LALE GÜL BLIJFT PROVOCEREN: STRUCTURELE POLARISATIE TEGEN DE İSLAM EN WESTERS SUPERIORITEITSDENKEN
De afgelopen jaren is Lale Gül in Nederland uitgegroeid tot een veelbesproken naam. Haar opiniestukken over de islam en moslims zijn vaak geschreven in een harde, uitsluitende en soms zelfs denigrerende toon. Daar voegt ze nu een nieuwe column aan toe, getiteld: “Wist u dat we in oorlog zijn met de moslims?” Net als in eerdere controversiële stukken als “Ezanverbod” en “Koran- en Thora-verbranding”, blijft Gül de islam niet alleen op individueel niveau, maar ook als maatschappelijk fenomeen doelbewust bekritiseren.
Wederom verschuilt ze zich achter begrippen als vrijheid, kritiek en democratie, terwijl ze in werkelijkheid een vijandige en ontmenselijkende retoriek jegens moslimgemeenschappen probeert te legitimeren.
Terugblik: Gül’s Artikels “Ezanverbod” en “Koran-Tevrat-verbranding”
In haar eerdere columns:
-
Noemde zij de oproep tot gebed (ezan) “storend” en pleitte ze tegen het hoorbaar zijn ervan in de publieke ruimte;
-
Vond zij het verbranden van de Koran of Thora te verdedigen als uiting van “vrijheid van meningsuiting”;
-
En probeerde zij structurele onderdrukking van moslims weg te zetten als “overgevoeligheid”.
Deze standpunten negeren de zichtbaarheid van moslims in de publieke ruimte en komen voort uit een typisch westers superioriteitsdenken.
“We Zijn in Oorlog met de Moslims”: Een Bewuste Provocatie
In haar nieuwste column reageert Gül op een uitspraak van Rabin Baldewsingh, de Nationaal Coördinator tegen Discriminatie en Racisme. Baldewsingh sprak in een interview met Al Jazeera over discriminatie tegen moslims, waarop Gül diens woorden omkeert en ironisch herhaalt: “We zijn in oorlog met de moslims.”
Deze titel:
-
Bagatelliseert de werkelijkheid van discriminatie,
-
Ontkent structurele druk op moslimgemeenschappen,
-
En gebruikt het woord “oorlog” om zowel moslims te provoceren als de indruk te wekken dat “wij” juist de aangevallenen zijn.
In werkelijkheid doet Gül wat zij al jaren doet: haar systematische kritiek verpakt in sarcastische, maar beledigende taal.
Schijnvrijheid met Statistieken
Gül somt cijfers op om te beweren dat moslims in Nederland grote vrijheden genieten: 500 moskeeën, 68 islamitische scholen, publieke financiering… Maar deze cijfers maskeren het echte probleem:
-
De bouw van moskeeën wordt vaak geblokkeerd door lokale tegenstand,
-
Vrouwen met een hoofddoek ondervinden discriminatie op de arbeidsmarkt,
-
En controles op islamitisch onderwijs verworden geregeld tot instrumenten van culturele assimilatie.
De schijnbalans tussen vrijheid en onderdrukking wordt in Gül’s stuk op manipulatieve wijze gepresenteerd.
Vrijheid van Meningsuiting of Doelbewuste Polarisatie?
Gül beroept zich op “vrijheid van kritiek”. Maar haar toon beperkt zich niet tot geloofskritiek—ze richt zich openlijk en kleinerend tot de gelovigen zelf. Een veelzeggende uitspraak aan het einde van haar column is: “Als je de islam niet prijst, ben je een racist.”
Een dergelijke bewering overstijgt ironie; het is een vorm van sarcasme die lezers uitnodigt moslims in het defensief te drukken en verder te polariseren.
Het Risico van ‘Van Binnenuit Spreken’
Wat Gül’s positie bijzonder maakt, is dat zij “van binnenuit” spreekt. Als vrouw van Turkse afkomst uit een moslimgezin krijgt haar kritiek in het Westen sneller legitimiteit. Het narratief
“het komt van een moslima zelf” opent vele deuren.
Maar juist deze positie maakt haar stem ook gevaarlijker. Wanneer individuele ervaringen als universeel worden gepresenteerd, ontstaan er veralgemeningen die bestaande vooroordelen bevestigen. Dit versterkt islamofobe denkbeelden onder het mom van “zelfkritiek van binnenuit”.
Die instrumentalisering van haar persoonlijke verhaal maakt het voor andere minderheden moeilijker om gehoord te worden.
Islamofobie Vermomd als Vrijheid van Meningsuiting
Wat begon als persoonlijke columns, is langzaam uitgegroeid tot de retorische kern van een geïnstitutionaliseerd islamofoob discours. Wanneer kritiek overslaat in vernedering en herhaaldelijk dezelfde groep viseert, ontstaat er een vorm van cultureel overwicht.
Als een hoofddoek als “symbolisch geweld” wordt gezien maar het verbranden van de Koran als “vrijheid”, dan is er sprake van een moreel failliet en een dubbele standaard die door Gül wordt versterkt.
Niet Bijdragen aan Dialoog, Maar Aan Verdeeldheid
Niemand is boven kritiek verheven—ook de islam niet. Maar kritiek die consequent degradeert, provoceert en structurele ongelijkheid ontkent, draagt niet bij aan het publieke debat, maar aan maatschappelijke breuklijnen.
Gül’s ironie lijkt gericht op één uitspraak van Baldewsingh, maar de hele column reduceert legitieme zorgen van moslims tot overdreven slachtofferschap. Daarmee ondermijnt zij hun strijd voor gelijke behandeling.
Kritiek Moet Ook Bekritiseerd Kunnen Worden
In de Westerse media krijgt Gül brede steun, terwijl kritiek op haar columns vaak wordt weggezet als “censuur” of “religieus fanatisme”. Maar iedere mening hoe kritisch ook moet zelf ook kritisch bevraagd kunnen worden.
Als haar stijl van bekritiseren als onaantastbaar wordt beschouwd, verstikt dat juist het democratische debat dat ze zegt te verdedigen. Ware vrijheid van meningsuiting vereist dat ook minderheden zich veilig voelen om hun perspectief te delen.
Het bespreken van Gül’s woorden is dus geen aanval op vrijheid, maar een poging om die vrijheid in een diverse samenleving verantwoordelijk in te zetten.
Achter Haar Ironie Schuilt Een Serieus Ideologisch Programma
Gül’s kop “We zijn in oorlog met de moslims” lijkt een ironisch weerwoord op Baldewsingh, maar in de bredere context blijkt het een stijlmiddel dat afleidt van haar eigen polariserende boodschap.
Onder het mom van satire en provocatie worden moslims opnieuw tot probleem gemaakt, wordt discriminatie gebagatelliseerd, en wordt een superioriteitsdiscours gelegitimeerd.
Daarom moet deze column niet gezien worden als “slechts een mening”, maar als een actieve bijdrage aan culturele conflictlijnen in een samenleving die al onder druk staat.
******************
LALE GÜL HÂLÂ KIŞKIRTICILIĞINI SÜRDÜRÜYOR: İSLAM’A YÖNELİK SİSTEMLİ TAHRİK VE BATI’NIN BUYURGAN BAKIŞ AÇISI…
Son dönemde özellikle Hollanda’da adını sıkça duyduğumuz Lale Gül, İslam’a ve Müslümanlara yönelik sert, dışlayıcı ve aşağılayıcı bir dille kaleme aldığı yazılarına bir yenisini daha ekledi. Bu defaki başlığı, “Biliyor musunuz, Müslümanlar ile savaştayız”.
Gül, tıpkı daha önceki “Ezan Yasağı” ve “Kuran-Tevrat Yakma” başlıklı yazılarında olduğu gibi, İslam’ı hem bireysel düzlemde hem de toplumsal bir fenomen olarak hedef almayı sürdürüyor.
Yine özgürlük, eleştiri, demokrasi gibi kavramların arkasına saklanarak, aslında Müslüman topluma yönelik ötekileştirici ve düşmanca bir söylemi meşrulaştırmaya çalışıyor.
HATIRLAYALIM: LALE GÜL’ÜN “EZAN YASAĞI” VE “KURAN-TEVRAT YAKMA” YAZILARI
Lale Gül, daha önceki yazılarında:
*Ezan sesini “rahatsız edici” olarak nitelendirmiş, kamu alanında duyulmasına karşı çıkmıştı.
*Kur’an ve Tevrat yakmanın “ifade özgürlüğü” çerçevesinde değerlendirilebileceğini savunmuş, bu eylemleri yapanları savunma refleksi göstermişti.
*Müslüman topluma karşı sistematik baskıları inkâr ederek, her türlü haklı tepkiyi “duyarlılık bahanesi” olarak göstermeye çalışmıştı.
Bu yazılar, Hollanda’daki Müslüman azınlığın kamusal alandaki varlığını görmezden gelen, yok sayan bir üstencilik içeriyordu.
“İSLAM İLE SAVAŞTAYIZ” YAZISI: AÇIKÇA TAHRİK
Son yazısında ise Lale Gül, Rabin Baldewsingh’in El Cezire’ye yaptığı açıklamaları hedef alıyor. Baldewsingh’in ayrımcılığa dikkat çekmesini bir “savaş ilanı” olarak yorumlayarak konuyu ters yüz ediyor. Yazının başlığı da bu bağlamda seçilmiş: “İslam ile savaştayız”.
Bu başlık:
*Yaşanan ayrımcılık vakalarını hafife alıyor,
*İslam’a karşı yürütülen yapısal baskıları inkâr ediyor,
*“Savaş” gibi ağır bir söylemi kullanarak hem Müslümanları tahrik ediyor hem de kamuoyuna “bakın, biz saldırgan değiliz” imajı veriyor.
Ama gerçekte olan şey şudur: Gül, yıllardır süregelen sistematik eleştirilerini bir kere daha aşağılayıcı bir alaycılıkla dile getiriyor.
RAKAMLARA SIĞINARAK GERÇEĞİ GİZLEMEK
Yazıda Müslümanların Hollanda’da ne kadar özgür olduğuna dair rakamlar veriliyor:
500 cami, 68 İslami okul, kamu fonları…
Ancak bu veriler, hakikati maskelemek için kullanılıyor. Zira:
*Cami inşaatları yerel itirazlarla sık sık engelleniyor,
*Başörtülü kadınlar iş görüşmelerinde ayrımcılığa uğruyor,
*İslami okullara yönelik denetim talepleri, çoğu zaman “asimilasyon baskısı”na dönüşüyor.
Kısacası, özgürlük ile baskı arasında kurulan bu sahte denge, Gül’ün yazısında manipülatif biçimde sunuluyor.
ELEŞTİRİ ÖZGÜRLÜĞÜ MÜ, SÜREKLİ KIŞKIRTMA MI?
Lale Gül, yazısını “eleştiri özgürlüğü” savunusu üzerine kuruyor. Ancak yazıdaki ton, yalnızca bir inanca değil, o inancın mensuplarına da yöneltilmiş küçümseyici ve dışlayıcı bir üslupla şekilleniyor. Özellikle yazının sonunda yer alan şu cümle dikkat çekici: “İslam’ı övmezseniz ırkçı sayılıyorsunuz.”
Bu tür ifadeler, ironiden öte bir sarkazm içeriyor ve okuyucuyu doğrudan Müslüman toplumun savunmacı reflekslerini hedef almaya teşvik ediyor.
LALE GÜL’ÜN ÜSLUBUNDA “İÇERİDEN KONUŞMA” AVANTAJI VE TEHLİKESİ
Lale Gül’ün yazılarını farklı kılan unsurlardan biri, kendisinin “içeriden” biri olmasıdır. Türk kökenli, Müslüman bir ailede yetişmiş biri olarak dile getirdiği eleştiriler, Batılı kamuoyunda daha fazla yankı buluyor. Zira bu eleştiriler, “bir Müslümandan geliyor” argümanıyla meşrulaştırılıyor.
Ancak bu durum, bazı tehlikeleri de beraberinde getiriyor. Gül’ün bireysel yaşam deneyimi evrenselmiş gibi sunulduğunda, bu genellemeler Müslüman toplumunun tümüne yönelik önyargıları besliyor. Bu, “bizzat içerden biri söylüyor, o halde doğrudur” türü bir mantıkla, İslamofobik algıların daha derinleşmesine neden olabiliyor.
İçeriden gelmiş eleştirilerin, dışlayıcı politikalar için araçsallaştırılması; azınlıkların kendi iç seslerinin bastırılması riskini doğuruyor.
İFADE ÖZGÜRLÜĞÜ KILIFINDA İSLAMOFOBİ
Lale Gül’ün köşe yazıları giderek bireysel bir ifade biçimi olmaktan çıkıp, sistematik ve kurumsallaşan bir İslamofobi söyleminin yapı taşları hâline geliyor. Eleştirinin sınırları aşıldığında, kamusal alandaki Müslüman varlığını sürekli hedef haline getiren bir “kültürel tahakküm” ortaya çıkıyor.
Eğer bir başörtüsü “sembolik şiddet” sayılıyor ama Kur’an yakmak “özgürlük” olarak tanımlanıyorsa, ortada çifte standarttan başka bir şey yoktur. Lale Gül’ün dili bu çifte standardı meşrulaştırmaya çalışıyor.
TOPLUMSAL BARIŞA DEĞİL, BÖLÜNMEYE HİZMET
Kimse eleştirilemez değildir, elbette İslam da… Ancak bir düşünceye yönelik eleştirinin amacı, eğer sistematik bir aşağılamaya, alaya ve kutuplaşmaya hizmet ediyorsa, bu artık ifade özgürlüğü değil, toplumsal bölünmeyi körükleyen bir medya stratejisine dönüşür.
Lale Gül’ün yazısı, yalnızca Rabin Baldewsingh’in ifadesine karşı ironi yapmakla kalmıyor; bu ironiyi kullanarak Müslüman toplumun hak arama mücadelesini itibarsızlaştırıyor.
MEDYADA ELEŞTİRİ-ELEŞTIRI ELEŞTIRISI DENGESI
Batı medyasında Lale Gül gibi isimlerin yazıları büyük destek görürken, bu yazılara yönelik eleştiriler ise çoğu zaman “ifade özgürlüğü düşmanlığı” ya da “fanatizm” olarak sunuluyor. Oysa her eleştiri, eleştiriye de açıktır. Gül, dinî geleneklere dair eleştiride bulunabilir; ama bu eleştirinin nasıl, hangi dille ve hangi hedefle yapıldığı da sorgulanmalıdır.
Kendisine yönelik eleştirilerin sürekli “suskunlaştırma girişimi” gibi sunulması, demokratik tartışma ortamını boğar. Zira gerçek bir ifade özgürlüğü, sadece muktedir olanın değil, azınlıkta olanın da kendini güvende hissedebileceği bir ortam ister.
Bu nedenle Gül’ün yazılarını tartışmak, ifade özgürlüğüne karşı değil; onun çok kültürlü bir toplumda nasıl sorumlu biçimde kullanılması gerektiği üzerine düşünmektir.
İRONİ PERDESİ ALTINDA SERT MESAJLAR
Gül’ün “İslam ile savaştayız” başlığı, ilk bakışta Rabin Baldewsingh’in sözlerine tepki gibi görünse de, yazının geneli değerlendirildiğinde bu ironinin yalnızca bir kalkan olduğu ortaya çıkıyor. Asıl amaç, yine Müslümanları hedef almak, ayrımcılık söylemini itibarsızlaştırmak ve Batı değerlerini eleştiri adı altında üstün konuma yerleştirmek.
Bu nedenle Gül’ün yazısı, sadece “bir görüş” olarak değil, çok kültürlü toplumu tahrik eden ve kimlikler üzerinden yeni gerilim hatları üreten bir içerik olarak değerlendirilmeli.
