu, Truva’nın Helen’inin hikâyesi. Tarih boyunca bir savaşın fitilini ateşleyen kadın olarak anlatılagelen Helen. Oysa belki de o, sadece seçme hakkı elinden alınmış biriydi. Belki de o, sesi hiç kaydedilmemiş, kendi iradesi yok sayılmış bir kadındı.

İşte bu düşünce beni sarstı. Ama aynı zamanda şunu da merak ettim: Peki, daha yakın hikâyeler nasıldı?

Bunun için annemle konuştum. Bu öyle sıradan bir konuşma olmadı. Çünkü bu kez bir evlat gibi değil, bir kadın kadına dinledim onu. Annelik kimliğini bir kenara bıraktım, ona “kadın” gözüyle bakmak istedim. Kimdi o evlendiğinde? Aşıktı mı? Gerçekten seçme şansı oldu mu? Onun hakiki hikâyesi neydi?

O söyleşilerden bir film doğdu. Ortaya çıkan sadece annemin portresi değil; aynı zamanda benim kendi iç yolculuğum, kendi sorgulamam oldu. Anladım ki onun hikâyesi, hem geçmişin öyküleriyle hem de bugünün öyküleriyle yankı buluyor.

Çünkü hâlâ, her hafta yeniden kadınlar zorla evlendiriliyor. Kimi zaman açık bir şiddetle, kimi zaman sessizce… Bazen aile sevgisi uğruna istemediğini kabullenmek zorunda bırakılıyor, bazen de sesi daha duyulmadan susturuluyor.

Bu durumda sorulacak soru şu: Karşımızdaki şey, çağlar boyunca sürüp gelen bir trajedinin farklı zamanlarda, farklı kılıklarda yeniden sahnelenmesi mi? Yoksa biz bugün yaşanan trajedileri, çok eski zamanların hikâyelerinde mi tanıyoruz?

İşte ben de bu yüzden bu çalışmayı yaptım. Çünkü Helen’in yankısını duydum. Çünkü annemin yankısını duydum.

Ve fark ettim ki: Annemin hikâyesini dinleyerek ben de bir şey kazandım. Yeni bir bağ, daha derin, daha sahici bir bağ. Daha dürüst, daha çıplak bir bakış açısı.

O yüzden diyorum ki: Dinlemeye devam edelim. Sorular sormaya cesaret edelim. Cevaplarımızda dürüst olalım. Yakınımızdaki hikâyelere kulak verelim. Yüzyıllar öncesinden gelenlere de… Bugün yanı başımızda sessizce yaşananlara da…

Çünkü ancak gerçekten dinler, gerçekten sorarsak, sessizliği kırabiliriz. Ve belki de ancak o zaman, trajedilerin aynı acıyla tekrar tekrar sahnelenmesine engel olabiliriz.

SEMİHA NUR TURGUT’UN KONUŞMASININ TAMAMI
“Geçmişin geleceğini belirlemez, onu sen belirlersin.”
Benim adım Semiha Nur Turgut (22). Kumar bağımlısı bir babayla büyüdüm. Daha küçük yaşta, koşullarımın üstesinden gelecek kadar güçlü olma sorumluluğunu hissettim. Başkaları çocuk olabilirken, ben hayatta kalmayı öğrendim. Bu ağır bir şey gibi geliyor – ve gerçekten de öyleydi. Ama bana bugüne kadar taşıdığım içsel bir güç verdi.

Şunu biliyordum: Ben farklı bir yol izlemek istiyorum. Geçmişimi tekrarlamak değil, kendi yolumu yaratmak istiyordum. İşte bu güç beni bugünkü halime getirdi: Go Rise Coaching & Sisterhood’un kurucusu.

Go Rise, benim gibi içinde bulundukları çevrenin ya da bazen kendilerinin düşündüğünden çok daha fazlasını içinde taşıyan genç ve hırslı kadınlar için var. Bu kadınlar kalıpları kırmak, kendi seçimlerini yapmak ve çoğu zaman konfor alanlarının dışına çıkarak fırsatları yakalamak istiyor.

Sisterhood topluluğumuzda kırılganlık, güç ve büyüme merkezde. Burada hikâyelerin paylaşıldığı, güvensizliklerin kabul edildiği ve hedeflerin beslenip güçlendirildiği bir alan sunuyoruz. Çünkü ben, gerçek büyümenin ancak maskeni çıkarmaya cesaret ettiğinde ve kendine tamamen izin verdiğinde başladığına inanıyorum.

Benim misyonum sadece koçlukla sınırlı değil. Genç kadınların birbirini güçlendirdiği, kendilerini geliştirdiği ve gelecekleri için yeni bir hikâye yazdığı bir hareket yaratmak istiyorum. Çünkü senin geçmişin kim olacağını belirlemez, onu sen belirlersin.

Bu yüzden yalnızca bireylerle değil, aynı zamanda gençlere ve genç kadınlara fırsatlar sunmak isteyen şirketler, okullar ve kuruluşlarla da iş birliği yapıyorum. Birlikte köprüler kuruyor, gelecek nesillere ilham veriyor ve insanlara yatırım yapmanın, rakamların asla ifade edemeyeceği kadar büyük bir değer kattığını görünür kılıyoruz.

Ben 22 yaşındayım. Yaşımdan çok daha ağır bir hikâyem var. İşte tam da bu yüzden buradayım. Geçmişimin kurbanı olarak değil, kendi geleceğimin yaratıcısı olarak.

Go Rise; ayağa kalkmayı, seçim yapmayı ve büyümeyi temsil ediyor.

AYNUR BAYRAM’IN KONUŞMA METNİNİN TAMAMI

Ben 1972 yılında, 7 yaşımda Hollanda’ya geldim. Ben, Hollanda’daki ilk güçlü Türk erkeklerinin kızıyım. Ne yazık ki aile birleşiminden sonra, anne ve babamın evliliği sadece 5 yıl sürdü. Boşanma nedeniyle kardeşimle ben yeterince ilgi göremedik ve ilkokuldan sonra daha alt mesleki eğitime yönlendirildik. O jenerasyonda erkekler LTS’ye (Lager Technische School) gönderilir ve çoğunlukla oto tamircisi olurlardı. Kızlar ise LHNO’ya (Lager Huishoud en Nijverheid Onderwijs) yönlendirilirdi; burada hazır giyim, yemek, kuaförlük veya büro işleri seçilebilirdi. Ben de böylece bu okula gittim ve hazır giyimi seçtim. Burada dikiş öğrendim ve pantolon, tayyör ve mont dikebilecek bir atölye açacak seviyeye geldim.

Annem, köy kökenli, okuma yazma bilmeyen, sağlığı da zayıf (astım hastası) bir kadındı. Hollanda’ya gelişinden sonraki 5 yıl içinde, ergenlik çağındaki iki çocuğuyla yalnız başına kaldı! Analfabet! Yarı kör, derdi kendisi için hep. Boşandıktan sonra tek bir mottosu vardı: “Çocuklarım (erkek-kız ayırımı olmadan) kendi ayakları üzerinde durabilmeli ve evlenmeden önce maddi olarak bağımsız olmalı.” Bizim hayattan bir şeyler yapmamız gerekiyordu. Ben pes ettiğim zamanlarda, onun güçlü itişini hissederdik: “İsteyenin bir yolu vardır”, “Hayır zaten cebinde, belki evet kazanabilirsin”, “Ağızlarına tokat mı vuracaklar, söyle”…
Ne yazık ki annemi 58 yaşında kaybettim, ben 32 yaşındaydım. Hâlâ, kendime güvensiz hissettiğimde onun sesini duyar gibi olurum.

Nasıl psikiyatrist olduğumu ben de anlamıyorum… 😊
Ben öğretmen, ilkokulda sınıf öğretmeni olmak istiyordum. Ama ev ekonomisi okuluna gönderildiğim için bu şansım yoktu. Öğretmenlik için MAVO, HAVO ve PABO gerekiyordu. Ama içimde bir şey vardı, annem onu görüyordu. Boşanma sürecinde, hayatta gerçekten “isteyenin bir yol bulduğunu” keşfetmişti. İstediğini sana kimse getirmez; sen istemelisin, sen koparmalısın! Aramaya devam etmeli, en önemlisi kendine güvenmelisin.

Annem bizimle veli toplantılarına gelirdi. Bir toplantıda DEKAN’a “öğretmen olmak istediğimi” söylemek zorundaydım. Çok utanıyordum, çünkü ‘aptal annem bunun bir ev ekonomisi okulu olduğunu anlamıyor’ diye düşünüyordum. Ama söylemek zorundaydım ve utana sıkıla söyledim. Dekan bana, ev ekonomisi okulunda MAVO sınavı yapılabileceğini, üç ders C seviyesinde olursa VHBO’ya (HAVO seviyesinde) geçiş yapabileceğimi söyledi. Bir pencere açıldı ve annemin gücüyle tüm dersleri C seviyesinde vererek o pencereyi sonuna kadar araladım. Böylece VHBO’ya geçtim, oradan da PABO’ya (öğretmenlik eğitimi) girmek için HAVO diploması aldım.

Peki nasıl oldu da doktor oldum, çünkü eğitim ve sağlık birbirinden çok farklı…
VHBO’da fen derslerindeki notlarım, eğitim derslerimden yüksekti. (Evet, evet, yine) bir veli toplantısında öğretmenim bana, neden öğretmenliği seçmek istediğimi, neden bu tarafı seçmediğimi sordu. Ben reddettim, çünkü öğretmen olmak istiyordum. Ama annem o “bu taraf”ı öğrenmek istedi. Öğretmen “doktorluk” dediğinde karar verilmiş oldu: Doktor olacaktım! Nokta! Annem için mesele kapanmıştı.

32 yaşıma kadar (onun ölümüne dek) annem benim gücüm, desteğim, dayanağımdı. Onun ölümünden sonra bir süre ne yapacağımı bilemedim, çünkü gücüm kaybolmuştu. Aile hekimim o zaman bana şöyle dedi: “Gücün annen değildi, sen annenin gücüydün. O, hayatında eksik kalan her şeyi sende buldu ve yaşadı.” Bunu hâlâ hissediyorum. İçimde gerçekten bir şey varmış…
Her şeyden önce kendine güvenmen gerek; kendi iraden, kendi itici gücün, kendi inatçılığın. Çevremdeki insanlardan da şanslıydım, çoğumuz gibi. İlk önce 32 yaşıma kadar annemdi, sonra da bugüne dek eşim oldu. Çok kez pes ettim, ama o bana hep güvendi, gereken desteği ve itişi verdi. Güçlü bir erkeğin arkasında bir kadın vardır, güçlü bir kadının arkasında ise bir erkek. Biz bunun yaşayan kanıtıyız.

Peki şimdi ne yapıyorum?
Doktor oldum ve 45 yaşımda uzman, psikiyatrist olmaya karar verdim. O zamana kadar psikiyatri alanında doktordum ama bir psikiyatristin gözetiminde çalışıyordum. Üst üste üç vaka oldu, kültürel sorunlarla ilgiliydi ve ben bu konuda ‘Batılı psikiyatristimden’ daha fazla bilgiye sahiptim. Ama o beni dinlemek istemedi ve hep Batı protokolünü uyguladı. Ben de arkasında durmadığım şeyleri yapmak zorunda kaldım. Sonunda yumruğumu masaya vurdum: “Ben kendim psikiyatrist olacağım ve o zaman toplum için gerekli olanı yapmama kimse engel olamayacak!”
Asla öğrenmek için geç değildir!
Şimdi 13 yıldır psikiyatristim. Psikiyatrist olduktan iki yıl sonra kendi girişimimi başlattım: JOY GGZ (www.joyggz.nl). Girişim çok büyüdü. Şimdi Arnhem’de 200’den fazla hastası ve 11 çalışanı olan bir kurum halindeyiz.

Öğrencilik yıllarımda Arnhem Diyanet Camii’nin kadınlar kolu yönetiminde görev aldım. Harika yıllardı. Bunun yanında toplum ve eğitim yararına (örneğin Türkçe için El Ele) birçok gönüllü çalışma yaptım. Ayrıca dolaylı olarak siyasette aktif oldum ve Arnhem’in yeniden inşası için çekirdek ekipte yer aldım.

Yakın zamana kadar, MÜSİAD’ın ilk yönetiminde, MÜSİAD Kadınlar Başkanı olarak görev yaptım.
Şu anda ise hızla büyüyen girişimim JOY GGZ’nin yanında, 2023’te Türkiye’deki büyük deprem sonrası kuruluşuna katkıda bulunduğum TPP’nin (Türk Psikiyatri Platformu) yönetiminde yer alıyorum.

TÜRK BİLGİ VE BELGE MERKEZİ BAŞKANI MUSTAFA ÖZCAN’IN KONUŞMASI

Saygıdeğer konuklar,

Ben Mustafa Özcan. Hollanda’ya bundan kırk yıl önce, genç yaşta büyük hayallerle geldim. Burada bir gelecek kurmak, bana kapılarını açan topluma katkıda bulunmak istiyordum. Bu hayal zaman içinde gerçekleşti. Eğitimimi tamamladım, hem kamu hem de özel sektörde çalıştım. Ama beni en çok motive eden şey, topluma hizmet etme arzum oldu.

Bu nedenle daha en başından itibaren çeşitli Türk ve Hollanda derneklerinde aktif görevler üstlendim. Bu çalışmalarda gördüm ki, Türk asıllı Hollandalılar ve diğer etnik grupların ihtiyaçları giderek daha da çeşitleniyordu. Modern toplumun beklentileri büyürken, mevcut kuruluşların sundukları yetersiz kalıyordu. Çünkü dernekler parçalanmış, her biri sadece küçük bir kesime hitap eder hale gelmişti. Oysa bizi birleştirecek, ortak çıkarlarımızı savunacak güçlü bir yapıya ihtiyaç vardı.

Bu sorundan yola çıkarak, dört yıl önce dostum Deniz Koker ile şu soruyu sorduk:
“Türklerin çıkarlarının gerçekten korunmasını nasıl sağlayabiliriz?”

Bu soruyu önce hukukçulara, sonra doktorlara, ardından mühendis ve akademisyenlere yönelttik. Hepsi aynı yanıtı verdi: “Mevcut imkânlar artık yetersiz.” İşte bu noktada yeni bir kuruma ihtiyaç olduğu netleşti. Böylece, “Artık bizim hakkımızda, biz olmadan konuşulmayacak” mottosuyla Türk Bilgi ve Dokümantasyon Merkezi (TCID)’ni kurduk.

TCID’nin misyonu çok açıktır: Türk toplumunun haklarını, Türk dilini ve kültürünü korumak; ayrımcılıkla mücadele etmek; eşit fırsatlar yaratmak; toplumumuzu bilgi, eğitim ve dayanışma yoluyla güçlendirmektir. Yerel ve ulusal yönetimlerle, sivil toplum kuruluşlarıyla ve diğer paydaşlarla iş birliği içinde çalışıyoruz.

Bugün burada toplanmamızın sebebi, TCID’nin önemli bir yapı taşını hayata geçirmek: Kadınlarımıza adanan yeni bölümümüzü tanıtmak. Çünkü biliyoruz ki toplumun belkemiği kadındır. Kadınların gücü, bilgeliği ve yaratıcılığı olmadan ne toplum gelişebilir ne de gelecek inşa edilebilir.

İşte bu yüzden, bugün STERKADIN bölümünü sizlere sunuyoruz. Bu yeni oluşum, her yaştan, her geçmişten kadına açık bir buluşma ve paylaşım platformu olacak. Kadınların sesini duyuracağı, özgürce seçim yapabileceği ve topluma yön vereceği bir alan yaratmayı hedefliyoruz.

Atatürk’ün de söylediği gibi: “Dünyada gördüğümüz her şey kadının eseridir.”
Biz inanıyoruz ki bugünün başarılı Türk kadınları, yarının gençlerine yol gösterecek rol modellerdir. Onların başarı hikâyeleri, gelecek nesillere ilham olacak ve cesaret verecektir.

Bu tarihi günde aramızda olduğunuz için hepinize teşekkür ediyorum. Gelin, bu anı birlikte kucaklayalım. Çünkü gelecek kadının geleceğidir.

                           *******************

DE OPMARS VAN TURKSE VROUWEN IN NEDERLAND:

Onze Ambassadeur in Den Haag Fatma Ceren Yazgan, onze Consul-Generaal in Amsterdam Mahmut Burak Ersoy, onze Ereconsul Titus Kramer, voormalig Minister van Binnenlandse Zaken Judith Uitermark en honderden Turkse vrouwen kwamen samen tijdens een indrukwekkende conferentie in het Corendon Hotel.

Minister, Burgemeester, Parlementslid en Ambassadeur…
Ingenieur, Arts, Psycholoog en Advocaat…
Actrice, Schrijver, Journalist en Kunstenaar…
Academicus, Ondernemer, Zakenvrouw/-man en Pionier van het maatschappelijk middenveld…
Sportvrouw/-man, Modeontwerper, Musicus en Regisseur…

Bij het door het Turks Informatie- en Documentatiecentrum georganiseerde evenement, volgden een storm van applaus en een vloed van tranen elkaar op.

İlhan KARAÇAY schreef

Beste Lezers,
In mijn meer dan 60 jaar durende journalistieke loopbaan heb ik, zowel in Nederland als elders in de wereld, aan talloze evenementen deelgenomen. Deze heb ik steeds onder de signatuur “İlhan KARAÇAY bericht” in vele media gepubliceerd.
Ik heb aan heel wat gebeurtenissen deelgenomen die mij diep hebben geraakt en ontroerd.
Van sport tot kunst, van concerten tot festivals en van seminars tot tentoonstellingen: telkens weer heb ik mij gelukkig gevoeld tijdens en na zulke evenementen.
Maar de bijeenkomst die eergisteren plaatsvond in het Corendon Hotel, vlakbij Schiphol, raakte mij buitengewoon diep.

Het thema van het evenement was: ‘Onze vrouwen in Nederland en hun rechten’.
De organisator was het nieuw opgerichte Turks Informatie- en Documentatiecentrum.
Behalve onze Ambassadeur in Den Haag Fatma Ceren Yazgan, onze Consul-Generaal in Amsterdam Mahmut Burak Ersoy, onze Ereconsul Titus Kramer en voormalig Minister van Binnenlandse Zaken Judith Uitermark, waren ook opinieleiders zoals Veyis Güngör en Mustafa Ayrancı aanwezig, evenals honderden van onze landgenoten. De presentatie was in handen van Sibel Köklü.

Sibel Köklü nodigde voor de openingstoespraak de voorzitter van het Centrum, Mustafa Özcan, op het podium uit.

Mustafa Özcan verklaarde in zijn toespraak dat hij veertig jaar geleden met grote dromen naar Nederland was gekomen en dat zijn verlangen om de samenleving te dienen zijn hele leven de grootste drijfveer is geweest. Özcan benadrukte dat, vanwege de gefragmenteerde structuur van de bestaande verenigingen, er behoefte was aan een sterke organisatie die de gemeenschappelijke belangen van de Turkse gemeenschap zou verdedigen. Om die reden hebben zij het Turks Informatie- en Documentatiecentrum (TCID) opgericht.

Vervolgens stelde Özcan binnen het TCID een nieuwe afdeling voor, speciaal gewijd aan vrouwen: STERKADIN. Özcan onderstreepte dat vrouwen de ruggengraat van de samenleving vormen en dat dit initiatief vrouwen een plek zal bieden waar zij hun stem kunnen laten horen, vrije keuzes kunnen maken en richting kunnen geven aan de samenleving.
(De volledige toespraak van Mustafa Özcan vindt u onderaan het bericht.)

Daarna nodigde presentatrice Sibel Köklü de eerste spreker, de CEO van Corendon Günay Uslu, uit op het podium.

Eregast van het evenement en tevens eigenaar van het hotel waar de conferentie plaatsvond, Günay Uslu, benadrukte in haar openingsspeech de rol van vrouwen in leiderschap. Ze vertelde dat ze vaak de enige vrouw aan tafel was, maar dat zelfs één stem genoeg kan zijn om diepgewortelde patronen te doorbreken. Diversiteit, zo stelde Uslu, is geen modewoord maar een strategische noodzaak. Zij benadrukte dat de veelzijdigheid die een migratieachtergrond met zich meebrengt het perspectief verbreedt, empathie versterkt en het vermogen biedt bruggen te bouwen – essentieel voor goed leiderschap.

Uslu zei dat leiderschap niet draait om applaus krijgen, maar om kunnen samenwerken met mensen die anders denken en kritisch zijn. Ze wees op het onmisbare belang van rolmodellen met de woorden: “Je kunt niet worden wat je niet ziet.” Haar moeder noemde zij haar grootste rolmodel. Verder benadrukte ze dat de succesverhalen van vrouwen richtinggevend zijn voor toekomstige generaties. “Zonder de kracht van vrouwelijk leiderschap verliezen we de helft van ons potentieel”, aldus Günay Uslu, die haar toespraak afsloot met de wens voor een inspirerende middag.
(De volledige toespraak van Günay Uslu vindt u onderaan het bericht.)

Na de toespraak van Günay Uslu zei presentatrice Sibel Köklü het volgende:
“Dank je wel Günay, voor je inspirerende woorden en voor deze gastvrije ontvangst hier bij Corendon. Jij bent een prachtig voorbeeld van vrouwelijk leiderschap, ondernemerschap en moed. Het is werkelijk bijzonder om deze middag te beginnen met iemand die laat zien wat er mogelijk is wanneer vrouwen hun plek innemen. Jij hebt de toon gezet voor een middag vol verhalen, inspiratie en verbindingen. En ik denk dat velen hier het met mij eens zullen zijn: jouw eigen reis en leiderschap zijn op zich al een bron van inspiratie. Precies daarover gaat deze middag: hoe vrouwen hun stem laten horen, hun talenten inzetten en nieuwe generaties inspireren.”

Vervolgens nodigde presentatrice Sibel Köklü uit het publiek Judith Uitermark, voormalig Minister van Binnenlandse Zaken in het kabinet-Schoof en een van de bewindspersonen die na de crisis aftrad, uit op het podium. Uitermark sprak kort over haar politieke loopbaan en benadrukte dat zij haar verbazing over de successen van Turkse vrouwen in Nederland niet kon verbergen.

Toen Sibel Köklü Demet Akpınar op het podium uitnodigde, zei zij:
“Onze volgende spreker neemt ons mee terug naar de wortels. Haar grootmoeder was een sterke vrouw die drie generaties inspireerde en richting gaf. Demet zelf is een gepassioneerde projectleider en een inspirerende persoonlijkheid. Laten we luisteren naar het verhaal van Demet Akpınar.”

In haar toespraak vertelde Demet Akpınar dat haar wortels teruggaan tot een klein dorp in Yozgat, bij haar overgrootmoeder Sadegül, en deelde zij de verhalen van sterke vrouwen met het publiek. Zij benadrukte dat Sadegül, ondanks haar weduwschap, haar acht kinderen grootbracht, en dat daarna zowel haar grootmoeder Penpe als haar moeder met vastberadenheid en doorzettingsvermogen niet alleen hun eigen gezinnen, maar ook hun dorp en gemeenschap versterkten.

Met de woorden “Sterke vrouwen brengen niet alleen sterke dochters, maar ook sterke zonen groot” gaf zij het voorbeeld van haar eigen vader en moeder die, dankzij hun opleiding, beiden tot leraren werden en zo de samenleving hielpen opbouwen.

Akpınar herinnerde eraan dat zij als kind naar Nederland kwam en dat haar generatie dankzij onderwijs een grote sprong maakte. Vanuit de Haarlemse Studentenvereniging begon een reis die voor veel jongeren leidde tot succesverhalen. Dankzij de visie van vrouwen en migrantenfamilies die in onderwijs investeerden, groeide het aantal jongeren dat verder kwam, en uit hun midden kwamen zelfs burgemeesters en ministers voort.

Zij sloot haar toespraak af met de woorden: “Sterke vrouwen creëren sterke samenlevingen” en benadrukte dat vrouwen, de vaak onzichtbare maar stille motoren van verandering, nooit vergeten mogen worden.

Na de met applaus beëindigde toespraak zei presentatrice Sibel Köklü:
“Dank je wel Demet. Jouw verhaal laat zien hoe diepgaand de invloed van sterke vrouwen doorwerkt in de volgende generaties.”
(De volledige toespraak van Demet Akpınar vindt u onderaan het bericht.)

De geweldige presentatrice Sibel Köklü kondigde vervolgens Gülsemin Konca aan met de woorden:
“Onze volgende spreker is een schrijfster; met haar romans en verhalen laat zij ons zien welke positie vrouwen in de Turkse gemeenschap innemen – en hoe deze positie kan veranderen. Vandaag zal zij ons in het Turks toespreken, maar na afloop geef ik een korte samenvatting. Laten we Gülsemin Konca met een warm applaus ontvangen.”

Tijdens de veelzijdige en kleurrijke bijeenkomst in Amsterdam liet schrijfster Gülsemin Konca het licht schijnen op de verhalen van sterke vrouwen door middel van literatuur. Met haar zes boeken heeft zij blijvende sporen nagelaten, zowel op het gebied van opvoeding en kind-onderwijs, als op het gebied van persoonlijke ontwikkeling. Zij vertelde dat zij in haar werk de onzichtbare lasten en weerbaarheid van vrouwen in woorden probeert te vangen.

Volgens Konca is een sterke vrouw niet degene “die nooit huilt”, maar juist degene die haar tranen niet verbergt; die, ook al wordt zij gekwetst, toch weer opstaat en haar gezin en kinderen overeind houdt. Zij benadrukte dat schrijven vrouwen zichtbaar maakt: “Wanneer het verhaal van één vrouw wordt opgeschreven, worden in feite de verhalen van duizenden vrouwen zichtbaar.” Het schrijven noemde zij een vrijheidsruimte, een toevluchtsoord en een strijdtoneel voor vrouwen.

In haar boek “Als de moeder het koud heeft, bevriest het kind” belichtte zij het opofferingsvermogen en de kwetsbaarheid van moeders. Zij zei dat waar een moeder zwijgt, de stem van het kind wordt gesmoord, en waar de droom van een vrouw wordt vernietigd, de horizon van een generatie vernauwt. Konca riep vrouwen op hun eigen verhalen te schrijven, met de woorden: “Naarmate de verhalen van vrouwen verteld worden, zullen wij sterker worden.”

Na haar toespraak zei presentatrice Sibel Köklü:
“Wat nu duidelijk naar voren komt is dit: de emancipatie van vrouwen overschrijdt grenzen – zowel in Turkije, als in Duitsland, als hier in Nederland.”
Daarop volgde een storm van applaus.
(De volledige toespraak van Gülsemin Konca vindt u onderaan het bericht.)

Toen Sibel Köklü Nilay Ceber op het podium uitnodigde, zei zij:
“Onze volgende spreker is theatermaker en regisseur. Haar werk draait om identiteit, vrijheid en het doorbreken van taboes. Vandaag zal zij fragmenten met ons delen uit haar indrukwekkende voorstelling Helena/Gül. Ik geef graag het woord aan Nilay Ceber.”

In haar toespraak benadrukte Nilay Ceber dat vrouwen in de loop van de geschiedenis vaak personen waren wiens wil werd genegeerd en wiens stem niet gehoord werd – vertrekkend vanuit de figuur van Helena van Troje. Terwijl zij het verhaal van Helena in vraag stelde, vertelde Ceber dat een diep gesprek met haar moeder zowel een portret van haar moeder als een innerlijke reis van haarzelf had blootgelegd. Dit proces mondde uit in een film, waarin duidelijk werd hoe de verhalen van het verleden resoneren met de verhalen van vandaag.

Ceber wees erop dat ook nu nog vrouwen gedwongen worden uitgehuwelijkt, een tragedie die door de eeuwen heen in verschillende vormen telkens weer wordt opgevoerd. Zij sloot af met de woorden: “Als we luisteren naar de verhalen dichtbij ons en diep in de geschiedenis, kunnen we de stilte doorbreken.”
(De volledige toespraak van Nilay Ceber vindt u onderaan het bericht.)

Daarna kondigde Sibel Köklü de volgende spreker aan, Semiha Nur Turgut, met de woorden:
“Onze volgende spreker is ondernemer, coach en CEO van Go Rise Coaching. Zij zal ons vertellen hoe jonge vrouwen en studenten tegenwoordig hun weg proberen te vinden – met of zonder rolmodellen. Laten we Semiha Nur Turgut met een warm applaus ontvangen.”

In haar toespraak vertelde Semiha Nur Turgut dat zij een moeilijke jeugd had, maar ondanks een vader die gokverslaafd was, haar eigen weg koos. Zij moest al op jonge leeftijd leren overleven en dat gaf haar een innerlijke kracht die zij tot vandaag met zich meedraagt. Turgut benadrukte dat zij het motto “Het verleden bepaalt je toekomst niet, jij bepaalt het zelf” als leidraad heeft aangenomen. Met die kracht richtte zij de gemeenschap Go Rise Coaching & Sisterhood op.

Zij legde uit dat de focus ligt op het doorbreken van patronen, het maken van eigen keuzes en het elkaar ondersteunen zodat jonge vrouwen kunnen groeien. Volgens Turgut begint echte ontwikkeling pas wanneer de maskers worden afgelegd en de confrontatie met kwetsbaarheid wordt aangegaan. Haar missie is niet alleen gericht op individuen, maar ook op samenwerking met bedrijven en instellingen om kansen te creëren voor jongeren. Zij sloot haar toespraak af met de woorden: “Ik ben geen slachtoffer van mijn verleden, maar de schepper van mijn eigen toekomst.”
(De volledige toespraak van Semiha Nur Turgut vindt u onderaan het bericht.)

Daarna nodigde Sibel Köklü, onder luid applaus, psychiater Aynur Bayram uit op het podium.

In haar toespraak vertelde Aynur Bayram dat zij op zevenjarige leeftijd naar Nederland kwam en een moeilijke jeugd had, maar dankzij de sterke steun van haar moeder stap voor stap in het onderwijs vooruitkwam. Oorspronkelijk wilde zij lerares worden, maar door haar succes in de exacte vakken koos zij voor de geneeskunde en werd uiteindelijk psychiater. Zij benadrukte dat vooral de sterke houding van haar moeder – die haar leerde dat “wie wil, een weg vindt” – een keerpunt in haar leven was.

Bayram wees erop dat veel mensen een psycholoog met een psychiater verwarren, en zei: “Ik ben psychiater”, waarmee zij het belang van haar vak onderstreepte. Met haar ervaring in de psychiatrie wil zij de behoeften van de samenleving dienen. Zij vertelde dat zij oprichter is van JOY GGZ in Arnhem, een instelling met meer dan 200 patiënten en 11 medewerkers. Daarnaast is zij actief in vrijwilligerswerk, vrouwenverenigingen, het eerste bestuur van MÜSİAD en het Turks Psychiatrie Platform. Zij sloot haar toespraak af met de woorden: “Het is nooit te laat om te leren” en onderstreepte de waarde die sterke vrouwen aan de samenleving toevoegen.
(De volledige toespraak van Aynur Bayram vindt u onderaan het bericht.)

Bij het verlaten van het evenement, dat werd afgesloten met een receptie, hield onze Ambassadeur in Den Haag, Fatma Ceren Yazgan, een korte toespraak en zei:
“Er zal een dag komen dat, nadat ik goed Nederlands heb geleerd, ook ik achterin de zaal op een stoel zal plaatsnemen.”
Haar woorden werden met applaus ontvangen.

Beste Lezers,
Ik wil u het Turks Informatie- en Documentatiecentrum voorstellen, dat een organisatie van dit kaliber wist te organiseren en dat ieder die aanwezig was diep raakte.

Later zal ik u de volledige toespraken presenteren.

TURKS CENTRUM VOOR INFORMATIE & DOCUMENTATIE (TC-İD)
STİCHTİNG TURKS CENTRUM VOOR INFORMATIE & DOCUMENTATIE (TC-İD)

Oprichting en Doelstelling
Het Turks Centrum voor Informatie & Documentatie (TCID) is op 30 april 2025 officieel opgericht in Amsterdam.
Deze stichting is een onafhankelijke, non-profitorganisatie die zich ten doel stelt om sociale, culturele en politieke kennisproductie, documentatie en bewustwording te ontwikkelen voor de Turks-Nederlandse gemeenschap in Nederland en, in bredere zin, voor de Turkse diaspora in Europa.
De kernvisie van het TCID is om – op basis van de waarden identiteit, representatie en verbinding – een platform te creëren waar iedereen in een inclusieve samenleving zijn of haar stem kan laten horen.

Werkterreinen en Structuur
Het Centrum heeft een veelzijdige organisatiestructuur. De volgende afdelingen en werkvelden vormen de belangrijkste functionele onderdelen van TCID:

• Denktank (Think Tank): Onderzoek, maatschappelijke analyse en beleidsvoorstellen ontwikkelen

• Lobby & Beleidsafdeling: Invloed uitoefenen op besluitvormingsprocessen en representatie versterken

• Juridische Afdeling: Voorlichting over wetgeving, rechten en regelgeving

• Documentatie-afdeling: Archiefbeheer, historische documenten, verzamelen van generaties verhalen

• Mediadepartement: Informatieve campagnes, mediaproductie, analyse van publieke perceptie en imago

• Afdeling Racisme & Discriminatie: Bewustwordingscampagnes en dialoogplatforms

• Vrouwenafdeling: Vergroten van zichtbaarheid, leiderschap en participatie van vrouwen

• Jongerenafdeling (16–28 jaar): Projecten gericht op talentontwikkeling, participatie en sociale binding

• Vrijwilligersprogramma: Actieve betrokkenheid van leden uit de gemeenschap

Het TCID ziet het als een verantwoordelijkheid om verhalen, kennis en ervaringen te verzamelen, te bewaren en te delen. Het nodigt iedereen uit om mee te denken, bij te dragen en deel te nemen aan de ontwikkeling van de gemeenschap.

Missie en Kernwaarden
De missie van het TCID is: de Turkse gemeenschap in Nederland sociaal, cultureel en politiek te versterken, haar identiteit en geschiedenis zichtbaar te maken, kennis te produceren en projecten te ontwikkelen die gericht zijn op sociale rechtvaardigheid.
De organisatie is gebouwd op de principes van identiteit, representatie en verbinding en wil in dit kader een brug slaan tussen ervaringen uit het verleden en toekomstperspectieven.

Daarnaast richt het TCID zich op thema’s als machtsverhoudingen in de samenleving, gelijkheid, participatie en het tegengaan van uitsluiting. Het streeft ernaar een bewustwordingsplatform te zijn tegen racisme, discriminatie en stigmatisering.

Activiteiten, Projecten en Bijdragen

• Via de Documentatie-afdeling worden zeldzame en waardevolle herinneringen verzameld en gearchiveerd, zoals de verhalen van families die al drie generaties in Nederland leven.

• De stichting organiseert conferenties, tentoonstellingen en informatieve activiteiten die de samenleving intellectueel voeden.

• Met fondsenwervings- en ondersteuningscampagnes wordt de duurzaamheid van onafhankelijke projecten gewaarborgd; iedere financiële bijdrage ondersteunt de cultuur-, kennis- en gemeenschapsprojecten van de stichting.

• Er worden actieve inspanningen geleverd om de stem van de Turks-Nederlandse gemeenschap te laten horen in maatschappelijke representatie, mediaverschijning en publieke debatten.

Toekomstvisie
Het TCID richt de eerste jaren op het leggen van een stevig fundament, het vergroten van maatschappelijke betrokkenheid en het creëren van een veilige ruimte binnen de gemeenschap. In de komende periode wil het Centrum zijn positie versterken met bredere samenwerkingen, educatieve programma’s, grootschalige documentatieprojecten en internationale verbindingen.

NU IS HET WOORD AAN DE SPREKERS…

DE VOLLEDIGE TOESPRAAK VAN GÜNAY USLU

Aan mij de eer om deze conferentie te openen. Waarvoor veel dank.

Ik heb vaak aan tafels gezeten waar ik de enige vrouw was.

In de politiek, in boardrooms, in de bouw, bij wetenschappelijke instellingen….. Soms voelt dat ongemakkelijk.

Maar elke keer ontdekte ik weer dat één stem de dynamiek kan veranderen.

Alleen al je aanwezigheid kan helpen om vastgeroeste patronen te veranderen.

Ook veel onderzoeken laten dat zien: Organisaties met meer vrouwen in de top, zijn innovatiever, veerkrachtiger en succesvoller.

Diversiteit is geen modewoord. Het is (en blijft!) een strategische noodzaak.

Iets verbindt ons vandaag. Namelijk diversiteit, een migratieachtergrond. En die achtergrond heeft ons veel geleerd, veel gebracht.

• We kunnen schakelen tussen verschillende werelden, tussen verschillende talen en culturen.

• Op het zelfde moment kunnen we horen in een taal, terwijl we in andere taal kunnen kijken.

• Soms zijn we een buitenstaander, maar tegelijkertijd staan we overal midden in.

• Je hoort erbij, en soms ook niet.

Dat maakt je natuurlijk ook af en toe kwetsbaar, maar het is vooral een grote kracht. Het verruimt perspectieven, vergroot empathie en versterkt leiderschap.

• Want wie tussen verschillende werelden beweegt, buiten de bestaande structuren kan staan…

• ziet sneller waar systemen vastlopen… herkent kansen en bouwt bruggen.

En dat zijn nou precies de belangrijkste kenmerken van goed leiderschap.

Want leiderschap draait niet om applaus, het gaat er juist om dat je je omringt met mensen die anders zijn, die anders denken, die je uitdagen, die je tegenspreken en kritisch zijn.

En dat is niet altijd comfortabel, inderdaad, maar wel cruciaal.

Cruciaal om verandering te brengen. Iets in beweging te zetten.

Dat brengt mij bij rolmodellen… Ik was daar in het verleden een beetje bescheiden over, ook wel kritisch. Maar dat is over. Rolmodellen zijn onmisbaar.

Want je kunt niet worden, wat je niet ziet.

Iedere vrouw die vandaag haar verhaal met ons deelt,

legt een steen op de weg voor de volgende generatie.

En dan het thema van deze middag: De toekomst is vrouw. Eigenlijk denk ik dat de toekomst niet vrouwelijk óf mannelijk is. De toekomst is menselijk.

Maar zonder de kracht van vrouwelijk leiderschap missen we de helft van ons potentieel.

Een van mijn rolmodellen is mijn moeder. We hebben samen leren lezen. Ik was 7, zij was 40. Daarmee heeft ze mij laten zien dat je altijd verder kunt gaan. Dat er geen grenzen zijn aan de werelden die je kunt openen.

Dat je altijd je potentieel kunt benutten en anderen verbaasd kunt laten staan.

Ik wens u een inspirerende middag.

DE VOLLEDIGE TOESPRAAK VAN DEMET AKPINAR

Mijn verhaal begint eigenlijk niet bij mij. Het begint veel en veel eerder. Het begint in de vorige eeuw, in een tijd waarin de Republiek Turkije nog niet bestond – begin 1900. In Pohrek, een heel klein dorp in Yozgat, midden in Centraal-Anatolië.

Het begint bij de moeder van mijn oma, Sadegul.

Het was een periode vol onzekerheden. Vrouwen stonden vaak aan de zijlijn van het openbare leven. Hun namen kwamen niet in de kranten, hun foto’s hingen niet aan de muren.

En toch… ondanks alle ontberingen verloor Sadegul op jonge leeftijd haar man. Acht kinderen stonden er onder haar hoede. Acht! En zij hield stand.

Kunt u zich dat voorstellen? Een jonge weduwe, in een dorp, in een land dat zichzelf nog moest uitvinden. En toch: zij brak niet, zij boog niet. Zij keek het leven recht in de ogen. Als zij sprak, luisterde iedereen. Men wist: dit is een vrouw die de waarheid spreekt. Een vrouw die staat als een huis.

In die omgeving groeide haar oudste dochter, mijn oma Penpe, op. Zonder vader, maar samen met haar moeder droeg zij verantwoordelijkheid voor het gezin. Het kleine stukje land zorgde voor een bescheiden inkomen.

In dat huis werd niet alleen brood gedeeld, maar ook hoop. Niet alleen eten, maar ook doorzettingsvermogen. Niet alleen warmte, maar ook verantwoordelijkheidsgevoel. Niet alleen – maar samen.

Deze vrouwen droegen niet alleen het huishouden. Nee, ze bouwden karakter. Ze legden de fundamenten voor de volgende generatie.

In het aangrenzende dorp, Bahadın, leefde een gezin zonder land. Ze waren aangewezen op hun handen, op hun talenten. Hüseyin en zijn zoon Zekeriya trokken van dorp naar dorp. Te voet, later met een ezel. Ze waren muzikanten – trommel en zurna – maar ook besnijder, hoefsmid en worstelaar. Mannen van vele ambachten. En mannen die hun omgeving wisten te inspireren.

Zekeriya zou later de echtgenoot van mijn oma Penpe worden. Toen zij trouwden, begon hun gezamenlijke strijd. Het leven was hard.

En toch… zetten zij nieuwe stappen. Mijn opa zei altijd trots: “Wij waren het eerste stel dat een eigen huis betrok.” Een eenvoudig huis, slechts enkele meters verwijderd van het ouderlijk huis. Maar toch: een symbool van onafhankelijkheid, van vooruitgang. Een eerste stap naar grotere stappen.

Later vertrok mijn opa naar Istanbul, om te werken. Jarenlang bleef hij weg. Geen geld. Geen bericht. Geen telefoon, geen sociale media. Alleen stilte.

En toch… mijn oma hield het gezin bijeen. Ze keerde niet terug naar haar ouderlijk huis. Ze voedde vier kinderen op. Met niets anders dan een koe, waarvan de melk yoghurt werd, en de yoghurt kaas.

Zonder iemand tot last te zijn. Zonder zich te laten breken. Dat was haar kracht. ⸻ Er is een uitspraak die ik altijd heb onthouden: “Sterke vrouwen brengen niet alleen sterke dochters voort, maar ook sterke zonen.”

En het mooiste voorbeeld daarvan zag ik in mijn eigen familie. Mijn oma, analfabeet, zorgde ervoor dat haar oudste zoon – mijn vader – naar school kon. In een tijd waarin een paar schoenen al een teken van rijkdom was, stuurde zij hem naar de lerarenopleiding. Met gescheurde plastic schoenen. Uren lopen, dag in dag uit. Maar zij gaf niet op. Zij geloofde in onderwijs. Zij wist: kennis is de sleutel tot een beter leven. En zo werd haar zoon leraar.

Iemand die niet alleen zelf onderwezen was, maar ook anderen onderwees. Iemand die licht verspreidde, richting gaf, gemeenschappen opbouwde. En ja, in die weg naar onderwijs vond hij mijn moeder. Ook zij studeerde aan de lerarenopleiding. Zij werd later de eerste vrouwelijke lerares van Bahadın.

Denkt u zich in: in een landelijke omgeving, in een tijd waarin vrouwen nauwelijks buitenshuis werkten, stond zij daar – voor de klas. Dat was niet zomaar een huwelijk. Dat was een keten van waarden, doorgegeven van generatie op generatie. Een keten die zich uitbreidde naar familie, dorpsgenoten, en later nog veel verder.

Tientallen, honderden leerlingen gaven zij les. Mijn moeder inspireerde velen. Uit dat huwelijk werden mijn broer Umut en ikzelf geboren. En ik zeg u: de sterke vrouwen van Yozgat maken niet alleen hun eigen gezinnen sterk. Ze maken dorpen sterk. Steden sterk. Een heel volk sterk. Hun inzet, hun gebeden, hun vastberadenheid: dát is de stille kracht die ons hier vandaag samenbrengt.

⸻ Voor ons, die in Nederland wonen, is die erfenis méér dan een herinnering. Het is een kompas. Een richtingaanwijzer naar de toekomst. Mijn broer en ik kwamen als kinderen naar Nederland. Ik was drie, hij zeven. We leerden de taal, gingen naar school. En al heel jong begrepen we: ons leven gaat niet alleen over onszelf.

Het gaat erom dat we bijdragen aan de samenleving. We ging naar school, stapelden opleiding op oplediing: we beginnen allebei op de MAVO en stootten door door de universiteit. Wij sloegen de handen ineen, ik zat nog op de HAVO, hij studeerde al in Delft. Samen met andere jongeren uit Haarlem richtten we midden in de ‘90ee jaren de Studentenvereniging Haarlen Ogrenciler Birligi op. Toen waren er nog maar een handvol jongeren uit onze gemeenschap die studeerden. Voor onze tijd waren het er enkelen. Eén daarvan was mijn tante Fatma – de eerste uit de brede omgeving die hoger onderwijs volgde. En omdat zij een vrouw was, kreeg dat extra betekenis.

In die tijd investeerden maar weinig migranten in onderwijs. Velen spaarden voor de terugkeer naar Turkije. Maar mijn tante doorbrak die logica. Ondanks alle druk uit haar omgeving bleef zij studeren. Na haar waren wij de eerste lichting, nog steeds niet massaal, maar onze aantallen aan de HBO’s en universiteiten groeiden. Dankzij vrouwen zoals zij, dankzij de visie van mijn grootouders, kwamen er steeds meer studenten. Na haar waren wij de eerste lichting, nog steeds niet massaal, maar onze aantallen aan de HBO’s en universiteiten groeiden.

Dankzij vrouwen zoals zij, dankzij de visie van mijn grootouders, kwamen er steeds meer studenten. In Haarlem waren we misschien twintig of dertig jongeren. Tijdens onze tijd ibinnen HÖB studeerden we, werkten we. We gaven bijlessen. We organiseerden ouderavonden en informatiesessies. We werden een brug tussen ouders en het onderwijssysteem. Tientallen leerlingen van Turkse en Marokkaanse afkomst gaven we bijles.

Ons onderzoek naar succes- en faalfactoren in het onderwijs kreeg zelfs nationale aandacht. De burgemeester, de Commissaris van de Koningin, zelfs de minister van Onderwijs kwamen naar ons luisteren. Later zouden wij zelf burgemeester, staatssecretaris, Gunay Uslu is hier een voorbeeld van, en minister worden…. Kunt u zich dat voorstellen?

Wij – kinderen van migranten. Wij – kleinkinderen van vrouwen die zonder schoenen naar school gingen werden wij geraadpleegd over de toekomst van het onderwijs. We werden niet alleen geraadpleegd maar gaven richting. We lieten niet meer over ons praten, maar eisten het podium.

Dames en heren, dit alles heeft één wortel: de kracht van vrouwen. Vrouwen die niet altijd zichtbaar zijn in het publieke domein. Die geen schijnwerpers zoeken. Maar die de stille motor zijn achter verandering.

Laten we daarom nooit vergeten: Sterke vrouwen maken sterke samenlevingen. En dat is geen boodschap alleen voor vandaag. Niet alleen voor Moederdag. Nee – dit is een boodschap voor élke dag. Laten we die boodschap samen uitdragen. In onze gezinnen, in onze gemeenschappen, in dit land dat we nu ons thuis noemen.

En laten we nooit vergeten: achter iedere sterke man, achter iedere sterke dochter, achter iedere sterke zoon… staat een vrouw. Een vrouw die misschien niet zichtbaar is voor de buitenwereld, maar die onmisbaar is – voor haar gezin, voor haar dorp, voor haar volk, voor ons allemaal.

DE VOLLEDIGE TOESPRAAK VAN GÜLSEMİN KONCA

Beste deelnemers, waardevolle vrouwen,
Ik begroet jullie allen van harte bij deze veelzijdige en kleurrijke bijeenkomst in Amsterdam.

Vandaag zijn we hier samengekomen om te spreken over “sterke vrouwen”. Ik heb sterke vrouwen leren kennen via mijn pen. Want ik ben een schrijver. Maar vóórdat ik over kracht spreek, wil ik het hebben over de “vrouw”.

Wat is een vrouw?

Soms is zij het stille gebed van een moeder, soms de droom van een meisje, soms een moedige figuur die de ketenen van de samenleving doorbreekt. Maar bovenal is een vrouw een verhaal.
En wanneer dat verhaal op papier wordt gezet, bestaat de vrouw niet alleen, maar blijft zij ook voortleven en laat zij een spoor na.

In mijn boeken heb ik spiegels voor mezelf en mijn lezers geplaatst. Ik heb zes boeken geschreven. Drie daarvan gaan over gezin en kinderopvoeding: over huwelijk, ouderschap en de onzichtbare lasten binnen relaties. De andere drie gaan over persoonlijke ontwikkeling: over de zoektocht naar jezelf, hergeboorte en de confrontatie met je innerlijke duisternis om zo het licht te vinden.

Wat heeft dit alles met sterke vrouwen te maken?
Eigenlijk met alles. Want op elke pagina, in elke zin, tussen de regels door, zijn er de tranen van een vrouw, de schreeuw van een moeder, de hoop van een jong meisje, het geduld van een partner, de strijd van een moeder.

Voor mij is een sterke vrouw niet iemand die “nooit huilt”. Integendeel: het is de vrouw die haar tranen niet verbergt, die weet op te staan ondanks pijn, die haar kinderen laat leven ondanks haar eigen moeilijkheden, die haar gezin overeind houdt.

Voor mij hoeft een sterke vrouw haar kracht niet te ontlenen aan spieren, geld of een titel. Een sterke vrouw is iemand die de storm in haar binnenste onder woorden kan brengen, die haar pijn, liefde en verlies kan vertellen. Want schrijven maakt de vrouw zichtbaar. Schrijven maakt haar bestaan niet “tijdelijk” maar “blijvend”. De pen is vaak scherper dan het zwaard.

In mijn boeken heb ik altijd geprobeerd dit te doen: een stem zijn voor vrouwen die niet gezien worden, die niet kunnen spreken, die hun hart niet kunnen luchten. Soms vrouwen die in het buitenland heimwee kennen, soms vrouwen die in hun huwelijk stille schreeuwen slaken, soms vrouwen die brieven in kisten verbergen. Ik heb hun verhalen geschreven, want ik weet: wanneer het verhaal van één vrouw wordt geschreven, worden eigenlijk de verhalen van duizenden vrouwen zichtbaar.

De literatuur gaf vrouwen twee dingen: een spiegel en een podium.
Een spiegel, omdat vrouwen zichzelf in de literatuur herkenden.
Een podium, omdat vrouwen hun stem aan anderen konden laten horen.

Vandaag de dag kunnen nog steeds veel vrouwen hun eigen verhaal niet opschrijven. Maar wij, de schrijvers, worden hun ogen, hun pen, hun stem. Daarom is literatuur voor vrouwen een ruimte van vrijheid. Een toevluchtsoord. Een strijdtoneel.

In mijn boeken is de vrouw soms moeder, soms echtgenote, soms een meisje, soms gewoon “zichzelf”. Maar in elk geval is er een strijd. Want wij vrouwen verzetten ons niet alleen voor anderen, maar ook om ons eigen bestaan te bewijzen.

In mijn boek “Als de moeder het koud heeft, bevriest het kind”
vertelde ik eigenlijk over de last, de opoffering en de kwetsbaarheid van alle moeders. Die moeder is sterk genoeg om in haar eentje een land, een generatie te dragen. Maar haar meest kwetsbare plek is haar kind…

Ik ben dit nooit vergeten:
De kracht van een vrouw beperkt zich niet tot het veranderen van haar eigen leven. Die kracht raakt ook haar kinderen, haar familie, de samenleving en zelfs de wereld.
Waar een moeder zwijgt, verstomt de stem van een kind.

Wanneer de droom van een vrouw wordt vernietigd, wordt de horizon van een generatie smaller.

Tot slot wil ik dit zeggen:
Een sterke vrouw zijn betekent jezelf tot bestaan brengen, je stem vinden, je eigen verhaal kunnen schrijven.
En ik geloof als schrijver dat wij sterker zullen worden naarmate de verhalen van vrouwen geschreven en verteld worden.

Mijn dank gaat uit naar de organisatoren van dit waardevolle evenement, naar iedereen die hieraan heeft bijgedragen en naar jullie, dierbare deelnemers, die vandaag hier aanwezig zijn en jullie tijd en hart met ons hebben gedeeld.

 DE VOLLEDIGE TOESPRAAK VAN NİLAY CEBER

Toen het tijd werd om te trouwen, kwamen er vele koningen en prinsen.

Ze vroegen om haar hand. Of ze stuurden afgezanten om het namens hen te doen.
Reizen werden ingezet, verdragen gesloten, huwelijken voltrokken.

Zonder toestemming.

Dit klinkt als een mythe. En dat is het ook: het verhaal van Helena van Troje.
Een vrouw die vaak wordt afgeschilderd als de aanleiding van een oorlog.
Maar misschien was zij gewoon iemand die geen keuze had.
Iemand wiens stem nooit is opgetekend.

Dat verhaal raakte me.
Maar ik vroeg me ook af: hoe zit dat met de verhalen dichterbij?

Ik interviewde mijn moeder.
Dat ging niet zomaar.
Want dit keer luisterde ik niet als dochter.
Ik wilde haar niet horen als mijn moeder, maar als vrouw.
Wie was zij toen ze trouwde? Was ze verliefd? Had ze een keuze? Wat was haar verhaal, echt?

Uit die gesprekken ontstond deze film.
Het is niet alleen een portret van haar, maar ook een zoektocht van mijzelf.
Een poging om te begrijpen hoe haar verhaal resoneert met de verhalen van vroeger, én met de verhalen van nu.

Elke week opnieuw zijn er vrouwen die gedwongen trouwen. Soms door fysiek geweld. Soms juist stilletjes.
Omdat je uit liefde voor je familie iets doet wat je eigenlijk niet wilt.
Of omdat je stem wordt ingeslikt voordat hij gehoord kan worden.

Is dit een eeuwenoude tragedie die steeds doorgaat, in andere vormen, in andere tijden?
Of is het juist de tragedie van nu, die we herkennen in de eeuwenoude verhalen?

Daarom ben ik dit gaan maken.
Omdat ik de echo hoor van Helena.
Omdat ik de echo hoor van mijn moeder.

En ik besef: door haar verhaal te horen, heb ik ook iets teruggekregen.
Een ander soort band.
Een eerlijkere blik.

Dus, laten we blijven luisteren en vragen stellen.
Durven eerlijk te antwoorden.
Naar de verhalen die dichtbij zijn.
Naar de verhalen die eeuwenoud zijn. Naar de verhalen die vandaag gebeuren, soms letterlijk naast ons.
Want alleen door echt te luisteren, door echt te vragen, kunnen we de stilte doorbreken.
En misschien, misschien kunnen we zo voorkomen dat de tragedies zich eindeloos blijven herhalen.

DE VOLLEDIGE TOESPRAAK VAN SEMİHA NUR TURGUT

Je verleden bepaalt niet je toekomst, jij doet dat”

Mijn naam is Semiha Nur Turgut (22). Ik groeide op met een vader die een gokverslaving had. Al jong voelde ik de verantwoordelijkheid om sterker te worden dan mijn omstandigheden. Waar anderen kind konden zijn, leerde ik overleven. Dat klinkt zwaar – en dat was het ook, het gaf mij een innerlijke drive die mij tot op de dag van vandaag drijft.

Ik wist: ik wil het anders doen. Ik wil niet mijn verleden herhalen en mijn eigen pad creëren. Die drive heeft mij gevormd tot wie ik nu ben: de oprichter van Go Rise Coaching & Sisterhood.

Go Rise is er voor jonge ambitieuze vrouwen die, net als ik, voelen dat ze méér in zich hebben dan hun omgeving of zij zelf soms geloven. Vrouwen die patronen willen doorbreken, hun eigen keuzes willen maken en de moed hebben om kansen te pakken – vaak buiten hun comfortzone.

In onze Sisterhood draait het om kwetsbaarheid, kracht en groei. We bieden een plek waar verhalen gedeeld worden, waar onzekerheden erkend worden en waar ambities gevoed worden. Want ik geloof dat echte groei pas ontstaat wanneer je je masker durft af te zetten en jezelf volledig toestaat om te doen.

Mijn missie gaat verder dan coaching alleen. Ik wil een beweging creëren waarin jonge vrouwen elkaar versterken, voor en door, zichzelf ontwikkelen en een nieuw verhaal schrijven voor hun toekomst. Want jouw achtergrond bepaalt niet wie je wordt, jij doet dat.

Daarom werk ik niet alleen met individuen, maar zoek ik ook samenwerking met bedrijven, scholen en organisaties die jongeren en jonge vrouwen kansen willen bieden. Samen bouwen we bruggen, inspireren we de volgende generaties en maken we zichtbaar dat investeren in mensen meer oplevert dan cijfers ooit kunnen uitdrukken.

Ik ben 22. Jong, een verhaal dat zwaarder weegt dan mijn leeftijd doet vermoeden. En juist daarom sta ik hier. Niet als slachtoffer van mijn verleden, maar als creator van mijn eigen toekomst.

Go Rise staat voor opstaan, keuzes maken en groeien.

DE VOLLEDIGE TOESPRAAK VAN AYNUR BAYRAM

 

Ik ben in 1972 naar Nederland gekomen op mijn 7e jaar. Ik ben de dochter van de 1e sterke Turkse mannen in Nederland. Helaas heeft het huwelijk van mijn ouders, na de gezinshereniging in 1972, 5 jaar stand kunnen houden. Door de echtscheiding hebben mijn broer en ik minder aandacht kunnen krijgen en zijn we na de lagere school in de lager beroepsonderwijs beland. In die generatie werden de jongens op de LTS (Lager Technische School) geplaatst en veelal zijn automonteur geworden. De meisjes werden geplaatst op de LHNO (Lager Huishoud en Nijverheid Onderwijs) met de keuze in confectie, koken, kapster en kantoor. Zo kwam ik dus ook op het lager onderwijs en heb gekozen voor confectie. Hier heb ik het naaiwerk geleerd en kan zo een atelier openen van broeken, mantelpakken tot jassen.

Mijn moeder, een analfabete vrouw uit het platteland, met schrale gezondheid (als CARA-patiënt), die binnen 5 jaar in Nederland, alleen is komen te staan met twee kleine kinderen in de puberteit! Analfabeet! Half blind, noemde mijn moeder zichzelf altijd. Na haar echtscheiding had zij 1 motto: “mijn kinderen (zonder onderscheid in jongen-meisje) moeten op eigen benen kunnen staan en financieel onafhankelijk worden voordat zij gaan trouwen”. Wij moesten dus iets van ons leven maken. In de tijden dat ik opgaf, voeldn wij haar krachtige duw “waar een wil is, is een weg”, “nee heb je, ja kan je krijgen”, agzina tokat’mi vuracaklar…soyle”.

Helaas heb ik mijn moeder op haar 58’ste verloren, ik was 32 jaar. Nog steeds hoor ik haar stem in tijden dat ik onzeker ben.

Hoe ik tot psychiater ben gekomen…snap ik ook niet…😊

Ik wilde onderwijzeres, juf op de lagere school worden en voor mij waren de kansen verkeken op de huishoudschool, want voor het onderwijs was MAVO en HAVO en PABO geëist. Er was toch iets in me, dat mijn moeder zag.

Gedurende haar ervaring in de periode van de echtscheiding heeft zij inderdaad ontdekt dat in het leven “waar een wil is, is een weg” bestaat. Je zal het niet krijgen, je moet ernaar vragen, je moet het plukken! Je moet het blijven uitzoeken en vooral vertrouwen hebben in jezelf.

Zo ging mijn moeder met ons mee op ouderavonden op school. In een van de ouderavonden MOEST ik tegen mijn decaan zeggen dat ik juf wilde worden. Ik schaamde me dood met ‘mijn domme moeder, die niet begreep dat dit een huishoudschool is’. Maar ik moest het zeggen en heb het ook gezegd, met schaamte. Mijn decaan gaf toen aan dat je MAVO examens kon doen op de huishoudschool en met drie C-niveaus kon je doorstromen naar VHBO (Voortgezet Hoger Beroeps Onderwijs = gelijk aan HAVO-niveau). Een luik ging open en ik gooide de raam, met de kracht van mijn moeder, helemaal opengegooid met alle vakken op C-niveau. Zodoende kwam ik op de VHBO om een HAVO-briefje te halen voor de PABO (onderwijs).

Hoe ben ik toch arts geworden, want onderwijs en zorg zitten zo ver uit elkaar…?

Op de VHBO waren mijn cijfers voor de exacte vakken hoger, dan de vakken voor het onderwijs. Op (ja, ja, wederom) een ouderavond vroeg mijn leerkracht waarom ik de kant van het onderwijs wilde opgaan, en waarom niet ‘deze’ kant. Ik wees het af, want ik wilde juf worden. Doch moeder moest weten wat er was op ‘deze’ kant. Toen de leerkracht het dokter-zijn benoemde, was de keuze gevallen: ik zou arts worden! Punt uit van mijn moeder!

Tot mijn 32’ste jaar (tot haar dood) was mijn moeder mijn drive, mijn steun, mijn kracht. Na haar dood wist ik het even niet meer, want mijn kracht was weggevallen. Mijn huisarts zij toen: “niet je moeder was jou kracht, maar jij was de kracht van je moeder. Zij heeft alles wat zij heeft moeten missen in jou gevonden en meegemaakt”. En dat voel ik nog steeds. Er zat toch wel iets in me…..

Allereerst heb je vertrouwen in jezelf nodig, je eigen wil, je eigen drive, je eigen koppigheid. Ik heb ook geluk gehad met de mensen om heen, zoals velen van ons hier. Het begon met mijn moeder tot mijn 32’ste jaar. Na mijn 32’ste tot heden is mijn man mijn drijfkracht, mijn steunpilaar, mijn achterban. Ik heb vaak opgegeven en hij bleef vertrouwen in me hebben en heeft mij de benodigde steun en duw gegeven. Achter een sterke man zit een vrouw, achter een sterke vrouw zit een man. Daar zijn wij een levende bewijs van.

Wat doe ik nu?

Ik ben arts geworden en op mijn 45’ste jaar heb ik besloten om specialist, psychiater te worden. Tot dan was ik arts binnen de psychiatrie, onder toezicht van de psychiater. Er waren drie gevallen achter elkaar met culturele problematiek, waarvan ik beter kennis in huis had dan mijn ‘westerse’ psychiater. Hij wilde echter niet luisteren naar mij en bleef het westerse protocol volgen. Ik moest dus doen waar ik niet achter stond en toen heb ik mijn vuist op tafel geslagen “ik ga zelf psychiater worden en niemand kan mij dan tegen houden om dat te doen, wat nodig is voor de samenleving!”.

Je bent nooit te oud om te leren!

Nu ben ik 13 jaar psychiater. Binnen twee jaar na psychiater te zijn geworden, ben ik mijn eigen onderneming begonnen in de geestelijke gezondheidszorg, JOY GGZ (www.joyggz.nl) . De onderneming is heel erg gegroeid. We zijn nu een instelling in Arnhem met boven de 200 patiënten en 11 personeel.

In mijn studiejaren heb ik in het bestuur meegedraaid van de vrouwen-tak van de Diyanet moskee in Arnhem. Het waren fantastische jaren.

Daarnaast heb ik veel vrijwilligerswerk gedaan in het belang van de samenleving en onderwijs (zoals Turkce icin el-ele).

Verder ben ik indirect in de politiek actief geweest en in het kernteam voor de wederopbouw van Arnhem.

Tot voor kort heb ik in het eerste bestuur van MUSIAD als voorzitster van MUSIAD-vrouwen gefunctioneerd.

Momenteel zit ik, naast mijn snelgroeiende onderneming JOY GGZ, binnen het bestuur van TPP (Turks Psychiatrie Platform), waar ik betrokken ben geweest bij de oprichting na de grote aardbevind van 2023 in TR.

DE VOLLEDIGE TOESPRAAK VAN MUSTAFA ÖZCAN

Geachte aanwezigen, dames en heren,

Mijn naam is Mustafa Özcan. Veertig jaar geleden kwam ik als jonge man naar Nederland met een droom: hier een toekomst opbouwen en iets teruggeven aan de samenleving die mij ontving. Die droom is werkelijkheid geworden. Ik heb gestudeerd, gewerkt in publieke en private sectoren, maar bovenal heb ik me altijd ingezet voor de gemeenschap.

Vanaf het begin was ik actief in diverse Turkse en Nederlandse organisaties. Daar ontdekte ik een belangrijke ontwikkeling: de behoeften van Turkse Nederlanders en andere gemeenschappen werden steeds complexer. Moderne verwachtingen namen toe, terwijl bestaande verenigingen te versnipperd waren om deze vraag te beantwoorden. Iedere organisatie bereikte slechts een klein deel van de gemeenschap, terwijl er juist behoefte was aan een sterke, overkoepelende stem.

Samen met mijn vriend Deniz Koker stelden wij onszelf daarom ruim vier jaar geleden de vraag:
“Hoe zorgen we ervoor dat de belangen van Nederlandse Turken écht goed worden behartigd?”

We legden die vraag voor aan juristen, artsen, ingenieurs en academici. Het antwoord was telkens hetzelfde: “Het aanbod schiet tekort.” Dat was voor ons het duidelijke signaal om iets nieuws te creëren. En zo is het Turks Centrum voor Informatie en Documentatie (TCID) ontstaan, met het motto: “Spreek niet langer over ons zonder ons.”

Onze missie is helder: de Turkse taal, cultuur en belangen buiten Turkije beschermen, discriminatie bestrijden, gelijke kansen bevorderen en onze gemeenschap versterken via kennis, educatie en samenwerking. Wij werken actief samen met lokale en nationale overheden, maatschappelijke organisaties en andere partners.

Vandaag komen wij bijeen om een nieuwe mijlpaal te vieren: de lancering van onze vrouwenafdeling STERKADIN. Want wij geloven dat vrouwen de ruggengraat van onze gemeenschap vormen. Hun kracht, wijsheid en creativiteit zijn onmisbaar voor de toekomst.

STERKADIN wordt een ontmoetings- en leerplatform voor vrouwen van alle leeftijden en achtergronden. Een plek waar zij gehoord, gezien en gewaardeerd worden. Waar zij vrij hun keuzes kunnen maken, hun stem laten klinken en bijdragen aan een betere samenleving.

Zoals Atatürk zei: “Alles wat we in de wereld zien, is het creatieve werk van vrouwen.”
Wij geloven dat de sterke Turkse vrouwen van vandaag de rolmodellen zijn voor de generatie van morgen. Hun verhalen en prestaties zullen anderen inspireren en motiveren om hun dromen waar te maken.

Ik heet u allen van harte welkom bij dit historische moment. Laten we samen bouwen aan een toekomst waarin vrouwen centraal staan. Want de toekomst is van de vrouw.